Niet iedereen is of wordt moeder.
Wel iedereen komt uit een moeder.
De allereerste verbinding die jij in dit leven hebt, is die met je moeder. Het begint al in haar buik. Het is dan eigenlijk ook haar taak om zich met jou te verbinden. Aanvankelijk begint dat in een symbiose, een samensmelting. Het is de bedoeling dat je je als klein baby’tje in jouw behoefte gezien en gehoord voelt. Dus dat je liefde, veiligheid, warmte, knuffels, troost ontvangt en dat je je daardoor welkom, gezien, gehoord en belangrijk voelt.

​Daarnaast is het ook belangrijk dat jou ook ruimte geven wordt om te ontdekken voor jouw eigen ontwikkeling; voor je eigen autonomie.
Het is dus belangrijk dat je enerzijds verbindt en anderzijds ruimte krijgt voor de ontdekking naar jou ‘zelf.’
Het is belangrijk deze balans te vinden voor het beloop in je verdere leven en in je relaties. Deze eerste ervaring hoe je je hecht aan je moeder (en vader) en welke reactie je daarop hebt is erg bepalend voor hoe veilig de hechtingsstijl is die er ontwikkeld wordt.
Werd je bijvoorbeeld volledig aan je lot overgelaten -een heel onveilige situatie dus-  dan is je reactie; ‘Ik kan me beter niet hechten want dat is niet veilig.’
De moederverbinding gaat over de vrouwelijke energie; het vermogen om jezelf te verbinden met jezelf en anderen; zorgzaamheid, zachtheid, kwetsbaarheid, compassie, warmte, echt kunnen zijn en overgave. 
Als je hier in het dagelijkse leven tegenaan loopt, een gezonde manier van verbinden met anderen waarbij je ook nog in verbinding met jezelf blijft, (dus niet uit jezelf gaat dus de verbinding met de ander belangrijker maakt dan die van jezelf) dan is dit interessant voor jou om te onderzoeken. Daar ligt de moederwond.
Je kan ook last hebben van de vaderwond, de mannelijke energie, over het doen, presteren, focus en daadkracht.
Vanuit de moeder kan er totale afwijzing zijn, of inconsistentie; dat ze er de ene keer wel was en de andere keer niet (onvoorspelbaar).
Een moederwond kan zich op diverse manieren uiten; lage eigenwaarde, het gevoel dat je onvoldoende steun hebt of gesteund wordt, dus je zoekt snel bevestiging en waardering bij een ander en dan nog voelt het mogelijk leeg, moeite hebben met het accepteren van je eigen behoeftes, moeite om met eigen behoefte contact te maken, je emotioneel ondervoed voelen moeite hebben met liefde ontvangen, eenzaamheid, het gevoel hebben niet bij gevoel te kunnen komen, niet weten hoe je met je eigen gevoelens kunt omgaan, aanhoudend gevoel van tekort (geld, aandacht), worstelingen, depressie, verslavingen (liefde/relatie/werk/nicotine/alcohol/ porno/koop/suiker) , machteloosheid perfectionisme, zelfkritiek, moeite hebben met weten wie jij zelf bent.
 
Het gevoel van leegte onvervuld zijn, emotioneel ondervoed voelen wordt vaak niet op deze manier herkend en opgelost met inadequate coping mechanismen: Je gaat je dan vullen met anderen dingen; eten is een welbekende, maar ja kan je ook vullen met drugs, prikkels (binge watchen, gamen), vullen met zaad/ seks/ porno, of je vult je agenda met  ‘leuke’ afspraakjes, of propvol met werk, sport, etc. het gaat niet altijd om hoe dysfunctioneel het is maar of je herkent wat jouw patroon of mechanisme is. Totdat je het ziet , werk lijkt functioneel, totdat je burned out bent.
 
NB. Belangrijk; Het gaat hier niet over schuld. Er zit wel veel pijn en verdriet voor jou als kind op het moment dat jij je aan je moeder gaat hechten want jouw moeder is zelf getraumatiseerd te noemen; jouw moeder is zelf door haar eigen moeder niet voorzien in haar behoefte van liefde, warmte, veiligheid. En heeft zelf dus een tekort ervaren. Zij heeft zelf dus iets niet verwerkt en jij bent je dus gaan hechten aan een getraumatiseerde ouder.
Je noemt dat dan een symbiose trauma; je hecht je dan aan iemand die het zelf eigenlijk niet kan geven. Ze kan en gaat jou niet geven wat je nodig hebt. Ze kan jou niet voorzien.
 
Als er sprake is van echt fysieke verwaarlozing, mishandeling, dan is dat heel duidelijk.
Bij emotionele verwaarlozing is dat een stuk lastiger te herkennen en ook veel moeilijker toe te geven vanuit loyaliteit; het voelt als verraden van je ouders dat er geen ruimte was voor jouw gevoelens en jouw behoeftes. Dat kan door diverse zaken komen; misschien omdat je moeder zo met zichzelf bezig was, haar eigen emoties, pijn, uiterlijk, lichaam, kwalen (depressie, angst, ziekte), of mogelijk een persoonlijkheidsstoornis had (narcistisch, borderline) of in ieder geval niet bij haar eigen gevoelens kon en jou niet kon geven wat je nodig had; en dus niet in staat was om die diepe veilige verbinding aan te gaan.
Het voelt echt als een doodsangst als een kind onbewust merkt dat een moeder er wel is, maar niet echt beschikbaar is. Dan worden er allerlei overlevingsmechanismen geactiveerd vanuit onveilige hechting om zo via een omweg toch nog die veiligheid en die waardering te krijgen. Een kind gaat dan ‘uitreiken.’
Dat kan zich dus uiten in het please-en van moeder, op gaan in de wensen of behoeften van haar, aanpassen, de verantwoordelijkheid/ zorgen op je nemen, jezelf uit de verbinding terugtrekken. En hiermee komen je eigen behoeften in de koelkast te staan. Die herken je op dn duur niet eens meer omdat je daarmee uit contact gaat.
Er kan sprake zijn van parentificatie; letterlijk rolverwisseling, dan ben je niet langer het kind maar de ouder. De rollen zijn omgedraaid. Er is weinig ruimte voor jou om echt een zorgeloos en speels kind te kunnen zijn. Je kan zelf in een soort van illusie leven dat je ‘gewoon een goede jeugd gehad hebt, wat je zegt uit loyaliteit aan je ouders en omgeving. Want er was fysiek voldoende eten, nieuwe schoenen en een warm bed. Maar dat je toch voelt dat je somber bent, dat je in relaties aanloopt tegen please gedrag (als hij/ zij maar gelukkig is), je je eigen identiteit opgeeft en een blijvend gevoel van leegte en eenzaamheid ervaart en dan kunnen denken; ‘het ligt niet in mijn jeugd, want Ik heb een goede jeugd gehad.‘
Nogmaals; het gaat hier niet over schuld maar daar zit dus vaak een hele laag onbewuste processen onder waarbij je met je emoties en je gevoelens dus niet bij je ouders terecht kon en je je bent gaan aanpassen.
Parentificatie; het kind wordt de volwassenen; ouders leunen te veel op hun kind, zijn niet stabiel genoeg om zelf op een volwassenmanier verantwoordelijkheid te dragen. Het kind wordt ook wel gezien als een soort vriendin/partner, waardoor er teveel emotionele ballast terechtkomt. En dus gaat het kind de verantwoordelijkheid al dragen; wordt mentaal psychologisch vroeg volwassen.
Kinderen vinden het later heel erg lastig om in contact te komen met eigen behoeftes, omdat ze zo gewend zijn dat het daar helemaal niet over ging en dat dat dus ook niet relevant was. Ze hebben dat afgesplitst. Dat is als het ware onvoldoende uitgerijpt. Altijd maar uitreiken voor de zorgen voor anderen, zorgt voor een tekort naar zichzelf. Dat is onvoldoende ontwikkeld. Dat ‘ei’ is als het ware nog niet helemaal uitgebroed. Vaak mag dat dan op latere leeftijd in een traject nog gebeuren (wie ben ik? Wat wil ik? Wat is mijn behoefte?).
Je kan wel heel scherp zien wat een ander nodig heeft, maar niet weten van wat je wilt als braaf kind. Ook wel het’ brave meisjes syndroom of brave jongens syndroom’ genoemd.
Als ik me rustig gedraag, als ik maar braaf ben, als ik maar geode punten haal, als ik me maar stil in een hoekje terugtrek, dan maak ik mezelf onzichtbaar, dan is het in ieder geval goed, dan hebben ze geen last van mij, dan loop ik niet in de weg.
In je latere leven is het een uitdaging om echt te gaan leren voelen, je te laten zien en grenzen te stellen.  In plaats van te blijven hangen in faalangst en leegte en jezelf te verstoppen.
Als je dus echt een heel afwezige moeder hebt die dus helemaal niets van die liefde, of verbinding, emotionele steun geeft, zelf komt uit een gezin waar niet wordt gepraat, of waarin emoties niet worden benoemd, dan krijg je dus onbewust de boodschap mee dat je het zelf moet doen.
Dan heb je ook nog de inconsistente moeder; de moeder die de ene keer wel de verbinding aangaat, en de andere keer niet om allerlei (onbewuste) redenen, dan ben je als kind gewend om super gevoelig af te stemmen hoe de vlag erbij hangt, hoe haar stemming is, ben ik nu veilig, kan het nu , moet ik me aanpassen, wat wordt er van me verwacht, dan uit zich dan ook in je latere leven dat jij dus onbewust de hele tijd iemand anders (behoefte) aan het peilen bent vanuit die overleving. Je wordt dus heel sensitief, stemt heel gevoelig af ( denk aan alle hoog gevoelige mensen; HSP
Daardoor ontstaat jouw hechtingsstijl, je patronen. Gebeuren er dingen in je latere relaties; ga dus gerust terug naar de eerste verbinding die je hebt in het leven met je moeder; ga daar maar echt naar kijken.
Is deze niet veiligheid genoeg of niet voldoende of niet consistent? of je gaat verder zoeken en dan kom je bij je vader terecht; de vaderwond. Soms is er sprake van een dubbele verwonding.
Het is ook logisch dat als jij door je ouders niet of niet voldoende gespiegeld wordt, dat het lastig is om om te gaan met het reguleren van emoties, omdat je dat nu eenmaal moet leren. Als je dat niet aanleert, kom je in overlevingsmechanismen, wat je automatisch  meeneemt in je latere leven.
Als je dan bijvoorbeeld een partnerrelatie hebt die op die wond drukt, omdat die bijvoorbeeld jou hetzelfde gevoel geeft als dat je moeder deed, omdat h/zij op eenzelfde manier reageert of ook die afwijzing in jou triggert, dan wordt weer jouw hechtingspatroon geactiveerd en wordt de verlatingsangst getriggerd.
Daar loop je niet de hele dag bewust mee rond.
Een uitingsvorm is dat je je zelf bijvoorbeeld kan betrappen op; je best doen, hard werken, aan de verwachtingen voldoen, opgaan In de wensen en behoefte van de ander.  Heel kenmerkend voor de voor de pleaser, de redder; jezelf klein maken, de ander op een voetstuk zetten, verantwoordelijkheid overnemen.
“Als ik maar hard genoeg werk dan ….
Als ik maar zo dan…
Als ik maar dit heb gedaan dan….”
Hopen dat het ooit nog wel gaat komen, manipuleren, masker opzetten, controle gedrag. Allemaal vormen van overlevingsmechanismen.
Als je dus van je moeder niet hebt gekregen wat je nodig had, dan tast dat jouw eigenwaarde en jouw zelfliefde aan, want je geeft jezelf als kind daar onbewust de schuld van. Het ligt niet aan jou en desondanks voel je dat het wel aan jou ligt en ben je in  je volwassen leven constant bezig met jezelf te verbeteren, met zoeken naar wanneer die rust en die goedkeuring dan wel komt, met hopen dat je dan wel gezien wordt, en je blijft achter met die innerlijke leegte, je voelt je heel snel schuldig, voelt jezelf minderwaardig. Naar anderen ben je wel liefdevol en zacht, maar voor jezelf ben je heel hard en wil je perfect zijn. Je zoekt die rush, die waardering in de buitenwereld, omdat je het in jezelf niet kan vinden.
 
Hoe de relatie met jouw moeder ook is geweest, hoe dit ook heeft gevoeld; het is niet jouw schuld! Ook jouw moeder heeft haar best gedaan en kon meestal niet meer doorgeven dan dat ze heeft gedaan en dit had niets met jou te maken.
Dit zijn haar eigen onvervulde behoeftes. Daardoor kon ze jou niks meer geven en hoe hard je ook je best gaat doen, hoe zeer je jezelf ook weg gaat cijferen om die ander maar te please-en; in je hoofd weet je; je kunt iemand niet redden of veranderen.
Dat kon je bij je moeder niet en dat kun je nu ook niet met je relaties; je man/vriend(in), kinderen. Je kan mensen niet redden, niet fixen.
En als je ziet dat je daarin wel verstrikt geraakt bent:
wees daarin ook liefdevol naar jezelf; dus niet van; zie je wel, ik ben weer die domme gans die iedereen maar achterna loopt. Nee!
Ooit als kind was dit je redding. Alleen in het hier & nu dient dat jou niet meer. Nu mag je dat aan gaan kijken, mag je dat los gaan laten
Het zijn trauma 's die van generatie op generatie worden doorgegeven.
Dit komt dus voort uit het onvermogen van jouw moeder, omdat ze het zelf niet heeft meegekregen, zelf niet in zag en niet in de veilige verbinding met jou kon gaan waardoor die basisveiligheid in jou nooit verankerd is, kan je het in jezelf niet vinden en zoek je het in de buitenwereld.
Als jij een moeder had die emotioneel echt behoeftig was, wat voor jou als verstikkend voelde dan ben je jezelf gaan terugtrekken. Dan ben je jezelf daarvoor af gaan sluiten. Of als er dus helemaal geen emotionele beschikbaarheid was, dan had het geen zin om daar nog aan te gaan trekken. Je bent je zelf ook gaan afsluiten en dat uit zich dan in de vermijdende hechtingstijl. Dus in relaties heb je moeite met binden. Het voelt alsof er heel veel claimen op jou worden gelegd en bescherm je jezelf (je autonomie) tegen verstikking door je af te sluiten.
Die dans gaat vaak samen met de verlatingsangstige, die dus een angstige hechtingsstijl heeft.
Omdat die de ene keer dus wel een broodkruimel kreeg en de andere keer weer niet en dus niet weet wat die kan verwachten, omdat daar geen duidelijkheid in was. En daar dus heel hard aan is gaan trekken, diens best voor gaan doen is in de hoop zo toch wat te krijgen.
De verlatingsangstige die heeft weer heel erg veel behoefte aan het samen zijn, aan verbinding. Die stelt eigenlijk de verbinding met de ander boven de verbinding met zichzelf. Die verliest zichzelf in contact met de ander. En als jij in het patroon van de verlatingsangst zit, is de uitnodiging om te gaan voelen, echt te gaan voelen. Dus niet hiervoor weg te rennen, niet jezelf te verliezen in de verbinding met anderen, die belangrijker te maken, dat dit niet jouw schuld was, dat je hier niks aan kon doen, maar dat jij dit als volwassene nu wel aan jezelf mag gaan geven. Dat je voor dat innerlijke kindje in jezelf leert zorgen.
Leren om je behoefte te kennen, ernaar luisteren, ervoor opkomen, ervoor zorgen dat er gehoor aan gegeven wordt. En dat allemaal in gezonde balans met anderen, zonder (emotionele, of andere vormen van ) afhankelijkheid.

De moederwond gaat over de impact van een gebrek aan gezonde hechting met de moeder (of moederfiguren) en de gevolgen daarvan op je leven en je relaties zoals hechte vriendschappen en je liefdesrelaties. Hoe diep jij je kunt verbinden met andere mensen hangt af van hoe diep jij je verbonden voelt met je moeder. Afhankelijk van het type moeder, heb je bepaalde hechtingspatronen ontwikkeld. Heb je een beschikbare moeder? Dan is er een grote kans op veilige hechting. 
 
Het hebben gehad van een verwonde moeder bijv inconsistente of een behoeftige moeder heeft een ander effect op onze manier van hechten: angstig of vermijdend of gedesoriënteerd.
​
 
Om te beginnen: wat is een beschikbare moeder? 
De beschikbare moeder is een moeder die emotioneel en fysiek aanwezig is in het leven van haar kind. Ze biedt liefde, veiligheid en steun. 
Ze reageert sensitief op de signalen en emoties van haar kind. Hierdoor voelt het kind zich gezien, gewaardeerd en veilig, wat de basis legt voor een gezonde hechting en een positief zelfbeeld.
Ze is responsief in de behoeften van het kind zonder daarbij zelfzorg uit het oog te verliezen. Ze houdt een goede balans. Ze begrijpt dat een kind nabijheid, liefde en voorspelbaarheid nodig heeft, en bewaakt hierin ook haar eigen grenzen.
Een beschikbare moeder helpt haar kind om emoties te begrijpen en te reguleren, stimuleert zelfstandigheid en geeft ruimte voor groei, terwijl ze tegelijkertijd een stabiele en betrouwbare aanwezigheid blijft.
Een gezonde moeder-kindrelatie houdt in dat de moeder responsief is naar haar kind en dat ze daarnaast ook een stabiele, zelfbewuste volwassene blijft. Dit geeft het kind niet alleen veiligheid, maar ook een goed voorbeeld van hoe je op een gezonde manier met emoties en behoeften omgaat.
 
Naast de beschikbare moeder zijn er 4  typen verwonde moeders te onderscheiden.
 
 
1. De inconsistente moeder 
Dit is een moeder die onvoorspelbaar is in haar gedrag en emotionele beschikbaarheid. Soms is ze liefdevol en zorgzaam, maar op andere momenten kan ze afstandelijk, afwijzend of zelfs vijandig zijn. Dit zorgt ervoor dat het kind zich onzeker voelt over de relatie met de moeder en niet goed weet wat het kan verwachten. Dit kan later leiden tot hechtingsproblemen en moeite met vertrouwen in relaties.

2. De behoeftige moeder 
Dit type moeder stelt haar eigen emotionele behoeften boven die van haar kind. Ze kan zich afhankelijk opstellen en van haar kind verwachten dat het haar emotioneel ondersteunt, in plaats van andersom. Dit kan ertoe leiden dat het kind zich verantwoordelijk voelt voor het welzijn van de moeder en moeite heeft met het ontwikkelen van een eigen identiteit en gezonde grenzen.
.
 
3. De afwezige moeder 
Dit is een moeder die fysiek of emotioneel niet aanwezig is in het leven van haar kind. Dit kan komen door werk, ziekte, verslaving, of emotionele onbereikbaarheid. Het kind ervaart hierdoor een diep gevoel van verlatenheid en kan moeite hebben met hechting en zelfwaarde.

4. De controlerende moeder 
Dit type moeder is extreem dominant en probeert het leven van haar kind volledig te sturen. Ze kan manipulatief zijn en weinig ruimte laten voor de autonomie van het kind. Dit kan leiden tot onzekerheid en een gebrek aan zelfvertrouwen bij het kind, omdat het nooit het gevoel heeft zelf de regie over het eigen leven te hebben.
 
Alle typen moeders kunnen onbewust emotionele schade toebrengen aan kinderen, wat effect heeft op hun zelfbeeld en latere relaties. Ze kunnen van daaruit hechtingspatronen ontwikkelen die hen belemmeren in het aangaan van belangrijke (liefdes)relaties. 
(Liefdes)partners spiegelen later een onverwerkte moederwond. Daar heb je dan nog werk te verrichten. 

Er zijn vier belangrijke hechtingsstijlen, waarvan er drie problematisch kunnen zijn in (liefdes)relaties:
 
1. Angstig (ook wel ambivalent of gepreoccupeerd)
Ontstaat vaak door een inconsistente moeder: soms liefdevol, soms afstandelijk.
Mensen met deze hechtingsstijl zoeken veel bevestiging in relaties, kunnen jaloers of controlerend zijn en zijn bang om verlaten te worden.
Ze kunnen emotioneel intens zijn en de ander soms verstikken door hun behoefte aan nabijheid.
 
2. Vermijdend (ook wel afwijzend-vermijdend)
Ontstaat vaak door een afwezige of emotioneel afstandelijke moeder.
Mensen met deze stijl vinden het moeilijk om zich emotioneel open te stellen, vermijden diepe verbindingen en kunnen relaties oppervlakkig houden.
Ze willen onafhankelijk blijven en voelen zich snel verstikt als een partner te dichtbij komt.
 
3. Gedesorganiseerd (ook wel angstig-vermijdend)
Ontstaat vaak door trauma of een moeder die zowel liefdevol als angstaanjagend kan zijn.
Dit hechtingspatroon combineert de angst om verlaten te worden (zoals bij angstige hechting) met de neiging om afstand te nemen (zoals bij vermijdende hechting).
Dit kan leiden tot intense, wisselvallige relaties: aantrekken en afstoten, wantrouwen en moeite met intimiteit.
 
 De laatste hechtingsstijl is de 
4. Veilige hechting (de gezonde hechtingsstijl)
Dit is de gezonde hechtingsstijl die ontstaat bij een beschikbare moeder.
Mensen met een veilige hechting kunnen openlijk liefde en steun geven en ontvangen, hebben vertrouwen in hun partner en voelen zich comfortabel met zowel nabijheid als autonomie.
 
De eerste drie hechtingsstijlen kunnen je belemmeren in relaties, maar het goede nieuws is dat hechtingspatronen niet vastliggen. 
Door bewust te voelen, onderzoeken en helder te gaan zien wat er gebeurt in jezelf en in interactie met de ander kan je
 
Met bewustwording, therapie en gezonde relaties kun je  een veiligere hechtingsstijl ontwikkelen  in je leven. 

HOE dan? Dat gaat vooral over inloggen, bij jezelf voelen en naar je eigen behoeftes luisteren,  bewust worden, herkennen.
ook gaat het erom dat je ziet wat je eigen (ziekmakende, in stand houdende) gedrag is of was, waarin je dus altijd naar de ander uitgereikt hebt, aanpast, de pleaser bent en dat je dat niet alleen herkent maar dus ook minder of anders doet, dus minder of niet uitreiken. je gaat dan dus ander gedrag laten zien, en dat betekent soms dus echt dat je moet 'uithouden,' want hoe moeilijk is het om dan te verdragen dat je iets anders laat zien dan wat jij - en je omgeving-  al jaren gewend bent...?
 Dus: belangrijk om patronen te herkennen in je; behoeften, in je denken, in je gedrag

Als je meer bij jezelf kan inloggen en dus aan je eigen behoefte kan hechten, kan verbinden aan je eigen waarden,  dan heb je de neiging om deze minder snel te verlaten. Als je hierbij kan blijven, kan je ook beter uitreiken naar de ander en zo vanuit deze zelf waarde in verbinding gaan,. Dat maakt de relatie stabieler, blijer, bevredigender en meer gezond. 

Ben jij in relatie met je lief, omdat je nog lief hebt, omdat het gewoonte is en dus conditionering? Of vanuit angst; ik kan niet beter, bang zijn om
alles wat je hebt te verliezen? 
Deze vragen stel ik mezelf en ook mijn cliënten. Ik spiegel mezelf elke dag, net als mijn cliënten en zij mij. Dit houdt me scherp, gefocust. Vaak leren we om vanuit angst en vanuit tekort te relateren; om de leegte op te vullen, vanuit iets of vanuit iemand anders. Er zit heel veel onbewustheid op, totdat je ziet dat je weer in het patroon lazert en herkent dat je de angst en verlatenheid mee hebt gekregen vanuit vroeger. Het gaat erover dat er geen emotionele beschikbaarheid was. En dat tref je later aan in emotioneel onbeschikbare partners: ze zijn druk met vb. sporten, game-en, verslavingen, zijn niet geworteld, willen emigreren.
Ze komen voor in allerlei vormen; lief, betrouwbaar, vriendelijk, sympathiek maar vermijdend/ weglopend (zie voorbeeld hierboven), kop in het zand beschikbaar voor anderen (klanten, vrienden), maar... niet voor jou. 
Of ze zijn minder sympathiek in huis dan buitenhuis (fysiek of mentale mishandeling of verwaarlozing).
Ze kunnen in ieder geval niet op diepere gevoelslagen aanwezig zijn bij jou, terwijl je wel die behoefte hebt èn dit verlangen duidelijk aangeeft. 
Dit wordt door de omgeving vaak weggerationaliseerd (jullie hebben het leuk, zo fijn, er is toch niks te kort) 
Klopt als een zwerende vinger. Je gelooft het zelf ook weer en alles wat je eerst voelde en zag vervaagt. En dat is ook zo pijnlijk. jij vervaagt.
Als je niet in staat bent om die verbinding met jezelf te maken, of blijven maken, kun je ook niet bij de pijn, bij dat ge-etter.
En bagatelliseer je, sport, lach, werk, loop of drink je het weg. Het kan namelijk erger. Het valt wel mee.
Uiteindelijk neemt niemand het serieus, je partner niet en vooral jij niet.
Tot dat de kloppende zwerende vinger klapt door een klein stootje.  
 
Het is een echt een kunst om bij je eigen ongemak stil te staan en om dan ook bij het ongemak van de ander te kunnen zijn. en dat uit te houden.
"Laat het me maar voelen." 
We zijn liefde waard. Liefde is ons bestaansrecht, ons geboorterecht. 
Zowel jij, als je partner. 
 
Door de hechtingsstoornis leer je dat af. 
Je leert je aan te passen, op te offeren.
En je leert te leveren wat er van je verwacht wordt..
En dóór.
Je voelt en gelooft de overtuiging; 'Ik ben in de basis niet goed genoeg'
Liefde is er dus niet zomaar; we moeten daar iets voor gaan doen: uitreiken, werken, ons best doen. Het is niet vanzelfsprekend. Liefde ontvangen is dus hard werken: dat is een contradictie.(bij angstige hechting). 
En dat voelt een ander ook. 
En je zoekt dus uiteindelijk een partner die dat niet in diezelfde gelijkheid beantwoordt. (de vermijdend gehechte).
En zo voorkom je de echte intimiteit. Ik bedoel hier niet de seksualiteit,  lichamelijke intimiteit of chemie. 
Je verlaat jezelf voor de verbinding met de ander. Daar heb je alles voor over; je levert je zelf in. En begrenst nauwelijks of niet. 
Daar kom je pas achter, als de relatie stopt, dan zie je; ik ben de ander kwijt en ik ben mezelf kwijt. Ik ben kapot, gebroken. 

Ik ben mezelf kwijt en ik heb die ander helemaal nooit gehad. Ik moest mezelf verlaten om de liefde van de ander te vinden, of te ontvangen.
Dan is het enige wat je kan doen: jezelf opvangen, bij elkaar rapen, herstellen, zuiveren, opnieuw verbinden met jezelf, in contact blijven met wat je voelt, ziet en vanuit deze kern nieuwe overtuigingen over jezelf neerzetten. Daar grenzen aan koppelen, zodat jij er niet meer overheen gaat. En láát gaan. 
Dat is niet meer iets wat de ander doet. 
Nee. 
Jij bent in deze positie. 
Jij bent in de cirkel.
In deze cirkel van jouw invloed.

Ik gun het je. jouw plek,
waarin jij kan hechten aan jezelf 
kleur krijgt en gezien wordt
vooral door jezelf.

Er is niet meer tijd..

Wellicht denk je dat jij nog een lange toekomst voor je hebt.
De werkelijkheid is dat de toekomst elke dag korter wordt. En dat de tijd wegtikt. 
Op het eind van het leven gaan we dood; de bekende deadline.



​
 We weten dat allemaal en toch zijn we ons er niet allemaal echt bewust van.
Niet dat je dagelijks bezig moet zijn met je sterfelijkheid.
maar als je meerwaarde ziet en aandacht hebben voor ieder moment zou je meer dankbaar zijn.
Dankbaarheid is een vorm van geluk Alleen al daarom is het goed om hier bewust bij stil te staan. Het kan richting geven; in wat je kiest en dus aan je handelen/ gedrag.
Wat zou je doen wanneer je vandaag te horen krijgt dat je niet langer dan 10 maanden te leven hebt? Of 5 jaar?
 om hierover na te denken wat zou je niet meer doen?
Waaraan zou je geen tijd meer besteden?
 en wat zou je die laatste maanden juist wel gaan doen?
Welke beslissing zou je dan nu direct nemen ?
 
Hoeveel tijd je nog hebt is onbekend maar je weet wel welke weg je hebt afgelegd.
Waaraan heb jij je tijd besteed? Wat heb je gedaan met je tijd?
 
Dat heeft voor een groot deel bepaald waar je nu in het leven staat.
 
“Het enige wat je hoeft te doen is beslissen wat je doet met de tijd die je gegeven is “
(Gandalf uit Lord of the Rings)
 
Inspiratie heb ik uit het boek 'Master your mindset' waarin ik ben begonnen samen met mijn man voor een brein reset dit jaar.  De vragen die relevant zijn die schrijf ik op en beantwoord ik instant, spontaan, vanuit intuïtie. Zo min mogelijk vanuit mijn hoofd en vanuit beperkende gedachten.
Nu al opvallend is de beperking van de systemen, die ik ervaar (en altijd ervaren heb).
Ha ha, verassend voor een anarchist als ik.