Geloven in je eigen verhaal en waarheid
Hoe starheid je niet in contact brengt.

Er zijn meerdere verhalen, versies
Wat is jouw verhaal?

Maakt het uit? Is het belangrijk om je blind te staren op jouw verhaal met de overtuigingen, oordelen, ideeën of vast omlijnde opvattingen.

Want hoe leef je, als je dat zou loslaten?
Hoe leef je, als je de dood in de ogen kijkt en je realiseert: waar ging dit nu werkelijk over?
Kan je in het moment staan en voelen wat er wel is of kan zijn?
Dankbaar, om dat wat er wel is?

Soms zijn we verloren, ontheemd, omdat alles waar je ooit in geloofde, niet waar blijkt te zijn. We zoeken verklaringen. Die geven houvast.
Verklaringen brengen je nergens. Ja wel. Ze brengen ons in ons hoofd, in het oordeel .
Ze maken je blik star. Ze zetten je vast in wat je denkt te weten.
En de waarheid? We weten zoveel níét.

Ik kies ervoor om mijn eigen stem te volgen.
Om in verbinding te blijven met mezelf, jou, en de ander, ook als ik twijfel.

Noem het naïef.

En dat is het niet.
Het vraagt ballen om je eigen pad te kiezen, om open te blijven staan voor andere perspectieven.
Het vraagt moed om niet mee te gaan in verhalen van anderen.
Twijfel is geen zwakte.
Twijfel is groei.

Dus mijn wens voor 2025?

🤍Minder invullen en verklaren, meer luisteren.
🤍 Minder oplossen, meer aanwezig zijn.
🤍 Minder tegenover elkaar staan, meer verbinding zoeken.
Wellicht niet gemakkelijk
Maar soms is dat alles wat iemand nodig heeft: een ander die er gewoon is.
​

​Wat heerlijk! Deze foto maakte ik op de ochtend van de laatste schooldag 20-12 van mijn jongste telg en het raakte me zo. Wat ik zie? Mijn lieve liefste kleinste; zo intens zichzelf: zo puur, blij, vrolijk, ongeremd, echt. Zij is zoveel heerlijkheid. Haast niet te vangen in een fractie en toch lukte dat op deze foto.
Een echt blij kind 🤍 !
Ik gun haar dat ze het vasthoudt. Dat ze dàt of dat ze zichzelf nooit of te nimmer in de vrieskist zet. Of laat zetten.
Voor niemand en voor niets.
Ik weet dat het mijn wens is. En iets wat ik haar echt gun. Even als dat ik dat mijn andere 3 kinderen ook van harte gun.

Ook van hen heb ik er een foto bij gezet van toen ik ook hun moment ooit op de foto kon vangen.

Niemand wil dat ze zich gaan aanpassen, dat ze hun eigen emoties weg maken, niet meer gaan voelen of toelaten. Dat ze dat af gaan splitsen dat ze zichzelf gaan afsplitsen. Het innerlijke kind in de vriezer zetten en daarmee zichzelf ontrouw gaan zijn om de omgeving te dienen, please-en. Dat ze zich zelf verlaten voor de verbinding met een ander. Een kind kan zo puur in contact zijn met hoe die zich voelt. Als het mag. Als het toegestaan wordt.
Maar soms moet een kind heel erg  hard werken voor liefde, aandacht of verbinding, en moet het echt overleven om gezien te worden. Dat doet het onbewust door ‘uit te reiken’ voor verbinding met de belangrijke anderen die nodig zijn om te overleven, de opvoeders. Dus door aan te sluiten bij de behoefte van de ander. Door er te zijn, klaar te staan, te leveren, hard te werken, om de goedkeuring of de aai over de bol te krijgen. Dat is dan de verbinding uit angst, om liefde of aandacht te kwijt te raken.
Het kind raakt nog liever het contact met het eigen gevoel kwijt, met zichzelf, dan dat het de relatie met de ander kwijt raakt. Hier begint dus ‘het verlaten van jezelf’. En tevens ook het hechtingsprobleem. Zowel met de belangrijke andere (ouder, toekomstige relatie) als wel met je zelf; je hecht je namelijk al niet aan je eigen gevoel of eigen waarde.
Omdat ik deze maand vele gesprekken gehad heb in mijn praktijk met lieve mensen die zo ontzettend het gebrek ervaren aan de verbinding met zichzelf, zich hierdoor heel vaak leeg en eenzaam voelen (juist ook in gezelschap), voelde ik dit helemaal resoneren toen ik de foto terugzag in mijn galerij. Hoe ik gun dat een ieder kind (en volwassene) zichzelf nooit zal verlaten, en hoe een ieder die zichzelf ooit verlaten heeft, zichzelf gauw weer uit de vriezer haalt en omarmt.

Velen hebben hun eigen innerlijke zelf verlaten, hun kleine kind in de vriezer gezet, omdat ze de uitreiking deden naar hun veilige hechtingsfiguren (vader/ moeder) omdat die dat destijds nodig hadden. Ouders die behoeftig zijn (verdrietig, onrustig, boos, emotioneel, ziek, verslaafd) die onbewust een beroep doen op het kind. En het kind dat zonder dat deze het weet voelt dat ie moet helpen en steunen (emotionele parentificatie). Dan word je vanzelf een helperholic en stem je af met wat de ander nodig heeft. Daar wordt je dan heel goed in (HSP/ sensitief).
En verlies je je zelf in de ander. Als dat heel erg wordt kan er sprake gaan zijn van co -dependency heel veel mooie thema’s en begrippen.
Voor nu omarm ik de mijn guitsnuiten; mijn 4 lichtjes die stralen om mij heen. Die mogen groeien in en om mijn moeder -aarde.
En zeg ik tegen een ieder: snor een foto van jezelf op toen het plezier nog uit je ogen, oren en navel spatte. Print de foto en zet het in een lijstje. Kijk naar dat meisje of jongetje, neem het lieve wezentje op je schoot, omarm het, heb het lief en laat het nooit en dan ook nooit meer in de steek.  
Françoise

2-3 jaar oud ben ik hier geweest. De pret en ondeugd straalt er van af. Ik omarm dit meisje. Ze zit in mijn hart en ik laat haar niet meer in de steek. wat zij voelt, gaat niet meer vóór op de verbinding met een ander.