Wat is nou bewust worden, wat is nu mindfulness? Wat heb ik daar nu praktisch aan? Ik probeer mensen naast de wetenschappelijk verantwoorde kennis en bijdrages ook een stuk vanuit mijn eigen ervaring mee te geven.
Deze ervaringen kunnen goed illustreren hoe het werkt, óók in mijn hoofd of in mijn leven, of in mijn gedoe. Deze praktijkvoorbeelden zijn vaak sprekend en concreet. Zo heb ik gisteren nog iemand uitgelegd dat ik soms ook van streek raak; bij meer of minder gedoe. Toen ons 1 jarig dochtertje met haar arm in de motormaaier gekomen was bijvoorbeeld (juni 2019). Een afschuwelijk ongeluk. De afschuw op het gezicht van mijn man, het bloed overal; het sprak boekdelen: ik zei letterlijk -toen ik zijn gezicht zag en zelf nog niet de gapende wond had gezien-: ‘ik denk dat ik in paniek raak’ en een golf van misselijkheid kwam in mij op.
Ik hoorde mijzelf die zin zeggen, die me op dàt moment meteen bewustzijn gaf en dacht: ‘ik dènk de gedachte dat het slagaderlijke bloeding is en dat ze doodbloedt’. Dat zijn vreselijke gedachten. Ook bedacht ik me op datzelfde moment -echt!-dat is een situatie (dood) die NU nog niet aan de hand is. Wel is er bloed èn ze leeft. En mag ik dit allemaal voelen.
Ik was me zo gewaar dat het aller vreselijkste nog niet aan de orde was, en dat het slechts de vreselijke gedachten eraan waren die ervoor zorgden dat de eerste paniek golf opkwam. En door dat te beseffen zette de paniek niet door. Vroeger -voordat ik deze mindfulness mindset aangeleerd had- zou ik compleet ‘off’ gegaan zijn, uitgeschakeld, verdoofd, versteend.
We kwamen tot wijs-handelen (troosten, verhalend vertellen wat er gebeurd was tegen de kinderen die allemaal getuigen waren, zingen, Sophia aan de borst tussen de pijn en huilkreten door en wandelen door de tuin totdat de ambulance er was).
In die gap die er was tussen het ongeluk en de ambulance (dat duurde 22 minuten !!) was het een totaal overgeven en loslaten van voorbijkomende gedachten en emoties, die overigens heel kalm waren.
Een voorbeeld van: 'is' er crisis of 'bedenk' ik crisis?
Natuurlijk was de situatie niet best. Al wist ik op dat moment niet meer dan dat ze ademde en bij me was, dicht tegen me aan. Ik was kalm, had vertrouwen dat we deden wat we konden en heb me neergelegd bij de dingen die buiten mijn kunnen lagen. Dankbaar ben ik dat ik zicht kreeg op mijn paniek-zaaiende gedachten en besloot om daar niet in mee te gaan, zodat ik beschikbaar bleef voor haar, hier.
En nu, omdat dat de enige plek was waar ik nodig was. Ik vind het zelf heel erg fijn om op te merken hoe dwingend of stampend gedachten soms kunnen zijn. Door de kennis, het observeren en aanschouwen kan ik daar inmiddels goed afstand van nemen. Ik ben niet meer mijn gedachten; ik dènk mijn gedachten.
Mijn gedachten zíjn niet de waarheid, mijn gedachten zijn slechts woorden achter elkaar die mijn hersenen uitbalken als een soort uitlaatgassen. Daarmee reduceer ik ze tot hersenactiviteit die ik niet moet overtrekken. Gedachten zijn niet te vangen, niet te tekenen, niet concreet te krijgen in fysieke vorm, het zijn hoogstens wat stroompjes tussen de hersencellen…..
Ik vind het heerlijk om ze minder serieus te nemen, daarmee mezelf meer ruimte te geven. 
Bewustzijn is mooi.

 
Je kent het! Als je bij mij in een gesprek bent geweest over het nu, de toekomst, het verleden of bij mij in training bent geweest dan ken je mijn beroemde levenslijn. Ik teken hem te pas en onpas om uit te leggen hoe het brein werkt, hoe aandacht functioneert. En ook de afwezigheid ervan.De levenslijn waarop wij ons begeven. En in het midden staan we HIER& NU.
Vanuit dat moment hebben we de capaciteit om vooruit te denken (toekomst)
en terug uit te denken (verleden). Gewoon omdat het kan, en wij daar de brains voor hebben. Pierwormen doen dat niet.
Als we in de toekomst denken waar t allemaal onzeker is, hebben we de neiging om dat in te vullen, zowel positief als negatief.

• als ik mijn werk niet afkrijg, dan....
• als ik dat gesprek aan ga, dan..
• als ik ziek word, dan..
• als ik een verkeerde keuze maak, dan .

Daar kan de focus gaan liggen. En als we er blijven hangen dan leven we in een fictieve zelfgecreëerde denkwereld.
wanneer we ons zorgen maken over de toekomst, maken we fictieve gedachten die negatief of geladen zijn en ons in paniek brengen.. en de paniek.. Wanneer voel je die? Niet in de toekomst maar hier &nu op dit moment . Dus je bent als het ware alvast ‘vooruit’ aan het voelen. Ik noem dat pré-voelen.
Dat woord bestaat overigens niet.
Heb het zelf bedacht en het werkt voor mij.
Je bent je alvast slecht aan het voelen voor iets wat er nog niet is, maar wel kan komen. Onder het mom van: ‘Dan heb je dat maar alvast gedaan!’
Dat geeft Momenteel spanning en onzekerheid
En verpest of verziekt soms zelfs je hier & nu moment.
 
Ook gebeurt dit richting het verleden. We kunnen denken over wat we hadden moeten doen, of niet hadden moeten doen, wel of niet hadden kunnen zeggen, of kiezen.
Daar ligt spijt, schuld, schaamte, boosheid.. en hier worden we vaak somber van.
En die somberheid ervaar je niet ‘toen’ maar in t hier & nu.
Ik teken deze levenslijn wel 6 x per dag
Voor mijn therapieën, trainingen en eigen gedachtegoed is het een kapstok.
Een fantastische visualisatie.
Als ik mezelf niet oké voel vraag ik me af: Swas, waar ben je met je aandacht?
Ik merk dan vaak op dat deze dan ‘daar’ 🔙 of ‘daar’ 🔜 was .. en niet hier. En als ik dat op wel kan ik mezelf terug zetten op dìt moment. En is er vaak geen werkelijk extreem drama aan de hand. En kan ik weer de goede dingen zien
Ook ten tijde van crisis, ziekte, dood of ongeluk.
Ik heb voorbeelden te over die dat illustreren.
Deze tekening specifiek had ik neergekrabbeld voor een cliënt aan mijn bureau. Ze snapte het en had geen inzicht of dit nu was wat voor haar zou werken ( voor wie niet?!!!). Ze had hem opgevouwen en meegenomen. De volgende ochtend was er een hap uit het briefje.. door de hond...?
Kijk eens wat een magische boodschap dit was aan haar.
Weg was de toekomst!
Weg was het verleden!
En het enige wat er bleef is dit moment.
Hoe mooi is dat!
Ze wordt geholpen -Niet alleen door mij- om deze mooie boodschap te doorvoelen.
Namasté 

Een bijzonder moment... zeg dat wel ...How Nice.. Leuke prestatie inderdaad.. Afgestudeerd 20 jaar geleden.
Opleiding in augustus 1996 gestart.
In 2000 moest ik zo nodig klaar zijn van mezelf met achterlijk veel extra studiepunten die nergens voor nodig waren, waar niemand ooit naar gekeken heeft, die mij voor het getal niets opgeleverd hebben. Behalve stress.. en aan mezelf, ‘de eer’.. en op dat moment allerlei niet helpende overtuigingen: het is nodig, de beste zijn, goed voor op je cv etc. Wat me nu toch verbaast is dat NIEMAND ooit gezegd heeft dat het allemaal er niet toe doet, of aan me gevraagd heeft of het met me onderzocht heeft wat mijn drijfveer was. Tja, die drijfveer had ik wel, had ik ook rationeel kunnen toelichten. Maar is dat het dan..? Als mensen naar me gekeken zouden hebben hadden ze gezien dat ik er op dat moment ook niet blijer van werd.. en 4 jaar later niet.. en 20 jaar later ..? Ook niet geloof ik.
Die prestaties deden er niet toe. Het papiertje uiteindelijk wel, dat opende langzaam deuren .. naar verdere opleidingen en ervaringen.
tentamens waarvoor ik lager dan een 7 had, werden herkanst, omdat het hoger kon.. of moest (WTF, van wie?!) . Er is nooit ever iemand geweest die gevraagd heeft naar hoeveel studiepunten extra ik had en welke cijfers er op mn eindlijst stonden.. nooit.. simpelweg omdat het er dus niet toe deed.
werk voor niks....? Ach, wellicht ook niet dus.
Het is en was mijn mentaliteit, mijn perfectionisme komend uit angst en onzekerheid. Daar had ik geen zicht op destijds. Niemand die het me liet zien. Niemand die het wellicht zag. Ik hield me onzichtbaar. Gelukkig begon ik het zelf te zien. En vooral te voelen.
Wel ben ik super dankbaar dat ik deze weg gelopen heb. Hierdoor ben ik geworden wie ik ben. Heb ik gedaan, aangepakt, mezelf uitgedaagd, mezelf over grenzen getrokken, uitdagingen aangegaan met beven en zweten, mezelf stoer en dapper gevonden. Toen en later..
Binnen vier jaar voor het zomerreces, had ik mijn tentamens, practica, scriptie en stage afgerond.. Tjakka.. 3 jaar en 9 maanden verder. Drs werd mijn titel. Geen studieschuld want ik werkte me een slag in de rondte a.ls poets bij Haté, 's nachts (10-6?) vakken vullen op mn fietsje naar huis en door naar collega om 9u.
En de wereld veranderde niet na die 3 jr 9 mnd en drs. titel..
Het ging verder en ik kon geen werk vinden omdat ik (te)jong en onervaren was met mn 22jr.
Gelukkig ben ik ook daar op mentaliteit aangekomen, aan werk. ‘We hebben geen baan’ was steevast het antwoord destijds. “Ik wil ook prullenbakken legen en post open maken” was steevast mijn antwoord. Ik dacht: als ik maar binnen ben. En zo geschiedde.. ik werd zichtbaar, en mijn potentie werd gezien en ingezet.
Altijd de ambitie om een eigen praktijk te starten.
En nu zie ik jonge mensen in de praktijk die nog studeren of aan het begin van hun carrière staan, ik zie jonge vaders en moeders die de privé werk balans maar lastig vinden, mensen met burn-out depressie en relatieproblemen.
En veel leidt terug naar het thema: gezien worden.
Gezien worden door de ander: de baas, de vrouw/ man, de minnaar/ minnares, de moeder/ vader, de siblings, de buurt, de andere ouders, de Facebook of Instagram community etc
Maar bovenal gaat dit telkens weer over het ene kernthema en dat is: zie ik mijzelf? Zie ik wat ik nodig heb? Zie ik wat ik behoef? Zie ik waar mijn kwaliteiten en valkuilen zijn? Heb ik mezelf goed in beeld?
En als ik dat heb en daarvoor kan zorgen en in kan voorzien. Dan -En alleen dan- kan ik dat zichtbaar maken aan de ander. En is er een aardige kans dat de ander dat kan ontvangen, en me ziet in de volle glorie. Zoals ik het graag heb. En om dat dan allemaal in beeld te hebben, heb je moed nodig .. moed om te kijken, naar jezelf, recht in je ogen.
En als het goed is, doe je dat niet één keer. En herhaal je dat elke dag.
Dat is misschien nog wel het grootste goed dat ik geleerd heb, groter dan alle wetenschappelijk bewezen therapieën en interventies. En die gebruik ik zeker als kapstok, psycho-educatie. Al werkt er een ding als een gouden sleutel, en dat is: gezien worden.
Kom bij me, ik zie je, en we geven aandacht aan alles wat gezien wil worden en wat zich (on)nodig verschuilt.
Voel je welkom.

Ik zag pijn, rauwe pijn.
Ik zag verdriet.
Mijn laatste cliënt van de dag.
Hij zat tegen over mij.
Een grote man.
Met tranen die groeven in zijn wangen slepen.
10 minuten eerder kwam ik tot de conclusie dat mijn laatste tissue vandaag.
weggesnotterd werd.. lege box dus. Ik kon hem nog niet eens een tissue aanbieden.
Een grote blauwe zakdoek peuterde hij uit zijn broekzak. De tranen drupte in een fors tempo zijn spijkerbroek nat. Een veeg over de wangen maakte dat niet minder. Gebroken,vernederd,
Gefolterd, gemarteld.
Wat zou ik zo iemand zo ongelooflijk dicht bij me willen houden, een knuffel willen geven, en nog liever een veilig thuis.
Dat leed dat in de kamer resoneerde.
Kom maar bij mij.
Niet iedereen zit op mij te wachten en hij vast ook niet op die manier, en daarbij kan ik hem ook niet geven wat hij nodig heeft..
Misvormd door de mishandelingen.
Hij zei niet veel. Hij kon het niet. Pijn.. soms komt iets ongefilterd binnen.. ik stel vast wat ik zie. Ik krijg gelukkig de antwoorden die ik nodig heb.
We gaan het doen.
We gaan zijn naamswijzigingsverzoek indienen.. ik heb er vertrouwen in. Zijn ogen gaven licht. Hij zei me dat hij naar huis kon vliegen. De energie van het gesprek, zich gehoord en gezien worden in wie hij echt is.. en de hoop op een omkering.
Deze mijnheer sprak ik een jaar geleden.
Zijn vraag was gericht op het vaststellen van de psychische hinder voor het wijzigen van zowel zijn voor- als achternaam.
Vorige maand kreeg ik het laatste bericht van hem
Dat zijn beide namen veranderd zijn. Hij was door het dolle heen. De voornaam werd gewijzigd mbv een advocaat omdat dat voor de rechtbank moet komen.
De achternaam via justis de C1 procedure
Een dolgelukkige man die overliep van dankbaarheid
#Naamswijziging Psychische hinder# Justis C1#nieuwe kansen #eigenidentiteit# opnieuw beginnen

Het nieuwe jaar geeft weer kansen om te kiezen of je veranderingen in gaat zetten. Je kunt er ook op wachten dat het anders gaat lopen; daar wordt het doorgaans niet beter op. Of wachten totdat een ander over de brug komt met een idee, een aanbod, uitleg of excuus.
Zelf heb je het in de hand om je leven een positieve draai te geven.
Pak de regie in eigen hand en neem die kans. Actief inzetten waar en wat kan, van jezelf houden, verbinden of juist niet, plezier maken, genieten, overvloed creëren van van alles.
Wateren van de zaadjes waar jouw positieve draai in zit. En laat de zaadjes die je niet meer dienen- mensen, activiteiten, groepen, zaken- uitdrogen en niet wortelen..
Doe je mee..?
 
Ik ga verder met zichtbaar zijn, me laten horen.
Meer loslaten (en dus kwijtraken= opruimen) Doen waar ik blij van word, twinkel van in mijn ogen krijg, of kriebels in mijn buik. Vorig jaar was dat de intentie van een boshuisje. Dit jaar hebben we dat gerealiseerd en ga ik het inrichten en gebruiksklaar maken. Hopelijk mag ik daar rust en ruimte ervaren om te schrijven, zijn en coachen/behandelen. Manifesteren, ontwikkelingen doorzetten met de andere koers in de praktijk: ik ga mensen helpen die dat willen, van binnen uit gedreven, intrinsiek dus. Niet omdat ze moeten van de huisarts of partner of werkgever, of omdat het vergoed wordt of mensen die niet zelf deze verantwoordelijkheid kunnen of willen dragen om te gaan staan voor inzicht of verandering.
Ik ga die verbinding vinden met hen die juist deze intrinsieke motivatie hebben; je komt bij mij omdat jij dat wil. Omdat jij ook overtuigd bent dat je bij mij wil zijn en dat dat de energie is waarin we werken.
Afwerken en beëindigen van (ziele-) ‘contracten’,  loslaten van relaties, verwachtingen, verplichtingen. Gaan voor vrijheid!
En dus minder verbinding Some how.
Meer verbinding-minder verbinding… en daar een harte-balans in, namelijk een kloppende!
Ik ga vanuit kracht, onafhankelijkheid, zelfredzaamheid, eigen waarde(n), kwaliteit, toewijding, passie en bevlogenheid.
Ik zie je!

Afgelopen jaar zijn er nieuwe mensen op mijn pad gekomen.
In mijn privé en uiteraard in mijn werk. Elke keer in een contact is t aftasten of je je veilig kan voelen, of je kan afstemmen. Dat gaat twee kanten op en is echt een zoektocht.
In mijn werk weet ik heel goed waar ik sta, wat ik kan, wat mijn rol is of kan zijn als de ander open staat en aanpakt. Duidelijke kaders, gesteld door het beroep, de beroepsethiek of door praktijkwaarden. De laatste worden mij steeds meer helder: waar ik - en dus mijn praktijk- voor sta.
In privérelaties zijn er geen echte regels, wel grenzen waar je overheen kan. Dit jaar stond voor mij duidelijk in het teken van grenzen. Er overheen gaan, er tegen aan schuren -soms letterlijk😂- ze respecteren, grenzen aangeven en verwaarlozen. Ik heb veel meer zicht gekregen op eigen wensen en verlangens, en zo scherp helder waar deze voor de ander liggen. Door gesprek en ook door het gebrek eraan.
Ik heb mijn trouwring er weer eens bij gepakt. Mijn trouwring
Van mij..
Met mij..
Aan mij..
Want ja... 20 jaar geleden schreef ik al in mijn (dag)boek wat mijn intentie was van dat jaar. Door het op te schrijven kon ik me er deels aan verbinden. Door de waan van de dag en de invloeden uit de omgeving, kreeg ik zijwind. En deze wind in de zeilen, zorgde ervoor dat ik mijn eigen koers maar moeilijk kon vasthouden. Ik besloot, ik besloot, ik besloot te beginnen bij trouw aan mezelf. Om me dan tenminste te verbinden aan mij.
Gewoon, mij.
Mijn koers.
Mijn pad.
Mijn waarden.
Mijn eigen waarden.
Mijn eigenwaarde.
En zo geschiedde dat ik een ring ben gaan halen.
Ik heb hem in laten pakken.
Want ja, het was een cadeau!
Ik ben hem met overtuiging en kracht gaan dragen. Koers zette ik altijd al. Dit zorgde ervoor dat de zijwind binnen kwam - dat wel hoor- maar dat deze hoogstens over me heen waaide. En me alleen maar meer gedecideerd maakte in het ankeren bij mezelf en terug koers vinden.
Een tastbare materie, zichtbaar, duidelijk, rond en dus een eeuwige oneindige vorm.
Trouw.
Trouw aan mij.
En toen besloot ik: er is geen waarde zo hoog als dat.
Ik reflecteer met regelmaat, ik blik vooruit met ongeveer dezelfde frequentie.
Om mij heen heb ik mensen die puur zijn
Trouw! Aan zichzelf. En daarmee eerlijk transparant en duidelijk.
Daar kan ik me prima op verhouden. Dat geldt in mijn persoonlijke leven.
En in mijn praktijkkamer is dat tevens mijn koers: ik zie jou, neem je ruimte, ben welkom en pak de veilige plek, om terug bij jou te komen, te verbinden, en om bij jou te blijven.
Terug naar jouw veilige basis, terug naar je anker. En van daaruit kan jij precies voelen welke koers je gaat zetten...
En afgelopen jaar was t woelig in mijn watertje; golven, deining, allerlei beweging en ongemakken zoals jullie (wellicht) hebben kunnen lezen.
En ondanks dat, heb ik koers gehouden en ben alleen maar meer overtuigd geraakt van het pad wat ik ging of wilde gaan.
Weken geleden ben ik weer eens in m'n lade gedoken en snorde hem op. De ring.
En heb hem gedragen. My Precious.
En bij verwachte stevige windvlagen voelde ik me zoveel sterker.
De intentie was gezet, de trouw aan mezelf was de rode draad en de ring was mijn visuele herinnering.
Soms ... is het zo simpel..
Als de intentie echt gevoeld wordt, en gezet, uitgesproken, geschreven of beleefd. Dan lijkt het zomaar rond te komen. Zo werkte het voor mij. Zo kan het voor jou werken. Voel je van harte welkom als je op zoek naar intenties, trouw, naar jou, naar jezelf.
💍