Half januari geweest. Overal kwamen er goalsettings voorbij, manifestaties, doelen, ideeën, thema’s,intenties. Ik heb het allemaal meer of minder bewust aan me voorbij laten gaan. Ondanks dat ik zelf ook een intentie ochtend heb gefasciliteerd. er rolde niets uit mijn pen, of hart.

Normaal zet ik ook intenties. Of maak ik doelen . Of heb ik al een thema. 
Ik houd er wel heel erg van om in de stilte van de winter, zeker in de 12 heilige nachten in de donkerte in de rust fase vrij te nemen en naar binnen te keren en terug te blikken en vooruit te kijken op het nieuwe jaar 
En dit jaar kwam er eigenlijk niks voor het nieuwe jaar (wel voor december) 
Er kwam eigenlijk niks nieuws op. 
Wel bij het terugblikken. 
Soo.. dat was enorm. 
Wat een geworstel en gestruikel. 
Dat was nog rouwen en helen. 
Maar vooruitkijkend kwam er niks

En ik was er oké mee 
Dat was best gek 
Ik ben iemand die best wel gedreven is. Met grote doelen, grote plannen. Ik kan echt creëren. Ik kan nieuwe dingen neerzetten, kan bruisen van nieuwe plannen. en kom graag in de actie.
Ik ben 'drie keer aarde' bij de nine star Ki dus bij mij kunnen zaadjes echt ontkiemen en tot groei en bloei komen. 
Maar deze winter was er vooral rust en naar binnen een keren. 
En als ik zo vanochtend wandelde en naar buiten kijk Dan zie ik mist, dan voelde ik de kou, dan is de natuur bevroren, rijp aan de takjes, dan zijn de vogels verstild in de natuur.  
Deze periode van de winter gaat zo over energie en voeding opdoen Voor als het voorjaar straks gaat beginnen en in bloei gaat komen. 
Alles om ons heen hangt in mist. 
Om mij heen is er mist. 
Alles is onder een laagje ijs.
Het is bevroren.
Water Is verstild 
Mist maakt het zacht, keert naar binnen, het maakt de wereld kleiner.
Een plek om te regenereren. 
En de stilte! Zo stil dat je de stilte zelfs niet hoort.
Ik merk het ook aan de stilte op mijn social media en het niet kletsen op het schoolplein. Geen netwerkborrel : überhaupt geen borrels voor mij 😉
Anderen zijn bezig met wat er allemaal gaat komen, wat ze gaan neerzetten, waar ze op vakantie gaan, ik voel de opwinding in hun stem.
Ik ben oké om daar niet mee bezig te zijn, mee in te gaan. 
Het is oké om het niet te voelen. Even in mijn eigen diepte, met mijn hoofd in de mist en onder het ijslaagje. Daarna komen er altijd weer oneindige mogelijkheden. Prachtig hoe ik bijpassend kaartje trek uit het engelen deck. 

Waarom stelt niemand je de vraag wat je echt zou willen doen als tijd en geld geen rol zouden spelen?
Geen wonder dat veel mensen hier nog nooit werkelijk over hebben nagedacht. Niemand heeft je geleerd zo te denken  hoe ontdek ik wat ik leuk vind?
Durf je het niet hard op uit te spreken? Uit angst? Omdat je bang bent dat het toch niet kan, dat het niet zal lukken? Ben je bang om teleurgesteld te worden? Durf je daarom niet te dromen van je meest ideale leven? Vroeger, toen je jonger was, leefde je nog vanuit een vrije geest. Je verbeeldingskracht was de brandstof voor een levenslust die bestaan. Maar de tijd neemt veel mensen hun dromen af. Laat je verbeeldingskracht opdrogen en je creatieve vermogen afsterven. Denk je zo teleurstellingen te voorkomen? Is dat waarom ouders en leraren je niet vragen om te dromen zonder grenzen? Je moet realistisch zijn, zeggen ze. Wat is realistisch? Denken binnen hun beperkte gedachte grenzen? Omdat zij zelf nooit meer hebben gepresteerd, uit angst of omdat het zo hoorde of omdat hun dromen ook al vroegtijdig waren afgenomen? Doe maar gewoon, blijf maar gewoon, wordt zoals de meeste mensen, ga op in een massa, leeft niet vanuit je hart, maar laat je leven bepalen door je omgeving, door de oordelen van anderen, Door zoals- zij- vinden- dat- het- hoort. Zorg voor zekerheid zodat je dit leven op aarde zonder al te veel kleerscheuren overleeft, dan kun je later terugkijken op een zinloos bestaan.
Wanneer je leven voorspelbaar wordt is het tijd voor verandering. Waarom durf je niet te dromen? Waarom durf je niet voluit te leven?
Dit komt uit ‘Master your mindset; leef je mooiste leven’ Michael Pilarczyk.

​
Als kind voelde ik al gauw de zinloosheid van het bestaan. Ik denk dat ik 5 of 6 was en de discussie al op zocht met ouderen dat ik het zinloos vond om een kleurplaat te maken: die kleurde ik en werd toch weggegooid; ik had er geen plezier aan en vond het zinloos, een puzzel legde ik werd daarna terug in de doos gedaan; ik vond het zinloos. Ik had al heel snel het gevoel dat dingen zinloos waren en ik geen bijdrage leveren, ik had ook aan weinig dingen plezier. Mijn ouders leefden voor en ik deed na. Ik had een droom als meisje het anders doen dan mijn ouders, ik was jong en wist nog niet heel goed hoe dat was. Wel stelde ik mezelf het doel: ik wil zelf een huis kunnen kopen, 100.000, - florijn (!) per jaar verdienen (veel destijds) en mijn eigen inkomen vergaren. Ik meen dat ik 8 was toen ik besef had dat het huis wat mijn ouders destijds aanschaften fl. 20.000,- had gekost. Om in die orde van grootte te denken. Ambitieus dus. Ik heb het waar gemaakt, een voorbeeld van intenties zetten, toch blijft het voor mij een dagelijkse uitdaging om zorgeloosheid en plezier neer te zetten als intentie, omdat dromen blijven hebben echt iets is waar ik hard voor moet werken, misschien wel omdat ik niet veel wil., ik ben intens dankbaar voor wat ik heb, wat ik behaald heb, waar ik zelf keihard voor gewerkt heb, ik adem, ik ben, ik heb ik leef ik heb neergezet, ik heb gemaakt ( 4 (5) pracht licht wezens) en ik voel me klaar, voltooid. Soms geeft dat ook een gevoel van leegte in plaats van voldoening. De tekst van Michael tot me door laten dringen betekent dus dat het tijd is voor verandering. Want inmiddels kan ik mezelf de vraag stellen, wat wil ik echt doen? want geld speelt geen rol meer… tijd wel. want dat is nog de enige bottle neck. Mijn enige beperkende factor, ik ga namelijk dood. Net als elke sterveling.
De tijd tikt, het zand in mijn zandloper raakt leeg.
Toch het schrijven van dat boek? Het verkopen van mijn vastgoed, het emigreren, het opzetten van mijn ooit gewenste high end couple retreat in Zuid Afrika of Namibië  inclusief Safari Lodge? Of gewoon down to earth maar full focus begeleiden en cheerleaden van mijn 4 snuitjes in het hier & nu in het  gezapige Nederland waar ik dan mijn handen aan vol heb. Ooh my…zou daar mijn Joy & happiness liggen?
Ik adem in en uit en blijf met 2 voeten op de grond. Geaard en zoveel mogelijk voelen wat mijn hart zegt. Want dat klopt nog steeds 🤍

Ik stop! Afgelopen maand ben ik vooral gestopt met dingen.
Ik ben gestopt met relaties die niet goed voor mij zijn; daar ben ik uit gestapt; ook met familie. Ik ben gestopt met innemen van gif, zoals alcohol wat mijn brein vernevelde, mijn lever vervette, mijn buikvet bracht en mijn cellen moe maakte. Ik ben gestopt met geautomatiseerd eten op de ochtend en middag. Ik ben gestopt met uitreiken naar mensen die niet terugreiken. Ik ben gestopt met vechten voor iets wat geen zin heeft, ik ben gestopt met investeren in zaken en relaties die niet opleveren wat ik er in stop. Ik ben gestopt met de kelder leeg pompen die nu al een jaar vol blijft lopen met water.

Ik ben gestopt.

Ik voelde vandaag dat ik ook nog moest stoppen met nog een ding in mijn leven wat mij geen joy & happiness meer brengt en dat is het online ondernemen, ooit had ik bedacht dat dat een niche was en dat was ver voor het corona tijdperk. En toen kwam corona en bedacht iedereen dat. Het is nooit echt mijn kindje geweest en geworden. Het is meer een vondeling geweest waar ik sideways voor gezorgd heb en het is nooit echt van mij geworden, ik stop daarmee. Ik zal het nog afbouwen, er een plan voor maken en dat communiceren.
Ik stop.
​Dat is niet de laatste keer dat ik dat zeg. Dat weet ik zeker, want ik voel dat ik net als een slang mijn huid aan het verliezen ben, aan het vervellen, dat er een nieuwe versie van mij aan het ontstaan is en daar horen andere dingen bij. Ik voel dat ik tegen grenzen aan loop. Dat het niet meer past, Ik ben ‘onderweg’; er is al een nieuwe versie van mij en er komt er weer een aan. Het is niet af, het is niet klaar. Het zal nooit klaar zijn. Dat hoeft ook niet. ik ben ook nog niet zo ver om te roepen; ik start met… want ik voel het nog niet, ik kan nog niet zeggen dat ik zin heb om iets te doen, dat het borrelt, bubbelt of bruist, er ligt niks op de plank, er broeit niks, ik heb geen zin en er is geen pad of licht aan het eind van een lange weg. Ik ben hier en ik zie wel wat er ontstaat. Je kan ook starten met iets, en je kan dat ook niet doen; ik ga niet een nieuwe weg in. Dus ik stop, en ik start niet
Ik ben 'in het in between'. 
Ik zie wel wat er komt, ik adem in en uit, en ga verder met waar ik goed in was en ben; er zijn.

​
Al is dat niet helemaal waar als ik eerlijk ben… want in the meanwhile ben ik ondertussen wèl gestart met elke dag 1 minuut planken en is dat sinds 2 jaar een nieuwe gewoonte, ben ik gestart met dagelijks een scheut appelazijn drinken opgelost in heet water met een scheut citroen en soms een half theelepeltje baking soda, doe ik dagelijks de Wim Hof Ademhalingstechniek, wandel ik elke dag 60 tot 120 minuten,  hoepel ik,, kies ik dagelijks een oefening van Commit Happines of een andere aanbieder, luister ik affirmaties of maak ik ze zelf. Dus al heb ik geen nieuw verfrissend bedrijfsplan; ik ben zeker met dingen gestart. 

Er zit een uniek soort pijn in een afscheid dat nooit actief uitgesproken of besproken wordt. Het is niet het afscheid zelf dat blijft hangen, maar de stilte die volgt - de vragen die onbeantwoord blijven, de momenten die onopgelost zijn. Dit afscheid, doordrenkt in dubbelzinnigheid, laat ons hangen in een waas van emoties, gevangen tussen wat was en wat had kunnen zijn. Het ontbreken van uitleg wordt haar eigen pijn, een onzichtbaar gewicht dat ons kan volgen. Toch schuilt in dit ongemak een uitnodiging - niet alleen om te rouwen, juist om te groeien.
Het leven geeft ons zelden de afsluiting waar we naar verlangen. Het menselijk hart verlangt naar zekerheid, naar nette conclusies waardoor we zonder aarzeling verder kunnen. We zoeken redenen, hopen dat duidelijkheid de pijn op een of andere manier verzacht. Maar wanneer iemand weggaat zonder uitleg, wordt het verhaal open gelaten en de geest raast om de leegte te vullen. We spelen gesprekken opnieuw af, bekijken herinneringen opnieuw en stellen onszelf eindeloos in vraag; was het iets wat we zeiden of niet zeiden? Was het te voorkomen? Had het anders gekund? Ligt het bij de ander?
Toch is de waarheid dat het leven niet altijd bedoeld is om begrepen te worden op het moment. Niet elk verhaal komt met een nette oplossing. Sommige hoofdstukken eindigen abrupt, waardoor we moeten omgaan met dubbelzinnigheid. En hoewel dit kan aanvoelen als een verraad aan onze behoefte aan begrip, geeft het ook een diepgaande les: de kans om vrede in onszelf te cultiveren, zelfs als de wereld om ons heen zich onopgelost voelt. En om daarmee te zijn, met die onrust.
 
Elk afscheid - besproken of onuitgesproken - heeft ons iets te leren. Degenen zonder uitleg, hoewel de meest pijnlijke, zijn ook de meest transformerende. Ze dwingen ons om de grenzen van onze controle onder ogen te zien. Ze leren ons geduld, veerkracht en de moeilijke kunst van loslaten. In hun stilte, dagen ze ons uit om op onze eigen manier een afsluiting te vinden of creëren, om genezing te vinden niet in de antwoorden die we zoeken, maar in de kracht die we binnen ontdekken.
 
Een onbeantwoord afscheid dwingt ons in deze ruimte van introspectie. Het neemt de illusies van controle weg en herinnert ons eraan dat afsluiting niet iets is, wat we van anderen kunnen opeisen of afdwingen. Ware sluiting komt van binnenuit. Het gaat er niet om te begrijpen waarom iemand wegging of wat er mis is gegaan. Het gaat om het leren om de behoefte aan die antwoorden vrij te laten. Het gaat om vrede vinden in het heden, ondanks de schaduwen van het verleden.
 
Dit proces is niet makkelijk. Het vereist dat we met ongemak zitten, om onze pijn te confronteren. Het vereist dat we vergeving oefenen - niet per se voor degene die vertrokken is, juist voor onszelf. Vergeving voor de momenten dat we aan onze waarde(n) twijfelden, voor de keren dat we opnieuw uitreikten naar iets wat niet was of hoorde te zijn. Dat we ons best gedaan hebben; daarvoor mag je jezelf vergeven.
Het vraagt ons om mededogen naar binnen uit te breiden, om onszelf eraan te herinneren dat onze waarde niet wordt bepaald door de keuze van iemand anders om te blijven of te gaan.
Na verloop van tijd begrijpen we dat sommige verhalen onafgemaakt moeten blijven. Hun lessen ontvouwen zich langzaam, en leren ons over ons vermogen tot kracht en gratie. De stilte van een onuitgesproken afscheid, hoe pijnlijk het ook is, wordt een doek voor groei.
Het daagt ons uit om ons idee van ‘afsluiten’ opnieuw te definiëren. Niet als een externe oplossing, maar als een interne staat van acceptatie.
 
We leren weer op onszelf te vertrouwen. Te geloven in ons vermogen om de onzekerheden van het leven te navigeren. Relaties, hoewel mooi en verrijkend, zijn niet de enige bron van onze identiteit of kracht. Een onbeantwoord afscheid dwingt ons om naar binnen te kijken, om te ontdekken dat we genoeg zijn zoals we zijn, geheel zelfs zonder de uitleg die we ooit dachten nodig te hebben.
 
De pijn van een onuitgesproken afscheid verdwijnt niet zomaar. Het ebt en stroomt, leert ons stil te staan en leert geduld onderweg te hebben. Door de tijd heen zie je dat de ruwe randjes verzacht worden. De onbeantwoorde vragen verliezen hun urgentie, en de stilte wordt minder een wond en meer een ruimte - een ruimte waar we kunnen kiezen om betekenis te creëren, veerkracht te cultiveren en onze eigen reis te eren.
 
Dus wat nemen we, wat leren we, van deze stille afscheidingen? Misschien is de belangrijkste les: we worden niet gedefinieerd door wat we verloren hebben, maar door hoe we opstaan nadat we het verloren hebben. De kracht om verder te gaan zonder antwoorden, de moed om te genezen zonder vastberadenheid. Dit zijn stille overwinningen, testamenten tot de diepte van onze veerkracht.
Vraag jezelf af: Wat betekent het om de behoefte aan afsluiting los te laten? Hoe zou het eruit zien om te vertrouwen in je vermogen om vrede te vinden, zelfs in het midden van onzekerheid? De antwoorden herinneren ons eraan dat we de auteurs zijn van onze eigen genezing, de scheppers van onze eigen betekenis en bevrijden ons.
 
Het stille afscheid is pijnlijk en daagt je uit om los te laten, te groeien en kracht te vinden in de stilte. En daarmee onthult ze de stille schoonheid van onze eigen veerkracht - een schoonheid die geen onbeantwoorde vraag of onopgeloste afscheid ooit kan wegnemen.
Françoise
uit de bron: Sanwal Dani

Geloven in je eigen verhaal en waarheid
Hoe starheid je niet in contact brengt.

Er zijn meerdere verhalen, versies
Wat is jouw verhaal?

Maakt het uit? Is het belangrijk om je blind te staren op jouw verhaal met de overtuigingen, oordelen, ideeën of vast omlijnde opvattingen.

Want hoe leef je, als je dat zou loslaten?
Hoe leef je, als je de dood in de ogen kijkt en je realiseert: waar ging dit nu werkelijk over?
Kan je in het moment staan en voelen wat er wel is of kan zijn?
Dankbaar, om dat wat er wel is?

Soms zijn we verloren, ontheemd, omdat alles waar je ooit in geloofde, niet waar blijkt te zijn. We zoeken verklaringen. Die geven houvast.
Verklaringen brengen je nergens. Ja wel. Ze brengen ons in ons hoofd, in het oordeel .
Ze maken je blik star. Ze zetten je vast in wat je denkt te weten.
En de waarheid? We weten zoveel níét.

Ik kies ervoor om mijn eigen stem te volgen.
Om in verbinding te blijven met mezelf, jou, en de ander, ook als ik twijfel.

Noem het naïef.

En dat is het niet.
Het vraagt ballen om je eigen pad te kiezen, om open te blijven staan voor andere perspectieven.
Het vraagt moed om niet mee te gaan in verhalen van anderen.
Twijfel is geen zwakte.
Twijfel is groei.

Dus mijn wens voor 2025?

🤍Minder invullen en verklaren, meer luisteren.
🤍 Minder oplossen, meer aanwezig zijn.
🤍 Minder tegenover elkaar staan, meer verbinding zoeken.
Wellicht niet gemakkelijk
Maar soms is dat alles wat iemand nodig heeft: een ander die er gewoon is.
​

​Wat heerlijk! Deze foto maakte ik op de ochtend van de laatste schooldag 20-12 van mijn jongste telg en het raakte me zo. Wat ik zie? Mijn lieve liefste kleinste; zo intens zichzelf: zo puur, blij, vrolijk, ongeremd, echt. Zij is zoveel heerlijkheid. Haast niet te vangen in een fractie en toch lukte dat op deze foto.
Een echt blij kind 🤍 !
Ik gun haar dat ze het vasthoudt. Dat ze dàt of dat ze zichzelf nooit of te nimmer in de vrieskist zet. Of laat zetten.
Voor niemand en voor niets.
Ik weet dat het mijn wens is. En iets wat ik haar echt gun. Even als dat ik dat mijn andere 3 kinderen ook van harte gun.

Ook van hen heb ik er een foto bij gezet van toen ik ook hun moment ooit op de foto kon vangen.

Niemand wil dat ze zich gaan aanpassen, dat ze hun eigen emoties weg maken, niet meer gaan voelen of toelaten. Dat ze dat af gaan splitsen dat ze zichzelf gaan afsplitsen. Het innerlijke kind in de vriezer zetten en daarmee zichzelf ontrouw gaan zijn om de omgeving te dienen, please-en. Dat ze zich zelf verlaten voor de verbinding met een ander. Een kind kan zo puur in contact zijn met hoe die zich voelt. Als het mag. Als het toegestaan wordt.
Maar soms moet een kind heel erg  hard werken voor liefde, aandacht of verbinding, en moet het echt overleven om gezien te worden. Dat doet het onbewust door ‘uit te reiken’ voor verbinding met de belangrijke anderen die nodig zijn om te overleven, de opvoeders. Dus door aan te sluiten bij de behoefte van de ander. Door er te zijn, klaar te staan, te leveren, hard te werken, om de goedkeuring of de aai over de bol te krijgen. Dat is dan de verbinding uit angst, om liefde of aandacht te kwijt te raken.
Het kind raakt nog liever het contact met het eigen gevoel kwijt, met zichzelf, dan dat het de relatie met de ander kwijt raakt. Hier begint dus ‘het verlaten van jezelf’. En tevens ook het hechtingsprobleem. Zowel met de belangrijke andere (ouder, toekomstige relatie) als wel met je zelf; je hecht je namelijk al niet aan je eigen gevoel of eigen waarde.
Omdat ik deze maand vele gesprekken gehad heb in mijn praktijk met lieve mensen die zo ontzettend het gebrek ervaren aan de verbinding met zichzelf, zich hierdoor heel vaak leeg en eenzaam voelen (juist ook in gezelschap), voelde ik dit helemaal resoneren toen ik de foto terugzag in mijn galerij. Hoe ik gun dat een ieder kind (en volwassene) zichzelf nooit zal verlaten, en hoe een ieder die zichzelf ooit verlaten heeft, zichzelf gauw weer uit de vriezer haalt en omarmt.

Velen hebben hun eigen innerlijke zelf verlaten, hun kleine kind in de vriezer gezet, omdat ze de uitreiking deden naar hun veilige hechtingsfiguren (vader/ moeder) omdat die dat destijds nodig hadden. Ouders die behoeftig zijn (verdrietig, onrustig, boos, emotioneel, ziek, verslaafd) die onbewust een beroep doen op het kind. En het kind dat zonder dat deze het weet voelt dat ie moet helpen en steunen (emotionele parentificatie). Dan word je vanzelf een helperholic en stem je af met wat de ander nodig heeft. Daar wordt je dan heel goed in (HSP/ sensitief).
En verlies je je zelf in de ander. Als dat heel erg wordt kan er sprake gaan zijn van co -dependency heel veel mooie thema’s en begrippen.
Voor nu omarm ik de mijn guitsnuiten; mijn 4 lichtjes die stralen om mij heen. Die mogen groeien in en om mijn moeder -aarde.
En zeg ik tegen een ieder: snor een foto van jezelf op toen het plezier nog uit je ogen, oren en navel spatte. Print de foto en zet het in een lijstje. Kijk naar dat meisje of jongetje, neem het lieve wezentje op je schoot, omarm het, heb het lief en laat het nooit en dan ook nooit meer in de steek.  
Françoise

2-3 jaar oud ben ik hier geweest. De pret en ondeugd straalt er van af. Ik omarm dit meisje. Ze zit in mijn hart en ik laat haar niet meer in de steek. wat zij voelt, gaat niet meer vóór op de verbinding met een ander.

 
Vandaag stop ik met watervasten: 3 dagen water : warm, koud, heet, lauw. Met citroen of zonder, met of zonder bubbels. Wat het me opgeleverd heeft is meer helderheid, ik ben frisser, en voel me energiek. Dat laatste verbaasde me en het is weer een bewijs dat de gedachten over watervasten heftiger is dan het doen. Gedachten die ik ook uitgesproken heb horen worden richting mij. Zoals : hé houd je dat vol? Ga je dan niet onderuit? Ik zou flauwvallen..! Alléén maar water?!?!


Weet je hoeveel reserve ons lijf heeft, ook het mijne, en hoe sterk ons overlevingsmechanisme is…? Het is een en geweldige uitdaging om je lijf te voelen, je geautomatiseerde overtuigingen tegen te komen, nee te zeggen tegen je impuls of buitenwereld.
 
Wat maakte dat ik het wilde doen. voor mij is het een zelf onderzoek. Misschien ook wel een krachtmeting, uithouden ook echt.  
Een uitdaging ook echt om te voelen of ik dat kan, mijn lijf het kan (natuuuuuurlijk!) vooral of mijn brein het kan en mijn discipline?
Ik vind het een geweldig iets om te ervaren. Het duwt mij ontzettend op mijn geconditioneerd gedrag: eten zien & ruiken doet heel veel. De eerste dag merkte ik de automatische piloot al op: fruit schillen voor mijn kinderen en de neiging hebben er onbewust iets van inmijn mond te steken; niet gedaan. Om een stukje kaas aan te nemen toen mijn dochter zei: hier mam. De neiging om mee te gaan in deze automatismen is groot. Ik heb het niet gedaan. Dag tweede dag was net zo min een uitdaging als dag 1. Misschien ben ik streng of al gedisciplineerd van mezelf ik weet het niet.
 Ik heb alleen ‘trek’ als ik aan eten denk. De gedachten aan eten geeft wel echt een prikkel in mij en zet bij mij intern wel iets in gang. Dat is wel goed om me bewust te zijn. De geconditioneerde hond van Pavlov bij wie ook het kwijl in de bek loopt. De rest van de dag is er geen enkele impuls om te willen eten als het niet in de buurt is en ik geen tijd heb om eraan te denken; ik ben druk met van alles. Het is weer bizar duidelijk geworden wat het denken doet. Mijn maag rommelt soms wat. Dat is de maag honger; die meldt zich; meer is het niet. Mijn lijf geeft niet aan dat het urgent is om te eten of om aan dat geluid toe te geven: is eten het antwoord? Een glas water er in en het is stil. Als je al iets voelt in je lijf. Kan je er dan naar luisteren? Is het antwoord op het gevoel dan de beweging naar de koelkast?
Ik heb 72 uur rond gemaakt. Ik ga dit zeker nog eens herhalen.  Daarna ga ik zoals altijd verder met mijn inter mitted variant (geen ontbijt noch lunch of soms een bakje cottage cheese).
 
Uiteraard aangevuld met allerlei ‘types’ water. De detox is goed..
Misschien iets meer dan dat. Het verlangen naar het wijntje stak de kop op op het eind. Hmmm. Dat gaf te denken om ook daar wat mee te doen…  een volgende uitdaging dus..
 
Ik eindig deze krachtmeting voor mezelf: kan ik het aan? Wat roept het op? Wat ontdek ik over mijn patronen, over mijn denken, en wat ik echt nodig heb?
Deze vragen ga ik generaliseren over nog veel meer dan alleen over eten…. Ook over spullen, andere dingen die ik tot mij neem, gebruik , wil of niet wil…
Wordt vervolgd…