
Waarom stelt niemand je de vraag wat je echt zou willen doen als tijd en geld geen rol zouden spelen?
Geen wonder dat veel mensen hier nog nooit werkelijk over hebben nagedacht. Niemand heeft je geleerd zo te denken hoe ontdek ik wat ik leuk vind?
Durf je het niet hard op uit te spreken? Uit angst? Omdat je bang bent dat het toch niet kan, dat het niet zal lukken? Ben je bang om teleurgesteld te worden? Durf je daarom niet te dromen van je meest ideale leven? Vroeger, toen je jonger was, leefde je nog vanuit een vrije geest. Je verbeeldingskracht was de brandstof voor een levenslust die bestaan. Maar de tijd neemt veel mensen hun dromen af. Laat je verbeeldingskracht opdrogen en je creatieve vermogen afsterven. Denk je zo teleurstellingen te voorkomen? Is dat waarom ouders en leraren je niet vragen om te dromen zonder grenzen? Je moet realistisch zijn, zeggen ze. Wat is realistisch? Denken binnen hun beperkte gedachte grenzen? Omdat zij zelf nooit meer hebben gepresteerd, uit angst of omdat het zo hoorde of omdat hun dromen ook al vroegtijdig waren afgenomen? Doe maar gewoon, blijf maar gewoon, wordt zoals de meeste mensen, ga op in een massa, leeft niet vanuit je hart, maar laat je leven bepalen door je omgeving, door de oordelen van anderen, Door zoals- zij- vinden- dat- het- hoort. Zorg voor zekerheid zodat je dit leven op aarde zonder al te veel kleerscheuren overleeft, dan kun je later terugkijken op een zinloos bestaan.
Wanneer je leven voorspelbaar wordt is het tijd voor verandering. Waarom durf je niet te dromen? Waarom durf je niet voluit te leven?
Dit komt uit ‘Master your mindset; leef je mooiste leven’ Michael Pilarczyk.
Als kind voelde ik al gauw de zinloosheid van het bestaan. Ik denk dat ik 5 of 6 was en de discussie al op zocht met ouderen dat ik het zinloos vond om een kleurplaat te maken: die kleurde ik en werd toch weggegooid; ik had er geen plezier aan en vond het zinloos, een puzzel legde ik werd daarna terug in de doos gedaan; ik vond het zinloos. Ik had al heel snel het gevoel dat dingen zinloos waren en ik geen bijdrage leveren, ik had ook aan weinig dingen plezier. Mijn ouders leefden voor en ik deed na. Ik had een droom als meisje het anders doen dan mijn ouders, ik was jong en wist nog niet heel goed hoe dat was. Wel stelde ik mezelf het doel: ik wil zelf een huis kunnen kopen, 100.000, - florijn (!) per jaar verdienen (veel destijds) en mijn eigen inkomen vergaren. Ik meen dat ik 8 was toen ik besef had dat het huis wat mijn ouders destijds aanschaften fl. 20.000,- had gekost. Om in die orde van grootte te denken. Ambitieus dus. Ik heb het waar gemaakt, een voorbeeld van intenties zetten, toch blijft het voor mij een dagelijkse uitdaging om zorgeloosheid en plezier neer te zetten als intentie, omdat dromen blijven hebben echt iets is waar ik hard voor moet werken, misschien wel omdat ik niet veel wil., ik ben intens dankbaar voor wat ik heb, wat ik behaald heb, waar ik zelf keihard voor gewerkt heb, ik adem, ik ben, ik heb ik leef ik heb neergezet, ik heb gemaakt ( 4 (5) pracht licht wezens) en ik voel me klaar, voltooid. Soms geeft dat ook een gevoel van leegte in plaats van voldoening. De tekst van Michael tot me door laten dringen betekent dus dat het tijd is voor verandering. Want inmiddels kan ik mezelf de vraag stellen, wat wil ik echt doen? want geld speelt geen rol meer… tijd wel. want dat is nog de enige bottle neck. Mijn enige beperkende factor, ik ga namelijk dood. Net als elke sterveling.
De tijd tikt, het zand in mijn zandloper raakt leeg.
Toch het schrijven van dat boek? Het verkopen van mijn vastgoed, het emigreren, het opzetten van mijn ooit gewenste high end couple retreat in Zuid Afrika of Namibië inclusief Safari Lodge? Of gewoon down to earth maar full focus begeleiden en cheerleaden van mijn 4 snuitjes in het hier & nu in het gezapige Nederland waar ik dan mijn handen aan vol heb. Ooh my…zou daar mijn Joy & happiness liggen?
Ik adem in en uit en blijf met 2 voeten op de grond. Geaard en zoveel mogelijk voelen wat mijn hart zegt. Want dat klopt nog steeds 🤍
Geen wonder dat veel mensen hier nog nooit werkelijk over hebben nagedacht. Niemand heeft je geleerd zo te denken hoe ontdek ik wat ik leuk vind?
Durf je het niet hard op uit te spreken? Uit angst? Omdat je bang bent dat het toch niet kan, dat het niet zal lukken? Ben je bang om teleurgesteld te worden? Durf je daarom niet te dromen van je meest ideale leven? Vroeger, toen je jonger was, leefde je nog vanuit een vrije geest. Je verbeeldingskracht was de brandstof voor een levenslust die bestaan. Maar de tijd neemt veel mensen hun dromen af. Laat je verbeeldingskracht opdrogen en je creatieve vermogen afsterven. Denk je zo teleurstellingen te voorkomen? Is dat waarom ouders en leraren je niet vragen om te dromen zonder grenzen? Je moet realistisch zijn, zeggen ze. Wat is realistisch? Denken binnen hun beperkte gedachte grenzen? Omdat zij zelf nooit meer hebben gepresteerd, uit angst of omdat het zo hoorde of omdat hun dromen ook al vroegtijdig waren afgenomen? Doe maar gewoon, blijf maar gewoon, wordt zoals de meeste mensen, ga op in een massa, leeft niet vanuit je hart, maar laat je leven bepalen door je omgeving, door de oordelen van anderen, Door zoals- zij- vinden- dat- het- hoort. Zorg voor zekerheid zodat je dit leven op aarde zonder al te veel kleerscheuren overleeft, dan kun je later terugkijken op een zinloos bestaan.
Wanneer je leven voorspelbaar wordt is het tijd voor verandering. Waarom durf je niet te dromen? Waarom durf je niet voluit te leven?
Dit komt uit ‘Master your mindset; leef je mooiste leven’ Michael Pilarczyk.
Als kind voelde ik al gauw de zinloosheid van het bestaan. Ik denk dat ik 5 of 6 was en de discussie al op zocht met ouderen dat ik het zinloos vond om een kleurplaat te maken: die kleurde ik en werd toch weggegooid; ik had er geen plezier aan en vond het zinloos, een puzzel legde ik werd daarna terug in de doos gedaan; ik vond het zinloos. Ik had al heel snel het gevoel dat dingen zinloos waren en ik geen bijdrage leveren, ik had ook aan weinig dingen plezier. Mijn ouders leefden voor en ik deed na. Ik had een droom als meisje het anders doen dan mijn ouders, ik was jong en wist nog niet heel goed hoe dat was. Wel stelde ik mezelf het doel: ik wil zelf een huis kunnen kopen, 100.000, - florijn (!) per jaar verdienen (veel destijds) en mijn eigen inkomen vergaren. Ik meen dat ik 8 was toen ik besef had dat het huis wat mijn ouders destijds aanschaften fl. 20.000,- had gekost. Om in die orde van grootte te denken. Ambitieus dus. Ik heb het waar gemaakt, een voorbeeld van intenties zetten, toch blijft het voor mij een dagelijkse uitdaging om zorgeloosheid en plezier neer te zetten als intentie, omdat dromen blijven hebben echt iets is waar ik hard voor moet werken, misschien wel omdat ik niet veel wil., ik ben intens dankbaar voor wat ik heb, wat ik behaald heb, waar ik zelf keihard voor gewerkt heb, ik adem, ik ben, ik heb ik leef ik heb neergezet, ik heb gemaakt ( 4 (5) pracht licht wezens) en ik voel me klaar, voltooid. Soms geeft dat ook een gevoel van leegte in plaats van voldoening. De tekst van Michael tot me door laten dringen betekent dus dat het tijd is voor verandering. Want inmiddels kan ik mezelf de vraag stellen, wat wil ik echt doen? want geld speelt geen rol meer… tijd wel. want dat is nog de enige bottle neck. Mijn enige beperkende factor, ik ga namelijk dood. Net als elke sterveling.
De tijd tikt, het zand in mijn zandloper raakt leeg.
Toch het schrijven van dat boek? Het verkopen van mijn vastgoed, het emigreren, het opzetten van mijn ooit gewenste high end couple retreat in Zuid Afrika of Namibië inclusief Safari Lodge? Of gewoon down to earth maar full focus begeleiden en cheerleaden van mijn 4 snuitjes in het hier & nu in het gezapige Nederland waar ik dan mijn handen aan vol heb. Ooh my…zou daar mijn Joy & happiness liggen?
Ik adem in en uit en blijf met 2 voeten op de grond. Geaard en zoveel mogelijk voelen wat mijn hart zegt. Want dat klopt nog steeds 🤍