
Vandaag stop ik met watervasten: 3 dagen water : warm, koud, heet, lauw. Met citroen of zonder, met of zonder bubbels. Wat het me opgeleverd heeft is meer helderheid, ik ben frisser, en voel me energiek. Dat laatste verbaasde me en het is weer een bewijs dat de gedachten over watervasten heftiger is dan het doen. Gedachten die ik ook uitgesproken heb horen worden richting mij. Zoals : hé houd je dat vol? Ga je dan niet onderuit? Ik zou flauwvallen..! Alléén maar water?!?!
Weet je hoeveel reserve ons lijf heeft, ook het mijne, en hoe sterk ons overlevingsmechanisme is…? Het is een en geweldige uitdaging om je lijf te voelen, je geautomatiseerde overtuigingen tegen te komen, nee te zeggen tegen je impuls of buitenwereld.
Wat maakte dat ik het wilde doen. voor mij is het een zelf onderzoek. Misschien ook wel een krachtmeting, uithouden ook echt.
Een uitdaging ook echt om te voelen of ik dat kan, mijn lijf het kan (natuuuuuurlijk!) vooral of mijn brein het kan en mijn discipline?
Ik vind het een geweldig iets om te ervaren. Het duwt mij ontzettend op mijn geconditioneerd gedrag: eten zien & ruiken doet heel veel. De eerste dag merkte ik de automatische piloot al op: fruit schillen voor mijn kinderen en de neiging hebben er onbewust iets van inmijn mond te steken; niet gedaan. Om een stukje kaas aan te nemen toen mijn dochter zei: hier mam. De neiging om mee te gaan in deze automatismen is groot. Ik heb het niet gedaan. Dag tweede dag was net zo min een uitdaging als dag 1. Misschien ben ik streng of al gedisciplineerd van mezelf ik weet het niet.
Ik heb alleen ‘trek’ als ik aan eten denk. De gedachten aan eten geeft wel echt een prikkel in mij en zet bij mij intern wel iets in gang. Dat is wel goed om me bewust te zijn. De geconditioneerde hond van Pavlov bij wie ook het kwijl in de bek loopt. De rest van de dag is er geen enkele impuls om te willen eten als het niet in de buurt is en ik geen tijd heb om eraan te denken; ik ben druk met van alles. Het is weer bizar duidelijk geworden wat het denken doet. Mijn maag rommelt soms wat. Dat is de maag honger; die meldt zich; meer is het niet. Mijn lijf geeft niet aan dat het urgent is om te eten of om aan dat geluid toe te geven: is eten het antwoord? Een glas water er in en het is stil. Als je al iets voelt in je lijf. Kan je er dan naar luisteren? Is het antwoord op het gevoel dan de beweging naar de koelkast?
Ik heb 72 uur rond gemaakt. Ik ga dit zeker nog eens herhalen. Daarna ga ik zoals altijd verder met mijn inter mitted variant (geen ontbijt noch lunch of soms een bakje cottage cheese).
Uiteraard aangevuld met allerlei ‘types’ water. De detox is goed..
Misschien iets meer dan dat. Het verlangen naar het wijntje stak de kop op op het eind. Hmmm. Dat gaf te denken om ook daar wat mee te doen… een volgende uitdaging dus..
Ik eindig deze krachtmeting voor mezelf: kan ik het aan? Wat roept het op? Wat ontdek ik over mijn patronen, over mijn denken, en wat ik echt nodig heb?
Deze vragen ga ik generaliseren over nog veel meer dan alleen over eten…. Ook over spullen, andere dingen die ik tot mij neem, gebruik , wil of niet wil…
Wordt vervolgd…