Mijn moeder is plots haar zicht nagenoeg verloren. Super heftig om ineens te rouwen; dat je je kleinkinderen niet meer kan zien, de leuke filmpjes , maar ook je bridgekaarten en dat je autonomie weg is.
Daarna een traumatische val op haar hoofd met een ziekenhuisopname en moeten horen dat je hersenkanker niet meer te behandelen is. Wat een stroomversnelling om los te laten.
Een zeer hoog tempo voor mama.
Wij nemen in het gezin afscheid van een heel lieve suikeroma . De kinderen genieten bij jou op het bed in het ziekenhuis. Ze willen niet weg. Ze willen blijven slapen, willen ‘oma in een vaas’ (je urn) op hun kamer (welk kind wil dat nou? Vragen of kanker een gezicht heeft, of armen, of het zacht aanvoelt of rubbelig. Ze zijn blij, ze huilen, ze hebben paniek.
Ik zeg ze telkens: kijk in mijn ogen wat zie je dan?
Rust mama. Rust.
Dat is wat ik voel en heb
Berusting en vertrouwen.
Dat ze pijnlijk en liefdevol naar een comfortabel eind begeleid wordt in het hospice waar ze heen zal gaan.
Ik draag jullie. Jullie kunnen altijd bij ons zijn.
Dan voel ik dancers de kleine lijfjes tegen we aan kruipen en de vraag: wil je je arm om me heen slaan? En blijf je bij me?
Ja ik ben hier. Hier & nu
Ik voel dat ik de boot thuis met mijn man recht houdt. Ondank snerpende wind of zijstroom. Die komt niet van mijn moeder.
Bij mijn moeder hoef ik niets meer recht te houden. Zij maakt nog haar eigen keuzes. Voor de omgeving lijkt het tempo soms nog wel meer te hard gaan dan voor haar zelf. Ik voel en als een klaproos in de wind. Flexibel, prachtig, krachtig, kwetsbaar, maar ooh zo geaard en stevig.
Zeer bewust dat mijn omgeving allerlei verwachtingen heeft over wat ik moet voelen in dit proces.
Ik ben betrokken op mijn plek: en dat is precies de goede plaats voor mij #afscheidnemen #kanker #rouwen #opjeplek #familieopstelling