22-7... abortusdag vandaag voor de 5e keer; 2019, 2020, 2021, 2022, 2023, al is het 4 jaar geleden.
Ik wil daarover schrijven en ben me volledig bewust van wat het op kan roepen.
Ik ervaar daarom ook niet altijd de ruimte om er (weer) over te schrijven. Abortus is al controversieel.En hoe moeilijk is het als je een (onbeantwoorde) kinderwens of (onbeantwoorde) wens voor uitbreiding hebt.
Verdriet
Boosheid
Onzekerheid
Angst
Onbegrip
En nog meer emoties die ik hier noem.
Ik voel dat ook voor anderen: die worsteling. Dat maakt mijn eigen beleving niet minder intens, kloppend, waar of heftig.
Ik néém de ruimte. Dat gun ik iedereen; om dat te doen als je voelt dat je dat wil.
Om te delen en bespreekbaar te maken wat je lastig vindt, waar je van lijdt of van hebt geleden.
Dit jaar is het zaterdag. Het is mijn eerste vakantie dag. Ik ben opgestaan en heb een kaarsje aangestoken bij mijn herinneringsbeeld, de Engel die we samen kochten.
4 jaar geleden reden we sochtends naar de abortus kliniek Met een buik waarvan de wereld allang had gezien dat er iets in moest wonen. Amper 6 weken zwanger, maar ik was al dik en zwanger bol.
Geen hysterische protesterende vrouwen met spandoeken bij de voordeur- hoezo cliché- abortus was in 2019 weer in opspraak door Trump. Ik voelde me er echt ongemakkelijk en kwetsbaar bij. Schuldig ook. Vanaf het eerst moment. Diep schuldig naar iedereen die graag een kind wilde ontvangen en daar - net als ik eigenlijk- zo naar verlangde . Ik ervoer schaamte ook. Al droeg ik die. Met verve.
Laat het me maar voelen.
Laat het me maar dragen.
Dat kan ik ook nog wel dragen.
Ik kreeg duidelijke uitleg over de ingreep zonder narcose en voorafgaand een pil die iets met de baarmoeder zou doen. Ik was gespannen en had het ijskoud. Voelde me diep niet Oké. Dit was in alles niet Oké.
Na een poos mocht ik mee naar boven en kreeg een operatiehemd en klom in de behandestoel met stijgbeugels. Het hartje klopte. Vreselijke confrontatie. Echt.. 6 weken tenminste.. En daar ging ie. Het was een hel. Ik vond het vreselijk. De vrouwelijke arts bleek een slager. Wat deed ze dat lomp, hardhandig en wat was het pijnlijk. Ik weet niet wat haar lol erin was maar ze leek plezier te hebben in het slagersvak. Even vroeg ik me af wat haar nijd was, of op wie ze boos was. Het was een pijnlijke nare ingreep.
De stille tranen: eigen schuld dikke bult. Geen dikke buik.
En de tranen vloeien nog. Op dat moment (medisch) de keuze na 4 keizersneden uit angst dat mijn baarmoeder zou scheuren.
Nooit een keuze die goed voelt.
Toen niet .. en nu niet.
De energie balans hier bij mijn man die alles als erg veel ervoer; ondernemen en 4 kleintjes (en dan weer een keizersnede en herstel en een oud-herstel lijf/wijf, niet te vergeten oprechte aandacht voor de kindjes en elkaar).
Focus.
We kijken overwegend naar wie er wel is. ❤️❤️❤️❤️Onze 4 lieve snoetsnaveltjes, de liefste kusmondjes, de lekkerste kusbuikjes. We genieten enorm. En zijn heel heel heel heel dankbaar. En ergens is er altijd dat plekje waar ik dat kleine blonde mannetje zie lopen (ja dat voelt zo, als een ventje): Julius, Balder, Thorvald..
We hebben hem in het licht los gelaten en noemen hem Lumen. We vieren zijn verjaardag op 6-2 omdat de kindjes vragen wanneer hij geboren zou zijn. Dan eten we een taartje. Vandaag is voor mezelf om bij stil te staan.
De zondag voor de ingreep hebben we de engel opgehaald in de kerk in Biest-houthakker. Deze heeft een wachtplaats in onze hal. Niemand komt er langs zonder aan dit herinnerd te worden:
Gewoon omdat we willen dat het zichtbaar is. Het hoort bij ons.
Ik heb het erover wanneer het voor mij zo voelt.
Ik wil dit niet verzwijgen.
Je leest zelden een verhaal over een ervaring in een abortuskliniek. Wel over vakanties, business, etentjes en bioscoopjes. Ook allemaal leuk.
Ik draai de toon zo nu en dan. En zo draai ik straks ook weer gewoon terug. Gewoon omdat dat kan. De keerzijdes. Iedereen heeft deze.
Niet iedereen laat ze zien (hoeft ook niet). Ik wil ze delen. Omdat het ook bij mij hoort.
Ook met de boodschap dat alles draagbaar is.
En zo niet, dan niet 🙏🏼..) .
En een kaarsje vandaag voor Lumen, voor ons, voor alle sterretjes en iedereen die niet heeft wat ie wil en wil wat ie niet heeft.🕯
Nee het is drama, geen ongeneeslijke ziekte.
Ik ben overwegend dankbaar.
En altijd draag ik dit verdriet ook met me mee🤍
Ik wil daarover schrijven en ben me volledig bewust van wat het op kan roepen.
Ik ervaar daarom ook niet altijd de ruimte om er (weer) over te schrijven. Abortus is al controversieel.En hoe moeilijk is het als je een (onbeantwoorde) kinderwens of (onbeantwoorde) wens voor uitbreiding hebt.
Verdriet
Boosheid
Onzekerheid
Angst
Onbegrip
En nog meer emoties die ik hier noem.
Ik voel dat ook voor anderen: die worsteling. Dat maakt mijn eigen beleving niet minder intens, kloppend, waar of heftig.
Ik néém de ruimte. Dat gun ik iedereen; om dat te doen als je voelt dat je dat wil.
Om te delen en bespreekbaar te maken wat je lastig vindt, waar je van lijdt of van hebt geleden.
Dit jaar is het zaterdag. Het is mijn eerste vakantie dag. Ik ben opgestaan en heb een kaarsje aangestoken bij mijn herinneringsbeeld, de Engel die we samen kochten.
4 jaar geleden reden we sochtends naar de abortus kliniek Met een buik waarvan de wereld allang had gezien dat er iets in moest wonen. Amper 6 weken zwanger, maar ik was al dik en zwanger bol.
Geen hysterische protesterende vrouwen met spandoeken bij de voordeur- hoezo cliché- abortus was in 2019 weer in opspraak door Trump. Ik voelde me er echt ongemakkelijk en kwetsbaar bij. Schuldig ook. Vanaf het eerst moment. Diep schuldig naar iedereen die graag een kind wilde ontvangen en daar - net als ik eigenlijk- zo naar verlangde . Ik ervoer schaamte ook. Al droeg ik die. Met verve.
Laat het me maar voelen.
Laat het me maar dragen.
Dat kan ik ook nog wel dragen.
Ik kreeg duidelijke uitleg over de ingreep zonder narcose en voorafgaand een pil die iets met de baarmoeder zou doen. Ik was gespannen en had het ijskoud. Voelde me diep niet Oké. Dit was in alles niet Oké.
Na een poos mocht ik mee naar boven en kreeg een operatiehemd en klom in de behandestoel met stijgbeugels. Het hartje klopte. Vreselijke confrontatie. Echt.. 6 weken tenminste.. En daar ging ie. Het was een hel. Ik vond het vreselijk. De vrouwelijke arts bleek een slager. Wat deed ze dat lomp, hardhandig en wat was het pijnlijk. Ik weet niet wat haar lol erin was maar ze leek plezier te hebben in het slagersvak. Even vroeg ik me af wat haar nijd was, of op wie ze boos was. Het was een pijnlijke nare ingreep.
De stille tranen: eigen schuld dikke bult. Geen dikke buik.
En de tranen vloeien nog. Op dat moment (medisch) de keuze na 4 keizersneden uit angst dat mijn baarmoeder zou scheuren.
Nooit een keuze die goed voelt.
Toen niet .. en nu niet.
De energie balans hier bij mijn man die alles als erg veel ervoer; ondernemen en 4 kleintjes (en dan weer een keizersnede en herstel en een oud-herstel lijf/wijf, niet te vergeten oprechte aandacht voor de kindjes en elkaar).
Focus.
We kijken overwegend naar wie er wel is. ❤️❤️❤️❤️Onze 4 lieve snoetsnaveltjes, de liefste kusmondjes, de lekkerste kusbuikjes. We genieten enorm. En zijn heel heel heel heel dankbaar. En ergens is er altijd dat plekje waar ik dat kleine blonde mannetje zie lopen (ja dat voelt zo, als een ventje): Julius, Balder, Thorvald..
We hebben hem in het licht los gelaten en noemen hem Lumen. We vieren zijn verjaardag op 6-2 omdat de kindjes vragen wanneer hij geboren zou zijn. Dan eten we een taartje. Vandaag is voor mezelf om bij stil te staan.
De zondag voor de ingreep hebben we de engel opgehaald in de kerk in Biest-houthakker. Deze heeft een wachtplaats in onze hal. Niemand komt er langs zonder aan dit herinnerd te worden:
Gewoon omdat we willen dat het zichtbaar is. Het hoort bij ons.
Ik heb het erover wanneer het voor mij zo voelt.
Ik wil dit niet verzwijgen.
Je leest zelden een verhaal over een ervaring in een abortuskliniek. Wel over vakanties, business, etentjes en bioscoopjes. Ook allemaal leuk.
Ik draai de toon zo nu en dan. En zo draai ik straks ook weer gewoon terug. Gewoon omdat dat kan. De keerzijdes. Iedereen heeft deze.
Niet iedereen laat ze zien (hoeft ook niet). Ik wil ze delen. Omdat het ook bij mij hoort.
Ook met de boodschap dat alles draagbaar is.
En zo niet, dan niet 🙏🏼..) .
En een kaarsje vandaag voor Lumen, voor ons, voor alle sterretjes en iedereen die niet heeft wat ie wil en wil wat ie niet heeft.🕯
Nee het is drama, geen ongeneeslijke ziekte.
Ik ben overwegend dankbaar.
En altijd draag ik dit verdriet ook met me mee🤍
 |  |  |
RSS-feed
