​Een jaar geleden… op een zaterdagmiddag was het heerlijk weer. geluncht en om 13.30u waren onze kindjes waren op de trampoline, alle 4. Ik was in de tuin aan het opruimen, onkruid wieden, alles tegelijk. Mijn man was het gras aan het maaien met de motormaaier. Hij kwam in de buurt van de trampo waar de schommel staat en stootte met de bak tegen de schommel. De bak viel eraf. Mijn man gaat krom om de bak er terug op te doen. En blijft met zijn T-shirt aan de gashendel hangen. De motormaaier schiet weg. En intussen was kleine Snoet Sophia -net bevrijd uit haar spreidbroek- de trampoline afgegaan en kroop het gras op. Die twee komen elkaar tegen. Ik gilde ja.. ik zag dat deze twee geen goede combinatie zouden zijn en had op dat moment nog totaal niet voorzien wat er kon gebeuren. Vanaf 10 meter afstand neem ik een sprint om haar weg te halen. Mijn man pakt het apparaat. Sophia stoot haar bolletje tegen de rol, en haar arm schiet in de messen. Blijkbaar . want dat had ik niet gezien. In een reflex til ik haar op en geef haar kusjes op haar hoofd.. ze huilt heel hard en ik zie de buil komen. De kinderen gillen dat ik helemaal vol met bloed zit. Bloed?!... oooh my goodness… en ik zie aan het boekdelen sprekende gezicht van mijn man dat we in een kleine horror film beland zijn. Hij heeft zelf zijn vinger verloren met een ongeval en hij moet op dat moment ook zo gekeken hebben. Hij heeft het me vaak verteld.
Ik zag aan zijn altijd kalme ogen dat het niet klopte en ik voelde op dat moment het stuk vlees van haar onderarm naar beneden vallen.
Misselijkheid kwam op en ik sprak de legendarische zin; ‘ik dènk dat ik in paniek raak’
Want dat voelde ik opkomen met de gedachten: zou het slagaderlijk zijn? zou het gevolgen hebben? Zou dit babylijf van 14 maanden en 7 kilo dood kunnen bloeden?
Ik dacht ook nog : come on, daar ben je nog niet. Je bent hier en nu. En nu mag je er zijn. De zin : ik denk dat ik in paniek raak, was voor mij een prima ondertiteling om meteen tot wijs handelen te komen: niks paniek, ik ga doen wat ik moet doen. Schone hydrofieldoek strak om haar arm. Ik kon er niet naar kijken… dicht moest het… ik wilde het bloed binnen houden. Ik viste mijn borst onderwijl uit mijn shirt en legde haar aan. Ben door de tuin gaan lopen, moest mijn eigen actiemodus nog even omzetten, en de adrenaline nog kwijt. De kinderen ( 5,4,2) huppelden opgewonden met me mee en stelden vragen over al het bloed wat overal zat..
Sophia liet de borst zo nu en dan los en schreeuwde van pijn en dan hapte ze toch weer voor troost. Het was zo fijn dat dat kon. We liepen op en neer en zongen liedjes, neuriede wat. 112 was gebeld… het was wachten. Tot die tijd gingen we de kalmte bewaren. De vragen probeerden we te beantwoorden. Waarom rijd je tegen Sophia aan? was er een die pijnlijk was. Met zijn handen voor zijn gezicht en de afschuw van zijn schouders schuddend, liep mijn man te ijsberen van ons naar de voordeur. En terug. De ambulance was er niet. Ze gingen op de uitkijk staan. Alsof de tijd dan sneller ging, alsof de dokter er dan sneller zou zijn . ik ben binnen op de bank gaan zitten. Het duurde lang.. hadden we de auto maar gepakt, waren we zelf maar naar de EHBO gegaan. Na meer dan 22 minuten (ben gestopt met klok kijken) kwam de HAP auto.
De arts gaf meteen aan dat het te fors, diep en groot was om er hier iets mee te doen . Duh… naar het ziekenhuis. Met eigen auto. Ik bleef bij de andere 3. .
Ze hebben haar heel lang laten zitten. Wel goed verbonden in middels maar omdat ze net geluncht had en ze onder narcose zou gaan moest ze wachten tot 19u. met een half uur hadden ze haar arm gereinigd en gerepareerd. 3 maanden is de wond open geweest. Dan heb je een beeld bij hoe diep het was. De buitenkant ziet er prima uit, een litteken waar je over jaren miss niets meer van ziet. De binnenkant, haar spanning en angsten daar hebben we minder goed zicht op. In mei heeft ze EMDR gehad. Dat heeft direct een spanningsverlaging gegeven. Wel toont zij nog wisselende emoties bij harde (motorische) geluiden, zo zit de schrik voor de stofzuiger er nog in. De elektrische tandenborstel, de boor, de vlakschuurmachine hebben de test doorstaan. Nu nog even aankijken en beleid maken wat we nog wel of niet gaan doen.
Wij hebben het als ouders goed gedaan. We hebben elkaar gesteund, geen verwijt geen lelijke dingen. Liefdevol naar elkaar en de kinderen. Het was verbindend en intiem. Zelf heb ik geen enkel moment het gevoel van trauma gehad. Geen nare herinnering geen flashbacks, geen ‘had ik maar’s ‘. Dat zal ook komen doordat het goed afgelopen is. We zijn er samen goed door een gekomen. Er volgende nog vele rode tekeningen. De kinderen maakten de eerste week aan een stuk tekeningen met bloed.. en waren heel lief voor Sophia.. dat was ook goed voor hun verwerking. Er kunnen zijn, mooie kunst maken en ondertussen vaak hun eigen verhaal vertellen.
Iedereen heeft het een plek gegeven. En Sophia heeft een enorme spanningsverlaging gehad mbt geluiden na een uur emdr. Ik volg haar op de voet.. en zo nodig doen we de EMDR nog een keer

Heb altijd wat met muziek gehad
Was een tekstluisteraar.
Dit liedje voelde ik en kwam vorig jaar intens binnen. Het was een heel bizar jaar. En het begon eind april. Vanaf dat moment is alles gekanteld, gedraaid, gekeerd. Not always in a good way. Er gebeurde iets in mij. Ik was op Ibiza en had een bizarre ervaring (ik was nuchter & nuchter. Dat laatste ben ik altijd😉). Dat is wat de trilling daar doet. Blijkbaar.


In deze periode een jaar geleden was ik hartstikke zwanger, de abortus, is het ongeluk van Snoet een jaar geleden, ben ik kort daarna mijn huis in gereden wat daarna op instorten stond, ongeluk van Berend, een haai op mijn pad. Catch & release.
Het lied voelde voor mij als aangaan, verdragen en doorgaan. Elke keer weer De volledige definitie van mindful zijn, van het leven aan gaan zoals het ons overspoelen kan. Het lied raakt me elkaar weer als ik het hoor. Het raakt elke cel. Being aware and letting go.


Het liedje heeft voor mij ook echt de betekenis gekregen dat wat ik op mijn koers tegen kom en vang (catch), alles wat ik meemaak, tot me krijg en neem, mensen te hebben gesproken, even terug te gaan naar mijn eigen wereld.
Mijn anker
There’s a place I go to
Where no one knows me
It’s not lonely
It’s a necessary thing
Het is dus juist heel fijn om even alleen, met mezelf, te zijn. En het is ook noodzakelijk. Zo voel ik mijzelf steeds meer. Elke dag zijn er meerdere ‘in 3 tellen’ voor mij dat ik even alleen ben met mezelf om te ‘releasen’ , los te laten. Alles wat ik ontvangen of gevangen heb (‘gecatcht’) It’s a place I made up Find out what I’m made off telkens weer terug bij mezelf komen, voelen en denken: hoe gaat het? ‘Wie ben ik ook alweer? wat is er nu wat aandacht nodig heb


Nu ik dit lied vanmorgen opzette hoorde ik het opnieuw en dacht: dit - en exact dit- is waar mijn in 3 tellen onbewust(?) op is gebouwd Geïnspireerd.
Het achterliggende gevoel, de gedachten hoe het gegaan is.
Dat heb ik samengevat in mijn 3 stappen theorie. Hoe het voor mij werkt. En hoe het voor jou kan werken.
Ten tijde van gedoe, Stress, pijn, verdriet, loslaten. En ook van genieten, leven, voelen, verliefd zijn, houden van.
Het geluk de rust, het genieten kan toenemen als je er op intapt. Het gedoe, de stress, de pijn kan je loslaten als je erop intapt. Ik doe dat voortaan in een fractie , in 3 tellen
https://francoisevangerwen.nl/in-3-tellen/



​

​ 
Vaak hoor ik de uitspraak dat tijd de wonden heelt.
Mijn visie is daar echt anders op. Iets wat geen aandacht krijgt heel nauwelijks of niet goed.
 
Een poos geleden heb ik een 55 jarige dame bij mogen staan. Zij kwam met een aanvankelijk simpele vraag: hoe laat ik mijn 15 jarige zoon los. In de kamer bleek zij heel erg somber en boos. Zij voelde zich tekort gedaan en bleek enorm beschadigd door de gebeurtenissen in haar jeugd
En nee, haar jeugd trauma’s genazen niet met de tijd.... 
 
Sterker nog, ze onderdrukte, werd (dus) depressief, ze verzuurde, werd prikkelbaar, vanuit haar eigen tekortgekomen kind stukken, boos op de wereld, geen ruimte voor kleinkinderen, want eigenlijk was ze nog niet toe aan oma worden: ze moest zelf nog even kind zijn. 
En dat kon. 
In mijn veilige kamer, waar alle ruimte was voor boosheid, verdriet, angst, afgunst, haat, pijn, onzekerheid. Gossie wat had ze soms een hekel aan me. En wat helend was dat, dat ze gewoon boos mocht zijn zonder dat dat invloed had op onze (behandel) relatie. Altijd daar, stabiel, betrouwbaar.. en soms vervloekte ze me, en kwam altijd terug. Het was nodig om dat veilig te kunnen uitkuren .. en altijd -later-konden we er samen om lachen.. want ook dat kan hier in de kamer..
Soms schaamde ze zich, had ze spijt en gaf dat dan mondjes maat toe. Ook heeft ze geleerd om excuus te maken, sorry te zeggen.
En we hebben samen enorm gelachen om haar bromsnor momenten en haar inzicht achteraf dat ze heel blij was als ik aar de grens aangaf, haar de veiligheid daarmee bood.
 
Ze is kneiter depressief geweest, worstelde met haar zelfbeeld, haar zelfwaarde. In een intensief en goed traject is dat zo mooi ‘gerepareerd’, kernovertuigingen onderzocht en achter zich kunnen laten, heel kunnen worden. 
 
En toen was ik zwanger.. ik vond dat heel spannend om haar te zeggen want dat betekende dat we moesten afronden of gesprekken op pauze of overdragen
 
Zij heeft dat nieuws als schokkend ervaren; hoe kon ik een baby nemen terwijl ik nog niet klaar was met zorgen voor haar. Zij voelde zich (weer) in de steek gelaten
 
Iets ergers kon ik niet doen. 
Ze verfoeide me, ze kon me wat aan doen, het kindje in mijn buik. Ik was er voor haar. 
Dit was een verdrietig, moeilijk en zo helpende fase in haar proces. Ik was niet volledig haar goede moeder. 
 'limited reparenting' altijd staand naast haar, aanmoedigend en steunend. Haar haar eigen fouten laten maken.. . En zo kon ik haar de gemiste emotionele ervaringen aan bieden.
 
Samen met een collega die emdr met haar deed op het beeld van mijn zwangerschapsaankondiging, hebben we deze levensfase samen doorgemaakt. Ze was woedend dat ik haar in de steek liet en verlof nam. Een dilemma tussen haar hart en haar hoofd dat natuurlijk ook zei dat t ‘stom’ was dat ze daar zo op ageerde.
En een tweede kindje.. en zelfs een derde kindje.
Ze kon het uiteindelijk allemaal aan. Helemaal zelf. Niet alleen maar wel zelf
Ze genoot ervan mee van de zijlijn, ten tijde van gepaste disclosure.. 
Niks kon meer helend zijn dan dit. Loslaten in liefde en vertrouwen.  
Het bracht haar ook weer het leren vertrouwen op zichzelf, en toe werken aan langzaam loslaten, veilig separeren.