 |  |  |
Een jaar geleden… op een zaterdagmiddag was het heerlijk weer. geluncht en om 13.30u waren onze kindjes waren op de trampoline, alle 4. Ik was in de tuin aan het opruimen, onkruid wieden, alles tegelijk. Mijn man was het gras aan het maaien met de motormaaier. Hij kwam in de buurt van de trampo waar de schommel staat en stootte met de bak tegen de schommel. De bak viel eraf. Mijn man gaat krom om de bak er terug op te doen. En blijft met zijn T-shirt aan de gashendel hangen. De motormaaier schiet weg. En intussen was kleine Snoet Sophia -net bevrijd uit haar spreidbroek- de trampoline afgegaan en kroop het gras op. Die twee komen elkaar tegen. Ik gilde ja.. ik zag dat deze twee geen goede combinatie zouden zijn en had op dat moment nog totaal niet voorzien wat er kon gebeuren. Vanaf 10 meter afstand neem ik een sprint om haar weg te halen. Mijn man pakt het apparaat. Sophia stoot haar bolletje tegen de rol, en haar arm schiet in de messen. Blijkbaar . want dat had ik niet gezien. In een reflex til ik haar op en geef haar kusjes op haar hoofd.. ze huilt heel hard en ik zie de buil komen. De kinderen gillen dat ik helemaal vol met bloed zit. Bloed?!... oooh my goodness… en ik zie aan het boekdelen sprekende gezicht van mijn man dat we in een kleine horror film beland zijn. Hij heeft zelf zijn vinger verloren met een ongeval en hij moet op dat moment ook zo gekeken hebben. Hij heeft het me vaak verteld.
Ik zag aan zijn altijd kalme ogen dat het niet klopte en ik voelde op dat moment het stuk vlees van haar onderarm naar beneden vallen.
Misselijkheid kwam op en ik sprak de legendarische zin; ‘ik dènk dat ik in paniek raak’
Want dat voelde ik opkomen met de gedachten: zou het slagaderlijk zijn? zou het gevolgen hebben? Zou dit babylijf van 14 maanden en 7 kilo dood kunnen bloeden?
Ik dacht ook nog : come on, daar ben je nog niet. Je bent hier en nu. En nu mag je er zijn. De zin : ik denk dat ik in paniek raak, was voor mij een prima ondertiteling om meteen tot wijs handelen te komen: niks paniek, ik ga doen wat ik moet doen. Schone hydrofieldoek strak om haar arm. Ik kon er niet naar kijken… dicht moest het… ik wilde het bloed binnen houden. Ik viste mijn borst onderwijl uit mijn shirt en legde haar aan. Ben door de tuin gaan lopen, moest mijn eigen actiemodus nog even omzetten, en de adrenaline nog kwijt. De kinderen ( 5,4,2) huppelden opgewonden met me mee en stelden vragen over al het bloed wat overal zat..
Sophia liet de borst zo nu en dan los en schreeuwde van pijn en dan hapte ze toch weer voor troost. Het was zo fijn dat dat kon. We liepen op en neer en zongen liedjes, neuriede wat. 112 was gebeld… het was wachten. Tot die tijd gingen we de kalmte bewaren. De vragen probeerden we te beantwoorden. Waarom rijd je tegen Sophia aan? was er een die pijnlijk was. Met zijn handen voor zijn gezicht en de afschuw van zijn schouders schuddend, liep mijn man te ijsberen van ons naar de voordeur. En terug. De ambulance was er niet. Ze gingen op de uitkijk staan. Alsof de tijd dan sneller ging, alsof de dokter er dan sneller zou zijn . ik ben binnen op de bank gaan zitten. Het duurde lang.. hadden we de auto maar gepakt, waren we zelf maar naar de EHBO gegaan. Na meer dan 22 minuten (ben gestopt met klok kijken) kwam de HAP auto.
De arts gaf meteen aan dat het te fors, diep en groot was om er hier iets mee te doen . Duh… naar het ziekenhuis. Met eigen auto. Ik bleef bij de andere 3. .
Ze hebben haar heel lang laten zitten. Wel goed verbonden in middels maar omdat ze net geluncht had en ze onder narcose zou gaan moest ze wachten tot 19u. met een half uur hadden ze haar arm gereinigd en gerepareerd. 3 maanden is de wond open geweest. Dan heb je een beeld bij hoe diep het was. De buitenkant ziet er prima uit, een litteken waar je over jaren miss niets meer van ziet. De binnenkant, haar spanning en angsten daar hebben we minder goed zicht op. In mei heeft ze EMDR gehad. Dat heeft direct een spanningsverlaging gegeven. Wel toont zij nog wisselende emoties bij harde (motorische) geluiden, zo zit de schrik voor de stofzuiger er nog in. De elektrische tandenborstel, de boor, de vlakschuurmachine hebben de test doorstaan. Nu nog even aankijken en beleid maken wat we nog wel of niet gaan doen.
Wij hebben het als ouders goed gedaan. We hebben elkaar gesteund, geen verwijt geen lelijke dingen. Liefdevol naar elkaar en de kinderen. Het was verbindend en intiem. Zelf heb ik geen enkel moment het gevoel van trauma gehad. Geen nare herinnering geen flashbacks, geen ‘had ik maar’s ‘. Dat zal ook komen doordat het goed afgelopen is. We zijn er samen goed door een gekomen. Er volgende nog vele rode tekeningen. De kinderen maakten de eerste week aan een stuk tekeningen met bloed.. en waren heel lief voor Sophia.. dat was ook goed voor hun verwerking. Er kunnen zijn, mooie kunst maken en ondertussen vaak hun eigen verhaal vertellen.
Iedereen heeft het een plek gegeven. En Sophia heeft een enorme spanningsverlaging gehad mbt geluiden na een uur emdr. Ik volg haar op de voet.. en zo nodig doen we de EMDR nog een keer
Ik zag aan zijn altijd kalme ogen dat het niet klopte en ik voelde op dat moment het stuk vlees van haar onderarm naar beneden vallen.
Misselijkheid kwam op en ik sprak de legendarische zin; ‘ik dènk dat ik in paniek raak’
Want dat voelde ik opkomen met de gedachten: zou het slagaderlijk zijn? zou het gevolgen hebben? Zou dit babylijf van 14 maanden en 7 kilo dood kunnen bloeden?
Ik dacht ook nog : come on, daar ben je nog niet. Je bent hier en nu. En nu mag je er zijn. De zin : ik denk dat ik in paniek raak, was voor mij een prima ondertiteling om meteen tot wijs handelen te komen: niks paniek, ik ga doen wat ik moet doen. Schone hydrofieldoek strak om haar arm. Ik kon er niet naar kijken… dicht moest het… ik wilde het bloed binnen houden. Ik viste mijn borst onderwijl uit mijn shirt en legde haar aan. Ben door de tuin gaan lopen, moest mijn eigen actiemodus nog even omzetten, en de adrenaline nog kwijt. De kinderen ( 5,4,2) huppelden opgewonden met me mee en stelden vragen over al het bloed wat overal zat..
Sophia liet de borst zo nu en dan los en schreeuwde van pijn en dan hapte ze toch weer voor troost. Het was zo fijn dat dat kon. We liepen op en neer en zongen liedjes, neuriede wat. 112 was gebeld… het was wachten. Tot die tijd gingen we de kalmte bewaren. De vragen probeerden we te beantwoorden. Waarom rijd je tegen Sophia aan? was er een die pijnlijk was. Met zijn handen voor zijn gezicht en de afschuw van zijn schouders schuddend, liep mijn man te ijsberen van ons naar de voordeur. En terug. De ambulance was er niet. Ze gingen op de uitkijk staan. Alsof de tijd dan sneller ging, alsof de dokter er dan sneller zou zijn . ik ben binnen op de bank gaan zitten. Het duurde lang.. hadden we de auto maar gepakt, waren we zelf maar naar de EHBO gegaan. Na meer dan 22 minuten (ben gestopt met klok kijken) kwam de HAP auto.
De arts gaf meteen aan dat het te fors, diep en groot was om er hier iets mee te doen . Duh… naar het ziekenhuis. Met eigen auto. Ik bleef bij de andere 3. .
Ze hebben haar heel lang laten zitten. Wel goed verbonden in middels maar omdat ze net geluncht had en ze onder narcose zou gaan moest ze wachten tot 19u. met een half uur hadden ze haar arm gereinigd en gerepareerd. 3 maanden is de wond open geweest. Dan heb je een beeld bij hoe diep het was. De buitenkant ziet er prima uit, een litteken waar je over jaren miss niets meer van ziet. De binnenkant, haar spanning en angsten daar hebben we minder goed zicht op. In mei heeft ze EMDR gehad. Dat heeft direct een spanningsverlaging gegeven. Wel toont zij nog wisselende emoties bij harde (motorische) geluiden, zo zit de schrik voor de stofzuiger er nog in. De elektrische tandenborstel, de boor, de vlakschuurmachine hebben de test doorstaan. Nu nog even aankijken en beleid maken wat we nog wel of niet gaan doen.
Wij hebben het als ouders goed gedaan. We hebben elkaar gesteund, geen verwijt geen lelijke dingen. Liefdevol naar elkaar en de kinderen. Het was verbindend en intiem. Zelf heb ik geen enkel moment het gevoel van trauma gehad. Geen nare herinnering geen flashbacks, geen ‘had ik maar’s ‘. Dat zal ook komen doordat het goed afgelopen is. We zijn er samen goed door een gekomen. Er volgende nog vele rode tekeningen. De kinderen maakten de eerste week aan een stuk tekeningen met bloed.. en waren heel lief voor Sophia.. dat was ook goed voor hun verwerking. Er kunnen zijn, mooie kunst maken en ondertussen vaak hun eigen verhaal vertellen.
Iedereen heeft het een plek gegeven. En Sophia heeft een enorme spanningsverlaging gehad mbt geluiden na een uur emdr. Ik volg haar op de voet.. en zo nodig doen we de EMDR nog een keer
RSS-feed
