Psychologie Praktijk Tilburg
Psychologie praktijk & mindfulness training TIlburg - - - Françoise van Gerwen
  • Welkom & contact
  • Françoise; wie ik ben
  • Werkwijze
  • Voor wie? Waarvoor?
  • Naamswijziging psychische hinder & media
  • Mindfulness Training Tilburg
  • ONLINE aanbod
  • Praktisch, tarief
    • Zorg Prestatie Model
    • Kwaliteit & Privacy
    • nota niet geheel vergoed
  • ------------------------
  • Anderen zeggen....
    • testimonials uitgebreid
  • BLOG
  • Filmpjes media
  • te huur praktijk kantoor ruimte het Laar Tradepark Tilburg

EMDR preverbaal trauma bij kleine Sophia

5/25/2020

6 Comments

 
Foto
Foto
Foto
Vandaag was de dag van de (preverbale) traumabehandeling voor Sophia. Dat wil ik graag met jullie delen als therapeut en mama. In het bijgaande filmpje zie je voor en na de EMDR.
Voor de mensen die me nog niet zo goed kennen: Sophia is ons 4e kindje en heeft vorig jaar een vreselijk ongeluk gehad met de motor grasmaaier. Haar arm in de messen en daardoor een heel diepe vleeswond; geen functionele schade aan haar arm. Het herstel verliep voorspoedig; zonder complicaties na operatie onder narcose. Na 3 maanden was de wond dicht en was een zichtbaar litteken de herinnering voor de buitenwereld. 'Gaat het goed met haar arm?' was de standaard vraag.
'Ja, haar arm is gerepareerd en geheeld.' Sophia is een heel vrolijk, opgeruimd, grappig en dapper meisje. Wel was er angst voor de grasmaaier uiteraard: heel gezond en in het begin hebben we dat ook genormaliseerd
Omdat ik zelf als GZ psycholoog mensen behandel met trauma (ook EMDR) weet ik ervan, heb ik me meer verdiept in het préverbale trauma en heb ik haar met gezonde haviksogen gemonitord: eerst het natuurlijke herstel: aangekeken; hoe kon zij dit zelf ’opruimen’. Hoe veerkrachtig is zij?
Aanvankelijk leek zij heel goed verder te ontwikkelen: een vrolijk blij meisje, goed in haar doen, zonder nachtmerries. Zij was net 1 jaar (14 mnd) toen het gebeurde. De zomer met grasmaaien ging voorbij en was spannend voor haar en toch prima te doen. Zij kroop paniekerig en soms huilend naar binnen bij harde geluiden. Door exposure vanuit de veilige schoot kon zij vrij in de tuin spelen al hield zij altijd nauwlettend de machine in de gaten. Spelen prima, maar dat ding verloor ze niet uit het oog.
Foto
De winter kwam en we zagen een verspreiding van de angst: ook voor andere geluiden werd ze bang zoals mixer, blender, elektrische tandenborstel, boor, harde onverwachte geluiden. En ze klom naar het plafond als er -net als de maaier- iets over de grond raasde zoals een afstand-bestuurbare auto; en ook de stofzuiger was ze geen fan van (ik ook niet 😊). De specifieke angsten leken toe te nemen en ze leek te generaliseren. Toen het grasmaaiseizoen afgelopen lente weer begon was het weer paniek.
Omdat ik dichtbij het vuur zit, en er alles aan gedaan wil hebben wat in mijn mogelijkheid ligt om haar hierin wat te kunnen bieden als het gaat over stress verwerken/hanteren en de houding heb van baat het niet dan schaadt het niet, heb ik met collega’s besproken wat een plan kon zijn. Een collega wilde voor haar EMDR opleiding wel een preverbaal trauma (trauma & behandeling; voordat kinderen kunnen praten) behandelen en zo hebben we dat afgesproken. Ik heb vorige jaar kort na het ongeluk zelf Emdr met haar gedaan in het ziekenhuis toen zij zo’n witte jassen trauma had. Ik vertelde haar dan wat er gebeuren ging en dan tapte met mijn handen op haar knieën (links, rechts). Zij is toen van die angst af gekomen en kon dapper en zonder zichtbare spanning alle controles doen.
Met de grasmaaier hebben we geleidelijke exposure gedaan (2019) en dat leek aanvankelijk te werken; de angst zakte vorig jaar, al kwam deze terug, nadat we stopten met blootstellen. Ik heb vorige jaar het verhaal voor haar opgeschreven en dit verhaal in derde persoon hebben we vandaag voorgelezen. Sophia bij mij op schoot en kikker-handpop- die tikte op de knieën.
Het was duidelijk dat ze in de eerste sessie veel spanning had: ze schopte maar tegen die kikker. Ze bleef driftig schoppen en mopperen. Al bleef ze wel zitten.

In de tweede blootstelling deed ze dat ook en pikte duidelijk dingen uit het verhaal op. Kikker mocht ook haar arm met litteken aanraken.
In de derde blootstelling leek ze echt het verhaal van voor tot achter mee te krijgen. Haar mimiek veranderde coherent met het verhaal, ze voelde haar arm en wreef over de plek als het erover ging, ze aaide over haar eigen bolletje, haar emoties klopten met het verhaal. Ze wees ook naar de plek waar het gebeurd was (we deden de Emdr thuis).
We besloten om de spanning op te voeren door de grasmaaier aan te zetten. Buiten stond dat ding te bolderen, deuren open voor het geluid. Toen we klaar zaten om de 4e ronde te starten vroeg ze: ‘kijken mama?’ ze wurmde van mijn schoot, pakte mijn hand, liep voorop naar buiten en stopte dichtbij de stampende maaier. Wow! Wat een overwinning en wat een kracht om op eigen initiatief daar naar toe te gaan, zo gaaf dat ze dat zelf wilde. Op mijn hurken knielde ik erbij en ze kwam tegen mij aanstaan. Wel de veilige rugdekking zoekend.
We hebben bij de grasmaaier gekeken, de messen die draaiden, het trillen ervan, wat je voelt op de grond. Zij stond er stil bij en keek aandachtig. Na een tijdje was het genoeg en gingen we naar binnen en hebben we de 4e blootstellig gedaan. In deze ronde was ze heel ontspannen, wees in het rond naar familiefoto’s, gooide haar knuffel die ze bij zich had van zich af op de grond (Nou! Die heb ik niet meer nodig als troost!). Ze lachte veel en leek blij. Ze rekte zich uit, armen in de lucht, uitgestrekt en helemaal vol overgave ging ze tegen mij aan hangen. Ze gaapte. Het was genoeg voor vandaag. En misschien wel voor altijd. Nu gaan we kijken naar de ontwikkeling hiervan.
Tot slot; had ik een plastic grasmaaier voor haar. Dat vond ze wel spannend. Schoorvoetend onderzocht ze het op eigen tempo de knopjes. Met 5 minuten stapte ze er dapper mee naar buiten, waar de grasmaaier die aanstond meteen functioneel gebruikt ging worden: papa ging grasmaaien. Ze liep mooi mee. Met plezier. Zonder extra aandacht voor het apparaat, ging ze op in haar eigen spel en sjeesde over het gras met haar eigen plastic maaier…
Het is fantastisch om de flexibiliteit te zien van kinderen, van mensen. En zo fijn hoe je spel, blootstelling, kennis binnen de veiligheid kan aanbieden en dan zien dat ze anders omgaat met de stress prikkel. De prikkel is het zelfde alleen haar reactie is anders.
Het blijft een nare gebeurtenis en hopelijk is (en blijft) de spanning weg.
Dank je wel Joline!
En jij kleine dappere Snoet, lieve Sophia, intens hou ik van jou en dank je wel voor deze mooie ervaring met jou vandaag.

6 Comments

Verwachtingen

5/24/2020

0 Comments

 
Foto
We hebben Verwachtingen. Van een rol, een plek, een persoon, onszelf.
wat te doen wanneer je de verwachtingen die je hebt, van een (werk)plek,  van een relatie en van een rol die je vervult, niet meer overeenkomen met de werkelijkheid en met wat je echt van belang vindt?

Hoe lang kun je je aanpassen ?
Hoe lang wurm je jezelf nog in een vorm die van je verlangd wordt? Van de ander of van jezelf?
In een werksituatie, waar jij niet vindt wat je verlangt? Wat je beloofd is?
Hoe zit het met je loyaliteit ? En je ambitie? Je onzekerheid? Je eigen pad?
Het telkens bijsturen tegen de stroom in kost energie. Daar word je moe van. Dat is hard werken.
En toch is de koers aanhouden waarin je verwacht wordt te varen soms het minst ingewikkelde. Doen wat je kent. Op de automatische piloot, mindless, trouw vol houden in de hoop eindelijk gezien te worden.
In plaats van een andere stap zetten, uit de comfort zone, in onzekerheid.

Dit kan ook binnen relaties gebeuren. 
Waarin je beschadigd wordt, pijn, onbegrip waarom mensen bepaalde dingen doen. Jouw  aanpassingen houden de relatie in stand. Mooi, wanneer die aanpassingen uit je hart komen. En wanneer je je aanpast uit angst om iets kwijt te raken (verbinding, goedkeuring, contact) is het vernietigend.
Want wat als die toekomst niet voldoet aan die verwachtingen?
Afwijken van verwachtingen van de mensen om je heen en afwijken van de verwachtingen die je voor en van jezelf hebt.
Kan je van een afstand onderzoeken wat je doet, je daar bewust van worden?
Wat je verwacht En (invult) wat er verwacht wordt?
Ongemakkelijke gevoelens zoals schuld, teleurstelling, mislukken, schaamte en frustratie. En hoe je je verwachtingen bijstelt om deze gevoelens niet te hoeven voelen of op te roepen.

Verwachtingen plaatsen stickers op de mensen om je heen, situaties en op jezelf. Het geeft een schijn van controle.

‘verwachtingen’ houden je gevangen

Welke ruimte ontstaat er wanneer je niet doet wat je van jezelf verwacht? Of als je besluit te stoppen met wat de omgeving van je verwacht?
Wat en wie vind je belangrijk?

Francoise Gerwen

0 Comments

Cup of tea.

5/22/2020

0 Comments

 
Foto
Fijn dat er verschillende smaken zijn. Deze week heb ik heel fijne kennismakingsgesprekken gehad. Mensen die om een bepaalde reden naar mij toekomen, en bij wie het meteen klikt en bij wie ik in 40 minuten een hypothese veilig durf neer te leggen, waarbij zij zich gehoord, gezien, erkend voelen.

Meteen een klik, een fijne stroom en dat ik meteen haarfijn aanvoel, wat de ander bedoelt, tekort komt, wil, verwacht en nodig heeft. Deze juiste cup of tea zorgt in het gesprek en dus ook bij mij voor een razendsnel proces van in-tunen, voelen, analyseren, verbanden leggen, reflecteren.

Het geeft direct vloeiend contact en versterkt het vertrouwen in elkaar door een afstemming die vanzelf gaat. Eigenlijk is dit voor mij vaak al helder als ik een mail krijg, een app, of als ik iemand kort vooraf spreek. Het zit ‘m precies in die eerste contactname. Deze zegt zoveel. Gelukkig is dit grotendeels van de tijd een prima natuurlijke selectie. Het komt zoals het komt en ik ontvang. Gebeurt dat open dan kan ik zoveel geven, zodat het kan stromen en groeien.
Dit gebeurt zowel prive als in mijn praktijk.
Blijven.. Op mijn pad, verenigen met jouw pad en samen de mooiste reis maken omdat jij kan zijn wie je bent.. en ik.. ik ook..

0 Comments

Bewust worden van denken en voelen in een split second

5/21/2020

0 Comments

 
Foto
Wat is nou bewust worden, wat is nu mindfulness? Wat heb ik daar nu praktisch aan? Ik probeer mensen naast de wetenschappelijk verantwoorde kennis en bijdrages ook een stuk vanuit mijn eigen ervaring mee te geven.
Deze ervaringen kunnen goed illustreren hoe het werkt, óók in mijn hoofd of in mijn leven, of in mijn gedoe. Deze praktijkvoorbeelden zijn vaak sprekend en concreet. Zo heb ik gisteren nog iemand uitgelegd dat ik soms ook van streek raak; bij meer of minder gedoe. Toen ons 1 jarig dochtertje met haar arm in de motormaaier gekomen was bijvoorbeeld (juni 2019). Een afschuwelijk ongeluk. De afschuw op het gezicht van mijn man, het bloed overal; het sprak boekdelen: ik zei letterlijk -toen ik zijn gezicht zag en zelf nog niet de gapende wond had gezien-: ‘ik denk dat ik in paniek raak’ en een golf van misselijkheid kwam in mij op.
Ik hoorde mijzelf die zin zeggen, die me op dàt moment meteen bewustzijn gaf en dacht: ‘ik dènk de gedachte dat het slagaderlijke bloeding is en dat ze doodbloedt’. Dat zijn vreselijke gedachten. Ook bedacht ik me op datzelfde moment -echt!-dat is een situatie (dood) die NU nog niet aan de hand is. Wel is er bloed èn ze leeft. En mag ik dit allemaal voelen.
Ik was me zo gewaar dat het aller vreselijkste nog niet aan de orde was, en dat het slechts de vreselijke gedachten eraan waren die ervoor zorgden dat de eerste paniek golf opkwam. En door dat te beseffen zette de paniek niet door. Vroeger -voordat ik deze mindfulness mindset aangeleerd had- zou ik compleet ‘off’ gegaan zijn, uitgeschakeld, verdoofd, versteend.
We kwamen tot wijs-handelen (troosten, verhalend vertellen wat er gebeurd was tegen de kinderen die allemaal getuigen waren, zingen, Sophia aan de borst tussen de pijn en huilkreten door en wandelen door de tuin totdat de ambulance er was).
In die gap die er was tussen het ongeluk en de ambulance (dat duurde 22 minuten !!) was het een totaal overgeven en loslaten van voorbijkomende gedachten en emoties, die overigens heel kalm waren.
Een voorbeeld van: 'is' er crisis of 'bedenk' ik crisis?
Natuurlijk was de situatie niet best. Al wist ik op dat moment niet meer dan dat ze ademde en bij me was, dicht tegen me aan. Ik was kalm, had vertrouwen dat we deden wat we konden en heb me neergelegd bij de dingen die buiten mijn kunnen lagen. Dankbaar ben ik dat ik zicht kreeg op mijn paniek-zaaiende gedachten en besloot om daar niet in mee te gaan, zodat ik beschikbaar bleef voor haar, hier.
En nu, omdat dat de enige plek was waar ik nodig was. Ik vind het zelf heel erg fijn om op te merken hoe dwingend of stampend gedachten soms kunnen zijn. Door de kennis, het observeren en aanschouwen kan ik daar inmiddels goed afstand van nemen. Ik ben niet meer mijn gedachten; ik dènk mijn gedachten.
Mijn gedachten zíjn niet de waarheid, mijn gedachten zijn slechts woorden achter elkaar die mijn hersenen uitbalken als een soort uitlaatgassen. Daarmee reduceer ik ze tot hersenactiviteit die ik niet moet overtrekken. Gedachten zijn niet te vangen, niet te tekenen, niet concreet te krijgen in fysieke vorm, het zijn hoogstens wat stroompjes tussen de hersencellen…..
Ik vind het heerlijk om ze minder serieus te nemen, daarmee mezelf meer ruimte te geven. 
Bewustzijn is mooi.

0 Comments

Je bent welkom...

5/17/2020

0 Comments

 
Foto
Als GZ-psycholoog (Blaak Tilburg) met 20 jaar ervaring en 12 jaar een eigen praktijk heb ik een eigen pad gelopen vol met moeilijke moedige afslagen met betrekking tot authentiek, transparant, professioneel, wetenschappelijk, aards, transparant en toegankelijk-zijn.
Ik geef naast ‘klacht-behandeling’ en ‘kom in je kracht behandeling’ ook supervisie voor iedereen die het fijn vindt om vrij uit zonder beperkingen van oordelen te sparren, of als het even niet lekker loopt en je wil dat een onafhankelijke partij op een veilige plek met je mee kijkt.


​Dit geldt voor iedereen, dat het fijn kan zijn dat je tijd hebt om het alleen over jezelf te hebben (over alles wat er niet goed gaat, wordt dan als eerste aan gedacht. Maar ook mag het gaan over alles wat er wel goed gaat, je successen.
Hoe fijn is dat, dat het alleen over jou mag gaan?!

Uiteraard geldt dat voor alle werkende en niet werkenden ons, ook voor mijn vakgenoten psychologen in het algemeen of de GZ-opleiding in het bijzonder.
Zelf vind ik het erg belangrijk dat je je goed voelt. Dat we kunnen afstemmen, dat je krijgt wat je verwacht en wat we besproken hebben. Dat je jezelf beter leert kennen als mens, als instrument (niet perse vakinhoudelijk) Hiervoor is de klik nodig, dat je vertrouwen voelt. Dat je tot bloei kan komen zoals jij dat voor ogen hebt. Dat je als een rups kan ontpoppen als een vlinder en ik kruip of vlieg met je mee. Dat je in je kracht komt en van daaruit een prachtige (zorg)professional kan worden. Ik heb ruimte voor jou; geen wachtlijst, we kunnen meteen door plannen, nadat een eerste gesprek goed voor jou (en mij) voelt.
Je bent welkom. Françoise

0 Comments

    Auteur

    Françoise

    Archieven

    Oktober 2022
    Juli 2020
    Juni 2020
    Mei 2020
    April 2020
    Maart 2020
    Februari 2020
    Januari 2020
    December 2019
    Maart 2018

    RSS-feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.