Wat is nou bewust worden, wat is nu mindfulness? Wat heb ik daar nu praktisch aan? Ik probeer mensen naast de wetenschappelijk verantwoorde kennis en bijdrages ook een stuk vanuit mijn eigen ervaring mee te geven.
Deze ervaringen kunnen goed illustreren hoe het werkt, óók in mijn hoofd of in mijn leven, of in mijn gedoe. Deze praktijkvoorbeelden zijn vaak sprekend en concreet. Zo heb ik gisteren nog iemand uitgelegd dat ik soms ook van streek raak; bij meer of minder gedoe. Toen ons 1 jarig dochtertje met haar arm in de motormaaier gekomen was bijvoorbeeld (juni 2019). Een afschuwelijk ongeluk. De afschuw op het gezicht van mijn man, het bloed overal; het sprak boekdelen: ik zei letterlijk -toen ik zijn gezicht zag en zelf nog niet de gapende wond had gezien-: ‘ik denk dat ik in paniek raak’ en een golf van misselijkheid kwam in mij op.
Ik hoorde mijzelf die zin zeggen, die me op dàt moment meteen bewustzijn gaf en dacht: ‘ik dènk de gedachte dat het slagaderlijke bloeding is en dat ze doodbloedt’. Dat zijn vreselijke gedachten. Ook bedacht ik me op datzelfde moment -echt!-dat is een situatie (dood) die NU nog niet aan de hand is. Wel is er bloed èn ze leeft. En mag ik dit allemaal voelen.
Ik was me zo gewaar dat het aller vreselijkste nog niet aan de orde was, en dat het slechts de vreselijke gedachten eraan waren die ervoor zorgden dat de eerste paniek golf opkwam. En door dat te beseffen zette de paniek niet door. Vroeger -voordat ik deze mindfulness mindset aangeleerd had- zou ik compleet ‘off’ gegaan zijn, uitgeschakeld, verdoofd, versteend.
We kwamen tot wijs-handelen (troosten, verhalend vertellen wat er gebeurd was tegen de kinderen die allemaal getuigen waren, zingen, Sophia aan de borst tussen de pijn en huilkreten door en wandelen door de tuin totdat de ambulance er was).
In die gap die er was tussen het ongeluk en de ambulance (dat duurde 22 minuten !!) was het een totaal overgeven en loslaten van voorbijkomende gedachten en emoties, die overigens heel kalm waren.
Een voorbeeld van: 'is' er crisis of 'bedenk' ik crisis?
Natuurlijk was de situatie niet best. Al wist ik op dat moment niet meer dan dat ze ademde en bij me was, dicht tegen me aan. Ik was kalm, had vertrouwen dat we deden wat we konden en heb me neergelegd bij de dingen die buiten mijn kunnen lagen. Dankbaar ben ik dat ik zicht kreeg op mijn paniek-zaaiende gedachten en besloot om daar niet in mee te gaan, zodat ik beschikbaar bleef voor haar, hier.
En nu, omdat dat de enige plek was waar ik nodig was. Ik vind het zelf heel erg fijn om op te merken hoe dwingend of stampend gedachten soms kunnen zijn. Door de kennis, het observeren en aanschouwen kan ik daar inmiddels goed afstand van nemen. Ik ben niet meer mijn gedachten; ik dènk mijn gedachten.
Mijn gedachten zíjn niet de waarheid, mijn gedachten zijn slechts woorden achter elkaar die mijn hersenen uitbalken als een soort uitlaatgassen. Daarmee reduceer ik ze tot hersenactiviteit die ik niet moet overtrekken. Gedachten zijn niet te vangen, niet te tekenen, niet concreet te krijgen in fysieke vorm, het zijn hoogstens wat stroompjes tussen de hersencellen…..
Ik vind het heerlijk om ze minder serieus te nemen, daarmee mezelf meer ruimte te geven.
Bewustzijn is mooi.
Deze ervaringen kunnen goed illustreren hoe het werkt, óók in mijn hoofd of in mijn leven, of in mijn gedoe. Deze praktijkvoorbeelden zijn vaak sprekend en concreet. Zo heb ik gisteren nog iemand uitgelegd dat ik soms ook van streek raak; bij meer of minder gedoe. Toen ons 1 jarig dochtertje met haar arm in de motormaaier gekomen was bijvoorbeeld (juni 2019). Een afschuwelijk ongeluk. De afschuw op het gezicht van mijn man, het bloed overal; het sprak boekdelen: ik zei letterlijk -toen ik zijn gezicht zag en zelf nog niet de gapende wond had gezien-: ‘ik denk dat ik in paniek raak’ en een golf van misselijkheid kwam in mij op.
Ik hoorde mijzelf die zin zeggen, die me op dàt moment meteen bewustzijn gaf en dacht: ‘ik dènk de gedachte dat het slagaderlijke bloeding is en dat ze doodbloedt’. Dat zijn vreselijke gedachten. Ook bedacht ik me op datzelfde moment -echt!-dat is een situatie (dood) die NU nog niet aan de hand is. Wel is er bloed èn ze leeft. En mag ik dit allemaal voelen.
Ik was me zo gewaar dat het aller vreselijkste nog niet aan de orde was, en dat het slechts de vreselijke gedachten eraan waren die ervoor zorgden dat de eerste paniek golf opkwam. En door dat te beseffen zette de paniek niet door. Vroeger -voordat ik deze mindfulness mindset aangeleerd had- zou ik compleet ‘off’ gegaan zijn, uitgeschakeld, verdoofd, versteend.
We kwamen tot wijs-handelen (troosten, verhalend vertellen wat er gebeurd was tegen de kinderen die allemaal getuigen waren, zingen, Sophia aan de borst tussen de pijn en huilkreten door en wandelen door de tuin totdat de ambulance er was).
In die gap die er was tussen het ongeluk en de ambulance (dat duurde 22 minuten !!) was het een totaal overgeven en loslaten van voorbijkomende gedachten en emoties, die overigens heel kalm waren.
Een voorbeeld van: 'is' er crisis of 'bedenk' ik crisis?
Natuurlijk was de situatie niet best. Al wist ik op dat moment niet meer dan dat ze ademde en bij me was, dicht tegen me aan. Ik was kalm, had vertrouwen dat we deden wat we konden en heb me neergelegd bij de dingen die buiten mijn kunnen lagen. Dankbaar ben ik dat ik zicht kreeg op mijn paniek-zaaiende gedachten en besloot om daar niet in mee te gaan, zodat ik beschikbaar bleef voor haar, hier.
En nu, omdat dat de enige plek was waar ik nodig was. Ik vind het zelf heel erg fijn om op te merken hoe dwingend of stampend gedachten soms kunnen zijn. Door de kennis, het observeren en aanschouwen kan ik daar inmiddels goed afstand van nemen. Ik ben niet meer mijn gedachten; ik dènk mijn gedachten.
Mijn gedachten zíjn niet de waarheid, mijn gedachten zijn slechts woorden achter elkaar die mijn hersenen uitbalken als een soort uitlaatgassen. Daarmee reduceer ik ze tot hersenactiviteit die ik niet moet overtrekken. Gedachten zijn niet te vangen, niet te tekenen, niet concreet te krijgen in fysieke vorm, het zijn hoogstens wat stroompjes tussen de hersencellen…..
Ik vind het heerlijk om ze minder serieus te nemen, daarmee mezelf meer ruimte te geven.
Bewustzijn is mooi.
RSS-feed
