​Zowel in mijn werk als in mijn privéleven heb ik mijn eigen worstelingen gekend de afgelopen jaren. Ben ik wel een goede partner, dochter, zus, vriendin? Wat vind ik belangrijk in relaties met anderen? Doe ik het wel goed als moeder? En mijn carrière dan? Hoe zit het met mijn ambities? Alles goed willen doen en mezelf hoge eisen stellen is mij niet vreemd, al heb ik dat wel verlaten. Vanuit de vraag: wat vind ik nou eigenlijk echt belangrijk in het leven? En hoe kan ik daar de juiste keuzes in maken? En ook… durf ik dat…?
Zeker durf ik dat!
Perfectionisme is er zo een.
Dat gaat hand in hand met controleren en vasthouden. Ik ben het gaan loslaten
Soms vliegt het verwijt om m’n oor dat ik onzorgvuldig ben.
Nee hoor
Het drukt wel op mijn knop (auw, pijn)
Ik ben niet slordig, chaotisch of onzorgvuldig. Ik heb dingen vaak in detail of in puntjes in de basis geregeld
En daartussen laat ik het los, laat ik het vieren. Vieren—> vier het leven.
Want anders word ik een controle muts: Onaardig en volgens een boekje strak in het gelid: saai en streng
Dat is geweest.
Been there Done that.
Iedereen heeft periodes in zijn of haar leven die wat minder gestroomlijnd lopen. Dat hoort bij het leven. Vaak kom je er zelf uit, maar soms lukt dat niet en dan heb je er hulp bij nodig. En daar is helemaal niets mis mee. Het mooiste aan mijn vak vind ik dat ik mensen op weg mag helpen in hun zoektocht naar (her)ontdekken wie ze zijn in de basis, wat hen drijft in het leven en waar ze gelukkig van worden.
In samenwerking met jou ben ik eerlijk, transparant en niet veroordelend. Ik vind de vertrouwensrelatie die wij samen opbouwen een van de belangrijkste onderdelen in de behandeling. Natuurlijk stellen we samen doelen op die je graag wilt bereiken, maar daarbij vind ik de weg ernaartoe en de ontdekkingen die je daarbij doet net zo belangrijk.
Soms breng ik in waar ik zelf ooit was.
Ook om je te laten zien dat ik niet ineens was waar ik nu ben. Om je hoop te geven. Om je te laten zien dat ik een mens ben van vlees en bloed. Dat ik geploeterd heb. En nog ploeter en gedoe heb.
Ik surf op golven. Ga kopjes onder en hè, ik adem . Ik vind mezelf opnieuw uit.
Wel in nieuwe versies. Sterkere versies.
En deel met en in liefde .

​Dualiteit. Goed en kwaad, zwart en wit, verdriet en blijheid, dag en nacht, verduistering en licht.
Afgelopen week heb ik er meer bij stil gestaan dan eerder doordat ik intenser mijn dankbaarheid, verbinding , verdriet liefde heb beleefd hoe we dingen hebben gevierd (de verjaardag van mijn man, het afscheid van mijn moeder bij leven) en hoe ik me zeer bewust ben met wie ik (niet) energetisch verbonden ben met wie ik DNA technisch verbonden ben of sociaal maatschappelijk.
Soms omdat het moet (het is zo/ feit) soms omdat het kan, overwegend omdat ik het wil (hartekraht)
Het wisselt elkaar af en golft voorbij. Ik observeer, onderzoek en laat het tot me komen.
Wel ben ik me super bewust wanneer de dingen door mij heen kolken en kloppen
En bemerk ook het dualisme in mij; het bestaan van twee tegenover of naast elkaar bestaande, tot niets anders meer te herleiden grondbeginselen.
Op de universiteit kreeg ik filosofie in mijn psychologie master. Ik weet nog dat ik dacht over mijn denken en daarbovenuit dacht totdat ik opsteeg 🤯en soms wel bijna psychotisch werd of me zo voelde. Ik kon zo overdenken en voelen dat ik ervan kon doordraaien. Gelukkig is dat nooit gebeurd. Naast dat ik overuren in mijn hoofd draaide
Ik wilde teveel snappen en voelde te veel.
Ik spande me over (over- spannen)
En werd haast gek.
Gekte en geniaal liggen lineair op een lijn en uiteindelijk niet recht tegen over elkaar want die lijn sluit zich als een cirkel.
Is het niet hetzelfde dus..?😉
Geniaal gek
Gelukkig heb ik mezelf vaardigheden aan geleerd om mijn gedachten (los) te LATEN voor wat het is dus kan ik ook daar weer op een afstand naar kijken (als gekke cabaretiers op een podium en ik ben dan het schaterlachende publiek ALS ik wil. En als ik geen zin heb doe ik mijn oren en ogen dicht)
Dus ik heb sinds ik zelf de mindfulness gedaan heb -en dus in mijn systeem- een kalm hoofd hart lijf.
Hoe duaal, gek, grappig of op z’n kop in de achtbaan ik ook ben.

Ik ga van het hospice naar bed
en naar een feestje vandaag.
Mamsie gaat snel achteruit sinds gisteren.
Ze heeft aangegeven dat het tijd is voor afscheid. Ze gaat op reis.
En tot dat laatste moment zonder tijdstip ademen we in en uit, blijven we in het hier & nu, en leven ons leven. Want zij zou als geen ander zeggen;
"je verandert er nu toch niks meer aan." En dàt, precies met dàt heb ik zo’n enorme rust mee: er is niks meer nodig, er is niks meer te zeggen of doen, er is niks meer over voor ‘het laatste moment’.