​Hoe het met me is. De meeste mensen leven eigenlijk gewoon door en stellen die vraag niet. (Iets van een Cliché van de goede en slechte tijden & dan mensen leren kennen )
Cliënten die met zorgen bij mij komen: die wel! O#p de een of andere manier hebben we een dergelijke relatie dat ze meteen bij binnenkomst vragen: mag ik je een knuffel geven? En hoe gaat het met jou? Dat is toch heel fijn voor de verbinding. Na een antwoord begrens ik en mag het hun tijd weer zijn. Maar ja hoe het gaat ?
Het gaat oprecht goed met mij.
Ik ben blij dat mama naar het licht is gegaan
Het geeft lucht en ruimte
Ik heb al vaak afscheid genomen van mijn moeder.
En nu hebben wel afstand gedaan van een lieve oma.
Ik heb veel (openbaar) geschreven/ geblogd over mijn proces, afscheid nemen van haar en wees worden en dat heeft ook geholpen om mijn gevoelens te structuren en te laten dalen. Het proces met mijn broers en zus is een uitdaging door de gespletenheid tussen ons getraumatiseerde gezin (dit is mijn waarneming en benadruk ik als mijn ervaring in 10 jaar therapie ervaring)
Dat is pijnlijk mooi.
En enorm leerzaam over ons allemaal , systemische dynamieken, de fontein, het werk binnen families en gezinnen. En ook kijken naar mezelf en waarom ik ben wie ik ben.
No mud no lotus.
De parel ontstaat ook doordat er zand gekomen is in de schelp van de oester. .
Ik kijk de laatste weken weer enorm veel in de spiegel en zie mezelf het kleine meisje, het kind, de zus van, de volwassen vrouw. De moeder van mijn kindjes en ik zweef telkens in alle rollen. Uit sommige rollen ben ik soms bijna ontslagen en kan ik van weg stappen
Dood vermoeiend en telkens denk ik: ik kan het allemaal en ik hoef het niet allemaal niet meer te willen.
Ontslag nemen. Ik denk erover
#bijjezelfblijven #in3tellen #loyaliteit #kiezenvoorjezelfiskiezenvoorderest

​De eerste Moederdag zonder mama. En vandaag vieren we Sophia haar verjaardag. Het zal zeker een lege stille plek geven.
Oma die altijd aan kwam toeteren in haar cabrio, met een tas vol prullen voor alle 4 de snoeten. En extra aardbeien, Want die vinden ze zo lekker. 😉
Het voelt nu wel gek. Afgelopen weken was je gewoon nog bij ons al was het een rare rattrace.
Anna heeft je elke avond/ nacht gezien op haar kamer na je sterven. Je kwam kletsen op haar bankje of boekjes voorlezen. Ze had er een gezellig hoekje gemaakt met n dekentje voor jou. maar sinds Hemelvaartsdag ben je echt vertrokken.en is het stil. Het is oké. 💫
We hebben nu de volgende stap te doen en dat is wennen aan de leegte die achterblijft.

Het gaat eigenlijk wel oprecht goed.
We hebben goed afscheid genomen wel meerdere keren.
Ik heb ook gesproken op de ceremonie als enige. Respectvol, liefdevol, waardig en eerlijk. Dat was fijn om een plek in te nemen en mijn stem te laten horen.
Ik heb afgelopen tijd wel wat turbulentie ervaren in de relatie met broers & zus.
Ontzettend uitdagend en leerzaam.
moeilijk en ook eenzaam. Oud zeer, nieuw zeer

Gisteren deed ik een uitnodiging uit voor mijn verjaardag voor het eerst als wees. Dat raakte me wel.
Binnenkort een eigen feest, verjaring, als kind zonder ouders . Voelt wel treurig hè. Dus kan je het wat leuker maken ? 🙂;
Op mijn lijstje blijven de Maria poppetjes staan die er al jaren op staan: de verbinding tussen moeder en kind vind ik prachtig🤍 met als extra dat ze symbool staat als; dienstbare, eerlijke, troostende, trouwe, zachte, zorgzame vrouw die altijd een luisterend oor biedt. Ze fungeert als middelares. . Amen 😜

Afgelopen week heeft mama haar zieke lijf verlaten.
We hadden al vaker afscheid genomen.
Ik had haar losgelaten en zij mij inmiddels ook zeker op 30 april; de oude Koninginnedag; een waardige dag om te vertrekken. Het ging goed met mij en dat gevoel bleef eigenlijk hoofdzakelijk de boventoon voeren. Wat toch een uitdaging blijft is, zichtbaar blijven, wanneer je onderdrukking ervaart. Ik schrijf niet ‘onderdrukt wordt.’
Maar ik kies juist voor het woord ‘ervaart’
Van vroeger uit had ik al stemmingsklachten (de-pressie=onderdrukking) : last van stemming en ook last van mijn stem: te zacht en schor. Hoe ga je die laten horen?
Door mezelf niet meer te verstoppen, geef ik mezelf het allerkrachtigste signaal dat zegt: Ik heb bestaansrecht; ik mag gehoord worden.
Dit is het moment wat ik ooit het spannendst vond;
Het moment dat mijn ongewenste stukjes uit de stilte komen en gehoord worden door de ander. Gek genoeg, is dit vaak ook het moment dat al die stress verdwijnt.
Ik hoef niet langer in tweeën gesplitst te zijn, of mezelf te amputeren om er te mogen zijn.
Ik hoef eindelijk niet meer te vechten, maar ben aanwezig in de heelheid van alles dat ik ben.
Juist door niets meer te verbergen,
maar ruimte te geven aan wat in feite allang aanwezig is.
Welke ruimte verdient jouw ongewenste zelf?
Alleen al afscheid nemen in besloten kring is geen ruimte geven aan dat wat er gevoeld, gezegd, gehoord en gedeeld mag worden.
Morgen ga ik voor het laatst spreken bij, over, tegen mijn mama.
Bewust deze plek.

​Er is een voor en een na, maar nooit meer een ‘hetzelfde’. En dat is oké. Dat is nou eenmaal het ding met ‘life changing events’.
Mama is dood.
Dat is inmiddels fijn voor haar na dagen strijd waarin onvoldoende pijnbestrijding meteen beschikbaar was (overleggen protocollen, vakanties , achterwachten?) was en zij teveel onrust ervaren heeft. Tranen zoveel heb ik in een leven van haar niet gezien.
Uiteindelijk is ze met paardenmiddelen onder zeil gekomen, ze heeft 8 dagen niet gegeten en gedronken en is overleden.
Uiteindelijk kon zij het leven loslaten. En de omgeving haar.
Wat ben ik blij dat ze naar het licht kon.
Een engelen groep stond al een week klaar om haar te lokken en verwelkomen. Zo ging zij telkens over en kwam weer terug.
Ik voel dat ze inmiddels blij en vrij is van haar zieke lichaam. Ze is bij me. Ze steunt me en verlicht.
Ik loop verder op het pad wat ik al ingeslagen was.
Het gekke is mam dat ik me door jou ineens meer gesteund en begrepen voel dan ooit. De laatste 6 weken waren magisch rustgevend en bevestigend; dat wat ik voelde en zag precies het juiste was.
Ik geloof dat het leven juist richting krijgt door datgene waar je niet perse om vraagt, maar waar je door wordt uitgedaagd.
Ik hoop dat je een mooie overtocht hebt gehad mamsie.
Al betwijfel ik het, de dag dat je bent gegaan heeft het gedonderd. Grappig; want de nacht dat papa stierf donderde het ook. Ze is goed aangekomen zei jouw jongste kind nog.
Bij jou bleef het alleen 3 dagen achter elkaar donderen.
Dus ik hoop echt dat je je draai gevonden hebt daarboven.
Lieve mam; Geniet van het licht, ben het licht en gun ons licht.
Dank je wel voor alles:
de modder en de glans
zonder modder, geen Lotus,
Zonder wrijving geen glans.

Françoise (*1977) en Virgenie (*1946-✞ 2024)