haar zieke lijf verlaten

Afgelopen week heeft mama haar zieke lijf verlaten.
We hadden al vaker afscheid genomen.
Ik had haar losgelaten en zij mij inmiddels ook zeker op 30 april; de oude Koninginnedag; een waardige dag om te vertrekken. Het ging goed met mij en dat gevoel bleef eigenlijk hoofdzakelijk de boventoon voeren. Wat toch een uitdaging blijft is, zichtbaar blijven, wanneer je onderdrukking ervaart. Ik schrijf niet ‘onderdrukt wordt.’
Maar ik kies juist voor het woord ‘ervaart’
Van vroeger uit had ik al stemmingsklachten (de-pressie=onderdrukking) : last van stemming en ook last van mijn stem: te zacht en schor. Hoe ga je die laten horen?
Door mezelf niet meer te verstoppen, geef ik mezelf het allerkrachtigste signaal dat zegt: Ik heb bestaansrecht; ik mag gehoord worden.
Dit is het moment wat ik ooit het spannendst vond;
Het moment dat mijn ongewenste stukjes uit de stilte komen en gehoord worden door de ander. Gek genoeg, is dit vaak ook het moment dat al die stress verdwijnt.
Ik hoef niet langer in tweeën gesplitst te zijn, of mezelf te amputeren om er te mogen zijn.
Ik hoef eindelijk niet meer te vechten, maar ben aanwezig in de heelheid van alles dat ik ben.
Juist door niets meer te verbergen,
maar ruimte te geven aan wat in feite allang aanwezig is.
Welke ruimte verdient jouw ongewenste zelf?
Alleen al afscheid nemen in besloten kring is geen ruimte geven aan dat wat er gevoeld, gezegd, gehoord en gedeeld mag worden.
Morgen ga ik voor het laatst spreken bij, over, tegen mijn mama.
Bewust deze plek.

---