Dualiteit. Goed en kwaad, zwart en wit, verdriet en blijheid, dag en nacht, verduistering en licht.
Afgelopen week heb ik er meer bij stil gestaan dan eerder doordat ik intenser mijn dankbaarheid, verbinding , verdriet liefde heb beleefd hoe we dingen hebben gevierd (de verjaardag van mijn man, het afscheid van mijn moeder bij leven) en hoe ik me zeer bewust ben met wie ik (niet) energetisch verbonden ben met wie ik DNA technisch verbonden ben of sociaal maatschappelijk.
Soms omdat het moet (het is zo/ feit) soms omdat het kan, overwegend omdat ik het wil (hartekraht)
Het wisselt elkaar af en golft voorbij. Ik observeer, onderzoek en laat het tot me komen.
Wel ben ik me super bewust wanneer de dingen door mij heen kolken en kloppen
En bemerk ook het dualisme in mij; het bestaan van twee tegenover of naast elkaar bestaande, tot niets anders meer te herleiden grondbeginselen.
Op de universiteit kreeg ik filosofie in mijn psychologie master. Ik weet nog dat ik dacht over mijn denken en daarbovenuit dacht totdat ik opsteeg 🤯en soms wel bijna psychotisch werd of me zo voelde. Ik kon zo overdenken en voelen dat ik ervan kon doordraaien. Gelukkig is dat nooit gebeurd. Naast dat ik overuren in mijn hoofd draaide
Ik wilde teveel snappen en voelde te veel.
Ik spande me over (over- spannen)
En werd haast gek.
Gekte en geniaal liggen lineair op een lijn en uiteindelijk niet recht tegen over elkaar want die lijn sluit zich als een cirkel.
Is het niet hetzelfde dus..?😉
Geniaal gek
Gelukkig heb ik mezelf vaardigheden aan geleerd om mijn gedachten (los) te LATEN voor wat het is dus kan ik ook daar weer op een afstand naar kijken (als gekke cabaretiers op een podium en ik ben dan het schaterlachende publiek ALS ik wil. En als ik geen zin heb doe ik mijn oren en ogen dicht)
Dus ik heb sinds ik zelf de mindfulness gedaan heb -en dus in mijn systeem- een kalm hoofd hart lijf.
Hoe duaal, gek, grappig of op z’n kop in de achtbaan ik ook ben.
Ik ga van het hospice naar bed
en naar een feestje vandaag.
Mamsie gaat snel achteruit sinds gisteren.
Ze heeft aangegeven dat het tijd is voor afscheid. Ze gaat op reis.
En tot dat laatste moment zonder tijdstip ademen we in en uit, blijven we in het hier & nu, en leven ons leven. Want zij zou als geen ander zeggen;
"je verandert er nu toch niks meer aan." En dàt, precies met dàt heb ik zo’n enorme rust mee: er is niks meer nodig, er is niks meer te zeggen of doen, er is niks meer over voor ‘het laatste moment’.
Afgelopen week heb ik er meer bij stil gestaan dan eerder doordat ik intenser mijn dankbaarheid, verbinding , verdriet liefde heb beleefd hoe we dingen hebben gevierd (de verjaardag van mijn man, het afscheid van mijn moeder bij leven) en hoe ik me zeer bewust ben met wie ik (niet) energetisch verbonden ben met wie ik DNA technisch verbonden ben of sociaal maatschappelijk.
Soms omdat het moet (het is zo/ feit) soms omdat het kan, overwegend omdat ik het wil (hartekraht)
Het wisselt elkaar af en golft voorbij. Ik observeer, onderzoek en laat het tot me komen.
Wel ben ik me super bewust wanneer de dingen door mij heen kolken en kloppen
En bemerk ook het dualisme in mij; het bestaan van twee tegenover of naast elkaar bestaande, tot niets anders meer te herleiden grondbeginselen.
Op de universiteit kreeg ik filosofie in mijn psychologie master. Ik weet nog dat ik dacht over mijn denken en daarbovenuit dacht totdat ik opsteeg 🤯en soms wel bijna psychotisch werd of me zo voelde. Ik kon zo overdenken en voelen dat ik ervan kon doordraaien. Gelukkig is dat nooit gebeurd. Naast dat ik overuren in mijn hoofd draaide
Ik wilde teveel snappen en voelde te veel.
Ik spande me over (over- spannen)
En werd haast gek.
Gekte en geniaal liggen lineair op een lijn en uiteindelijk niet recht tegen over elkaar want die lijn sluit zich als een cirkel.
Is het niet hetzelfde dus..?😉
Geniaal gek
Gelukkig heb ik mezelf vaardigheden aan geleerd om mijn gedachten (los) te LATEN voor wat het is dus kan ik ook daar weer op een afstand naar kijken (als gekke cabaretiers op een podium en ik ben dan het schaterlachende publiek ALS ik wil. En als ik geen zin heb doe ik mijn oren en ogen dicht)
Dus ik heb sinds ik zelf de mindfulness gedaan heb -en dus in mijn systeem- een kalm hoofd hart lijf.
Hoe duaal, gek, grappig of op z’n kop in de achtbaan ik ook ben.
Ik ga van het hospice naar bed
en naar een feestje vandaag.
Mamsie gaat snel achteruit sinds gisteren.
Ze heeft aangegeven dat het tijd is voor afscheid. Ze gaat op reis.
En tot dat laatste moment zonder tijdstip ademen we in en uit, blijven we in het hier & nu, en leven ons leven. Want zij zou als geen ander zeggen;
"je verandert er nu toch niks meer aan." En dàt, precies met dàt heb ik zo’n enorme rust mee: er is niks meer nodig, er is niks meer te zeggen of doen, er is niks meer over voor ‘het laatste moment’.
RSS-feed
