   | Vandaag was de dag van de (preverbale) traumabehandeling voor Sophia. Dat wil ik graag met jullie delen als therapeut en mama. In het bijgaande filmpje zie je voor en na de EMDR. Voor de mensen die me nog niet zo goed kennen: Sophia is ons 4e kindje en heeft vorig jaar een vreselijk ongeluk gehad met de motor grasmaaier. Haar arm in de messen en daardoor een heel diepe vleeswond; geen functionele schade aan haar arm. Het herstel verliep voorspoedig; zonder complicaties na operatie onder narcose. Na 3 maanden was de wond dicht en was een zichtbaar litteken de herinnering voor de buitenwereld. 'Gaat het goed met haar arm?' was de standaard vraag. 'Ja, haar arm is gerepareerd en geheeld.' Sophia is een heel vrolijk, opgeruimd, grappig en dapper meisje. Wel was er angst voor de grasmaaier uiteraard: heel gezond en in het begin hebben we dat ook genormaliseerd |
Omdat ik zelf als GZ psycholoog mensen behandel met trauma (ook EMDR) weet ik ervan, heb ik me meer verdiept in het préverbale trauma en heb ik haar met gezonde haviksogen gemonitord: eerst het natuurlijke herstel: aangekeken; hoe kon zij dit zelf ’opruimen’. Hoe veerkrachtig is zij?
Aanvankelijk leek zij heel goed verder te ontwikkelen: een vrolijk blij meisje, goed in haar doen, zonder nachtmerries. Zij was net 1 jaar (14 mnd) toen het gebeurde. De zomer met grasmaaien ging voorbij en was spannend voor haar en toch prima te doen. Zij kroop paniekerig en soms huilend naar binnen bij harde geluiden. Door exposure vanuit de veilige schoot kon zij vrij in de tuin spelen al hield zij altijd nauwlettend de machine in de gaten. Spelen prima, maar dat ding verloor ze niet uit het oog.
Aanvankelijk leek zij heel goed verder te ontwikkelen: een vrolijk blij meisje, goed in haar doen, zonder nachtmerries. Zij was net 1 jaar (14 mnd) toen het gebeurde. De zomer met grasmaaien ging voorbij en was spannend voor haar en toch prima te doen. Zij kroop paniekerig en soms huilend naar binnen bij harde geluiden. Door exposure vanuit de veilige schoot kon zij vrij in de tuin spelen al hield zij altijd nauwlettend de machine in de gaten. Spelen prima, maar dat ding verloor ze niet uit het oog.
De winter kwam en we zagen een verspreiding van de angst: ook voor andere geluiden werd ze bang zoals mixer, blender, elektrische tandenborstel, boor, harde onverwachte geluiden. En ze klom naar het plafond als er -net als de maaier- iets over de grond raasde zoals een afstand-bestuurbare auto; en ook de stofzuiger was ze geen fan van (ik ook niet 😊). De specifieke angsten leken toe te nemen en ze leek te generaliseren. Toen het grasmaaiseizoen afgelopen lente weer begon was het weer paniek.
Omdat ik dichtbij het vuur zit, en er alles aan gedaan wil hebben wat in mijn mogelijkheid ligt om haar hierin wat te kunnen bieden als het gaat over stress verwerken/hanteren en de houding heb van baat het niet dan schaadt het niet, heb ik met collega’s besproken wat een plan kon zijn. Een collega wilde voor haar EMDR opleiding wel een preverbaal trauma (trauma & behandeling; voordat kinderen kunnen praten) behandelen en zo hebben we dat afgesproken. Ik heb vorige jaar kort na het ongeluk zelf Emdr met haar gedaan in het ziekenhuis toen zij zo’n witte jassen trauma had. Ik vertelde haar dan wat er gebeuren ging en dan tapte met mijn handen op haar knieën (links, rechts). Zij is toen van die angst af gekomen en kon dapper en zonder zichtbare spanning alle controles doen.
Met de grasmaaier hebben we geleidelijke exposure gedaan (2019) en dat leek aanvankelijk te werken; de angst zakte vorig jaar, al kwam deze terug, nadat we stopten met blootstellen. Ik heb vorige jaar het verhaal voor haar opgeschreven en dit verhaal in derde persoon hebben we vandaag voorgelezen. Sophia bij mij op schoot en kikker-handpop- die tikte op de knieën.
Het was duidelijk dat ze in de eerste sessie veel spanning had: ze schopte maar tegen die kikker. Ze bleef driftig schoppen en mopperen. Al bleef ze wel zitten.
In de tweede blootstelling deed ze dat ook en pikte duidelijk dingen uit het verhaal op. Kikker mocht ook haar arm met litteken aanraken.
In de derde blootstelling leek ze echt het verhaal van voor tot achter mee te krijgen. Haar mimiek veranderde coherent met het verhaal, ze voelde haar arm en wreef over de plek als het erover ging, ze aaide over haar eigen bolletje, haar emoties klopten met het verhaal. Ze wees ook naar de plek waar het gebeurd was (we deden de Emdr thuis).
We besloten om de spanning op te voeren door de grasmaaier aan te zetten. Buiten stond dat ding te bolderen, deuren open voor het geluid. Toen we klaar zaten om de 4e ronde te starten vroeg ze: ‘kijken mama?’ ze wurmde van mijn schoot, pakte mijn hand, liep voorop naar buiten en stopte dichtbij de stampende maaier. Wow! Wat een overwinning en wat een kracht om op eigen initiatief daar naar toe te gaan, zo gaaf dat ze dat zelf wilde. Op mijn hurken knielde ik erbij en ze kwam tegen mij aanstaan. Wel de veilige rugdekking zoekend.
We hebben bij de grasmaaier gekeken, de messen die draaiden, het trillen ervan, wat je voelt op de grond. Zij stond er stil bij en keek aandachtig. Na een tijdje was het genoeg en gingen we naar binnen en hebben we de 4e blootstellig gedaan. In deze ronde was ze heel ontspannen, wees in het rond naar familiefoto’s, gooide haar knuffel die ze bij zich had van zich af op de grond (Nou! Die heb ik niet meer nodig als troost!). Ze lachte veel en leek blij. Ze rekte zich uit, armen in de lucht, uitgestrekt en helemaal vol overgave ging ze tegen mij aan hangen. Ze gaapte. Het was genoeg voor vandaag. En misschien wel voor altijd. Nu gaan we kijken naar de ontwikkeling hiervan.
Tot slot; had ik een plastic grasmaaier voor haar. Dat vond ze wel spannend. Schoorvoetend onderzocht ze het op eigen tempo de knopjes. Met 5 minuten stapte ze er dapper mee naar buiten, waar de grasmaaier die aanstond meteen functioneel gebruikt ging worden: papa ging grasmaaien. Ze liep mooi mee. Met plezier. Zonder extra aandacht voor het apparaat, ging ze op in haar eigen spel en sjeesde over het gras met haar eigen plastic maaier…
Het is fantastisch om de flexibiliteit te zien van kinderen, van mensen. En zo fijn hoe je spel, blootstelling, kennis binnen de veiligheid kan aanbieden en dan zien dat ze anders omgaat met de stress prikkel. De prikkel is het zelfde alleen haar reactie is anders.
Het blijft een nare gebeurtenis en hopelijk is (en blijft) de spanning weg.
Dank je wel Joline!
En jij kleine dappere Snoet, lieve Sophia, intens hou ik van jou en dank je wel voor deze mooie ervaring met jou vandaag.
Omdat ik dichtbij het vuur zit, en er alles aan gedaan wil hebben wat in mijn mogelijkheid ligt om haar hierin wat te kunnen bieden als het gaat over stress verwerken/hanteren en de houding heb van baat het niet dan schaadt het niet, heb ik met collega’s besproken wat een plan kon zijn. Een collega wilde voor haar EMDR opleiding wel een preverbaal trauma (trauma & behandeling; voordat kinderen kunnen praten) behandelen en zo hebben we dat afgesproken. Ik heb vorige jaar kort na het ongeluk zelf Emdr met haar gedaan in het ziekenhuis toen zij zo’n witte jassen trauma had. Ik vertelde haar dan wat er gebeuren ging en dan tapte met mijn handen op haar knieën (links, rechts). Zij is toen van die angst af gekomen en kon dapper en zonder zichtbare spanning alle controles doen.
Met de grasmaaier hebben we geleidelijke exposure gedaan (2019) en dat leek aanvankelijk te werken; de angst zakte vorig jaar, al kwam deze terug, nadat we stopten met blootstellen. Ik heb vorige jaar het verhaal voor haar opgeschreven en dit verhaal in derde persoon hebben we vandaag voorgelezen. Sophia bij mij op schoot en kikker-handpop- die tikte op de knieën.
Het was duidelijk dat ze in de eerste sessie veel spanning had: ze schopte maar tegen die kikker. Ze bleef driftig schoppen en mopperen. Al bleef ze wel zitten.
In de tweede blootstelling deed ze dat ook en pikte duidelijk dingen uit het verhaal op. Kikker mocht ook haar arm met litteken aanraken.
In de derde blootstelling leek ze echt het verhaal van voor tot achter mee te krijgen. Haar mimiek veranderde coherent met het verhaal, ze voelde haar arm en wreef over de plek als het erover ging, ze aaide over haar eigen bolletje, haar emoties klopten met het verhaal. Ze wees ook naar de plek waar het gebeurd was (we deden de Emdr thuis).
We besloten om de spanning op te voeren door de grasmaaier aan te zetten. Buiten stond dat ding te bolderen, deuren open voor het geluid. Toen we klaar zaten om de 4e ronde te starten vroeg ze: ‘kijken mama?’ ze wurmde van mijn schoot, pakte mijn hand, liep voorop naar buiten en stopte dichtbij de stampende maaier. Wow! Wat een overwinning en wat een kracht om op eigen initiatief daar naar toe te gaan, zo gaaf dat ze dat zelf wilde. Op mijn hurken knielde ik erbij en ze kwam tegen mij aanstaan. Wel de veilige rugdekking zoekend.
We hebben bij de grasmaaier gekeken, de messen die draaiden, het trillen ervan, wat je voelt op de grond. Zij stond er stil bij en keek aandachtig. Na een tijdje was het genoeg en gingen we naar binnen en hebben we de 4e blootstellig gedaan. In deze ronde was ze heel ontspannen, wees in het rond naar familiefoto’s, gooide haar knuffel die ze bij zich had van zich af op de grond (Nou! Die heb ik niet meer nodig als troost!). Ze lachte veel en leek blij. Ze rekte zich uit, armen in de lucht, uitgestrekt en helemaal vol overgave ging ze tegen mij aan hangen. Ze gaapte. Het was genoeg voor vandaag. En misschien wel voor altijd. Nu gaan we kijken naar de ontwikkeling hiervan.
Tot slot; had ik een plastic grasmaaier voor haar. Dat vond ze wel spannend. Schoorvoetend onderzocht ze het op eigen tempo de knopjes. Met 5 minuten stapte ze er dapper mee naar buiten, waar de grasmaaier die aanstond meteen functioneel gebruikt ging worden: papa ging grasmaaien. Ze liep mooi mee. Met plezier. Zonder extra aandacht voor het apparaat, ging ze op in haar eigen spel en sjeesde over het gras met haar eigen plastic maaier…
Het is fantastisch om de flexibiliteit te zien van kinderen, van mensen. En zo fijn hoe je spel, blootstelling, kennis binnen de veiligheid kan aanbieden en dan zien dat ze anders omgaat met de stress prikkel. De prikkel is het zelfde alleen haar reactie is anders.
Het blijft een nare gebeurtenis en hopelijk is (en blijft) de spanning weg.
Dank je wel Joline!
En jij kleine dappere Snoet, lieve Sophia, intens hou ik van jou en dank je wel voor deze mooie ervaring met jou vandaag.
RSS-feed
