Vaak hoor ik de uitspraak dat tijd de wonden heelt.
Mijn visie is daar echt anders op. Iets wat geen aandacht krijgt heel nauwelijks of niet goed.
Een poos geleden heb ik een 55 jarige dame bij mogen staan. Zij kwam met een aanvankelijk simpele vraag: hoe laat ik mijn 15 jarige zoon los. In de kamer bleek zij heel erg somber en boos. Zij voelde zich tekort gedaan en bleek enorm beschadigd door de gebeurtenissen in haar jeugd
En nee, haar jeugd trauma’s genazen niet met de tijd....
Sterker nog, ze onderdrukte, werd (dus) depressief, ze verzuurde, werd prikkelbaar, vanuit haar eigen tekortgekomen kind stukken, boos op de wereld, geen ruimte voor kleinkinderen, want eigenlijk was ze nog niet toe aan oma worden: ze moest zelf nog even kind zijn.
En dat kon.
In mijn veilige kamer, waar alle ruimte was voor boosheid, verdriet, angst, afgunst, haat, pijn, onzekerheid. Gossie wat had ze soms een hekel aan me. En wat helend was dat, dat ze gewoon boos mocht zijn zonder dat dat invloed had op onze (behandel) relatie. Altijd daar, stabiel, betrouwbaar.. en soms vervloekte ze me, en kwam altijd terug. Het was nodig om dat veilig te kunnen uitkuren .. en altijd -later-konden we er samen om lachen.. want ook dat kan hier in de kamer..
Soms schaamde ze zich, had ze spijt en gaf dat dan mondjes maat toe. Ook heeft ze geleerd om excuus te maken, sorry te zeggen.
En we hebben samen enorm gelachen om haar bromsnor momenten en haar inzicht achteraf dat ze heel blij was als ik aar de grens aangaf, haar de veiligheid daarmee bood.
Ze is kneiter depressief geweest, worstelde met haar zelfbeeld, haar zelfwaarde. In een intensief en goed traject is dat zo mooi ‘gerepareerd’, kernovertuigingen onderzocht en achter zich kunnen laten, heel kunnen worden.
En toen was ik zwanger.. ik vond dat heel spannend om haar te zeggen want dat betekende dat we moesten afronden of gesprekken op pauze of overdragen
Zij heeft dat nieuws als schokkend ervaren; hoe kon ik een baby nemen terwijl ik nog niet klaar was met zorgen voor haar. Zij voelde zich (weer) in de steek gelaten
Iets ergers kon ik niet doen.
Ze verfoeide me, ze kon me wat aan doen, het kindje in mijn buik. Ik was er voor haar.
Dit was een verdrietig, moeilijk en zo helpende fase in haar proces. Ik was niet volledig haar goede moeder.
'limited reparenting' altijd staand naast haar, aanmoedigend en steunend. Haar haar eigen fouten laten maken.. . En zo kon ik haar de gemiste emotionele ervaringen aan bieden.
Samen met een collega die emdr met haar deed op het beeld van mijn zwangerschapsaankondiging, hebben we deze levensfase samen doorgemaakt. Ze was woedend dat ik haar in de steek liet en verlof nam. Een dilemma tussen haar hart en haar hoofd dat natuurlijk ook zei dat t ‘stom’ was dat ze daar zo op ageerde.
En een tweede kindje.. en zelfs een derde kindje.
Ze kon het uiteindelijk allemaal aan. Helemaal zelf. Niet alleen maar wel zelf
Ze genoot ervan mee van de zijlijn, ten tijde van gepaste disclosure..
Niks kon meer helend zijn dan dit. Loslaten in liefde en vertrouwen.
Het bracht haar ook weer het leren vertrouwen op zichzelf, en toe werken aan langzaam loslaten, veilig separeren.
Vaak hoor ik de uitspraak dat tijd de wonden heelt.
Mijn visie is daar echt anders op. Iets wat geen aandacht krijgt heel nauwelijks of niet goed.
Een poos geleden heb ik een 55 jarige dame bij mogen staan. Zij kwam met een aanvankelijk simpele vraag: hoe laat ik mijn 15 jarige zoon los. In de kamer bleek zij heel erg somber en boos. Zij voelde zich tekort gedaan en bleek enorm beschadigd door de gebeurtenissen in haar jeugd
En nee, haar jeugd trauma’s genazen niet met de tijd....
Sterker nog, ze onderdrukte, werd (dus) depressief, ze verzuurde, werd prikkelbaar, vanuit haar eigen tekortgekomen kind stukken, boos op de wereld, geen ruimte voor kleinkinderen, want eigenlijk was ze nog niet toe aan oma worden: ze moest zelf nog even kind zijn.
En dat kon.
In mijn veilige kamer, waar alle ruimte was voor boosheid, verdriet, angst, afgunst, haat, pijn, onzekerheid. Gossie wat had ze soms een hekel aan me. En wat helend was dat, dat ze gewoon boos mocht zijn zonder dat dat invloed had op onze (behandel) relatie. Altijd daar, stabiel, betrouwbaar.. en soms vervloekte ze me, en kwam altijd terug. Het was nodig om dat veilig te kunnen uitkuren .. en altijd -later-konden we er samen om lachen.. want ook dat kan hier in de kamer..
Soms schaamde ze zich, had ze spijt en gaf dat dan mondjes maat toe. Ook heeft ze geleerd om excuus te maken, sorry te zeggen.
En we hebben samen enorm gelachen om haar bromsnor momenten en haar inzicht achteraf dat ze heel blij was als ik aar de grens aangaf, haar de veiligheid daarmee bood.
Ze is kneiter depressief geweest, worstelde met haar zelfbeeld, haar zelfwaarde. In een intensief en goed traject is dat zo mooi ‘gerepareerd’, kernovertuigingen onderzocht en achter zich kunnen laten, heel kunnen worden.
En toen was ik zwanger.. ik vond dat heel spannend om haar te zeggen want dat betekende dat we moesten afronden of gesprekken op pauze of overdragen
Zij heeft dat nieuws als schokkend ervaren; hoe kon ik een baby nemen terwijl ik nog niet klaar was met zorgen voor haar. Zij voelde zich (weer) in de steek gelaten
Iets ergers kon ik niet doen.
Ze verfoeide me, ze kon me wat aan doen, het kindje in mijn buik. Ik was er voor haar.
Dit was een verdrietig, moeilijk en zo helpende fase in haar proces. Ik was niet volledig haar goede moeder.
'limited reparenting' altijd staand naast haar, aanmoedigend en steunend. Haar haar eigen fouten laten maken.. . En zo kon ik haar de gemiste emotionele ervaringen aan bieden.
Samen met een collega die emdr met haar deed op het beeld van mijn zwangerschapsaankondiging, hebben we deze levensfase samen doorgemaakt. Ze was woedend dat ik haar in de steek liet en verlof nam. Een dilemma tussen haar hart en haar hoofd dat natuurlijk ook zei dat t ‘stom’ was dat ze daar zo op ageerde.
En een tweede kindje.. en zelfs een derde kindje.
Ze kon het uiteindelijk allemaal aan. Helemaal zelf. Niet alleen maar wel zelf
Ze genoot ervan mee van de zijlijn, ten tijde van gepaste disclosure..
Niks kon meer helend zijn dan dit. Loslaten in liefde en vertrouwen.
Het bracht haar ook weer het leren vertrouwen op zichzelf, en toe werken aan langzaam loslaten, veilig separeren.
RSS-feed
