Een bijzonder moment... zeg dat wel ...How Nice.. Leuke prestatie inderdaad.. Afgestudeerd 20 jaar geleden.
Opleiding in augustus 1996 gestart.
In 2000 moest ik zo nodig klaar zijn van mezelf met achterlijk veel extra studiepunten die nergens voor nodig waren, waar niemand ooit naar gekeken heeft, die mij voor het getal niets opgeleverd hebben. Behalve stress.. en aan mezelf, ‘de eer’.. en op dat moment allerlei niet helpende overtuigingen: het is nodig, de beste zijn, goed voor op je cv etc. Wat me nu toch verbaast is dat NIEMAND ooit gezegd heeft dat het allemaal er niet toe doet, of aan me gevraagd heeft of het met me onderzocht heeft wat mijn drijfveer was. Tja, die drijfveer had ik wel, had ik ook rationeel kunnen toelichten. Maar is dat het dan..? Als mensen naar me gekeken zouden hebben hadden ze gezien dat ik er op dat moment ook niet blijer van werd.. en 4 jaar later niet.. en 20 jaar later ..? Ook niet geloof ik.
Die prestaties deden er niet toe. Het papiertje uiteindelijk wel, dat opende langzaam deuren .. naar verdere opleidingen en ervaringen.
tentamens waarvoor ik lager dan een 7 had, werden herkanst, omdat het hoger kon.. of moest (WTF, van wie?!) . Er is nooit ever iemand geweest die gevraagd heeft naar hoeveel studiepunten extra ik had en welke cijfers er op mn eindlijst stonden.. nooit.. simpelweg omdat het er dus niet toe deed.
werk voor niks....? Ach, wellicht ook niet dus.
Het is en was mijn mentaliteit, mijn perfectionisme komend uit angst en onzekerheid. Daar had ik geen zicht op destijds. Niemand die het me liet zien. Niemand die het wellicht zag. Ik hield me onzichtbaar. Gelukkig begon ik het zelf te zien. En vooral te voelen.
Wel ben ik super dankbaar dat ik deze weg gelopen heb. Hierdoor ben ik geworden wie ik ben. Heb ik gedaan, aangepakt, mezelf uitgedaagd, mezelf over grenzen getrokken, uitdagingen aangegaan met beven en zweten, mezelf stoer en dapper gevonden. Toen en later..
Binnen vier jaar voor het zomerreces, had ik mijn tentamens, practica, scriptie en stage afgerond.. Tjakka.. 3 jaar en 9 maanden verder. Drs werd mijn titel. Geen studieschuld want ik werkte me een slag in de rondte a.ls poets bij Haté, 's nachts (10-6?) vakken vullen op mn fietsje naar huis en door naar collega om 9u.
En de wereld veranderde niet na die 3 jr 9 mnd en drs. titel..
Het ging verder en ik kon geen werk vinden omdat ik (te)jong en onervaren was met mn 22jr.
Gelukkig ben ik ook daar op mentaliteit aangekomen, aan werk. ‘We hebben geen baan’ was steevast het antwoord destijds. “Ik wil ook prullenbakken legen en post open maken” was steevast mijn antwoord. Ik dacht: als ik maar binnen ben. En zo geschiedde.. ik werd zichtbaar, en mijn potentie werd gezien en ingezet.
Altijd de ambitie om een eigen praktijk te starten.
En nu zie ik jonge mensen in de praktijk die nog studeren of aan het begin van hun carrière staan, ik zie jonge vaders en moeders die de privé werk balans maar lastig vinden, mensen met burn-out depressie en relatieproblemen.
En veel leidt terug naar het thema: gezien worden.
Gezien worden door de ander: de baas, de vrouw/ man, de minnaar/ minnares, de moeder/ vader, de siblings, de buurt, de andere ouders, de Facebook of Instagram community etc
Maar bovenal gaat dit telkens weer over het ene kernthema en dat is: zie ik mijzelf? Zie ik wat ik nodig heb? Zie ik wat ik behoef? Zie ik waar mijn kwaliteiten en valkuilen zijn? Heb ik mezelf goed in beeld?
En als ik dat heb en daarvoor kan zorgen en in kan voorzien. Dan -En alleen dan- kan ik dat zichtbaar maken aan de ander. En is er een aardige kans dat de ander dat kan ontvangen, en me ziet in de volle glorie. Zoals ik het graag heb. En om dat dan allemaal in beeld te hebben, heb je moed nodig .. moed om te kijken, naar jezelf, recht in je ogen.
En als het goed is, doe je dat niet één keer. En herhaal je dat elke dag.
Dat is misschien nog wel het grootste goed dat ik geleerd heb, groter dan alle wetenschappelijk bewezen therapieën en interventies. En die gebruik ik zeker als kapstok, psycho-educatie. Al werkt er een ding als een gouden sleutel, en dat is: gezien worden.
Kom bij me, ik zie je, en we geven aandacht aan alles wat gezien wil worden en wat zich (on)nodig verschuilt.
Voel je welkom.
Opleiding in augustus 1996 gestart.
In 2000 moest ik zo nodig klaar zijn van mezelf met achterlijk veel extra studiepunten die nergens voor nodig waren, waar niemand ooit naar gekeken heeft, die mij voor het getal niets opgeleverd hebben. Behalve stress.. en aan mezelf, ‘de eer’.. en op dat moment allerlei niet helpende overtuigingen: het is nodig, de beste zijn, goed voor op je cv etc. Wat me nu toch verbaast is dat NIEMAND ooit gezegd heeft dat het allemaal er niet toe doet, of aan me gevraagd heeft of het met me onderzocht heeft wat mijn drijfveer was. Tja, die drijfveer had ik wel, had ik ook rationeel kunnen toelichten. Maar is dat het dan..? Als mensen naar me gekeken zouden hebben hadden ze gezien dat ik er op dat moment ook niet blijer van werd.. en 4 jaar later niet.. en 20 jaar later ..? Ook niet geloof ik.
Die prestaties deden er niet toe. Het papiertje uiteindelijk wel, dat opende langzaam deuren .. naar verdere opleidingen en ervaringen.
tentamens waarvoor ik lager dan een 7 had, werden herkanst, omdat het hoger kon.. of moest (WTF, van wie?!) . Er is nooit ever iemand geweest die gevraagd heeft naar hoeveel studiepunten extra ik had en welke cijfers er op mn eindlijst stonden.. nooit.. simpelweg omdat het er dus niet toe deed.
werk voor niks....? Ach, wellicht ook niet dus.
Het is en was mijn mentaliteit, mijn perfectionisme komend uit angst en onzekerheid. Daar had ik geen zicht op destijds. Niemand die het me liet zien. Niemand die het wellicht zag. Ik hield me onzichtbaar. Gelukkig begon ik het zelf te zien. En vooral te voelen.
Wel ben ik super dankbaar dat ik deze weg gelopen heb. Hierdoor ben ik geworden wie ik ben. Heb ik gedaan, aangepakt, mezelf uitgedaagd, mezelf over grenzen getrokken, uitdagingen aangegaan met beven en zweten, mezelf stoer en dapper gevonden. Toen en later..
Binnen vier jaar voor het zomerreces, had ik mijn tentamens, practica, scriptie en stage afgerond.. Tjakka.. 3 jaar en 9 maanden verder. Drs werd mijn titel. Geen studieschuld want ik werkte me een slag in de rondte a.ls poets bij Haté, 's nachts (10-6?) vakken vullen op mn fietsje naar huis en door naar collega om 9u.
En de wereld veranderde niet na die 3 jr 9 mnd en drs. titel..
Het ging verder en ik kon geen werk vinden omdat ik (te)jong en onervaren was met mn 22jr.
Gelukkig ben ik ook daar op mentaliteit aangekomen, aan werk. ‘We hebben geen baan’ was steevast het antwoord destijds. “Ik wil ook prullenbakken legen en post open maken” was steevast mijn antwoord. Ik dacht: als ik maar binnen ben. En zo geschiedde.. ik werd zichtbaar, en mijn potentie werd gezien en ingezet.
Altijd de ambitie om een eigen praktijk te starten.
En nu zie ik jonge mensen in de praktijk die nog studeren of aan het begin van hun carrière staan, ik zie jonge vaders en moeders die de privé werk balans maar lastig vinden, mensen met burn-out depressie en relatieproblemen.
En veel leidt terug naar het thema: gezien worden.
Gezien worden door de ander: de baas, de vrouw/ man, de minnaar/ minnares, de moeder/ vader, de siblings, de buurt, de andere ouders, de Facebook of Instagram community etc
Maar bovenal gaat dit telkens weer over het ene kernthema en dat is: zie ik mijzelf? Zie ik wat ik nodig heb? Zie ik wat ik behoef? Zie ik waar mijn kwaliteiten en valkuilen zijn? Heb ik mezelf goed in beeld?
En als ik dat heb en daarvoor kan zorgen en in kan voorzien. Dan -En alleen dan- kan ik dat zichtbaar maken aan de ander. En is er een aardige kans dat de ander dat kan ontvangen, en me ziet in de volle glorie. Zoals ik het graag heb. En om dat dan allemaal in beeld te hebben, heb je moed nodig .. moed om te kijken, naar jezelf, recht in je ogen.
En als het goed is, doe je dat niet één keer. En herhaal je dat elke dag.
Dat is misschien nog wel het grootste goed dat ik geleerd heb, groter dan alle wetenschappelijk bewezen therapieën en interventies. En die gebruik ik zeker als kapstok, psycho-educatie. Al werkt er een ding als een gouden sleutel, en dat is: gezien worden.
Kom bij me, ik zie je, en we geven aandacht aan alles wat gezien wil worden en wat zich (on)nodig verschuilt.
Voel je welkom.
RSS-feed
