Ontrouw
Ik was het..
Vandaag is mijn laatste officiële laatste werkdag als ZZp-er bij een club die mooie zorgverleners onder contract heeft. Ik had daar de fijnste collega’s ever. Ze zijn het meest betrokken, meest begaan. Ik kan zeggen dat de laatste 5 jaar van mij leven turbulent waren met de meeste life events in het kwadraat.
Mijn lustrum heb ik net behaald. 5 jaar tik ik aan.
Mijn contract heb ik opgezegd. Het klopte niet meer: wat ik deed en voelde, resoneerde niet meer. En dat werd ook de boodschap die ik zond; ik kan alleen trouw zijn aan mezelf en mijn waarden. En het is eens te meer gebleken dat ik het veel moeilijker vind om trouw te blijven wanneer er mij iets opgelegd wordt wat niet past bij mijn waarden.
Ik verlaat dat schip; vol ver-trouw-en. Nieuwe stappen zoals hulp op afstand, ook voor mensen die wel bij mij willen maar ver weg wonen. Toegankelijke online teachings, masterclasses over bewustzijn/ mindfulness maar ook lastigere thema's waar we allemaal mee dealen zoals 'gedoe' in ons leven, groot en klein, assertiviteit, grenzen stellen, of sensitiviteit, balans houden.
Ik ga vanaf nu meer mijn eigen keuzes maken. Nog meer. Want die eigen keuzes maken heb ik altijd gedaan. Vanuit een eigenheid waarvan ik niet wist dat ik haar bezat. Soms koos ik voor een klein beetje rugdekking: zoals bij een bedrijf waar de gevestigde orde zit: het management en de zorgverzekeraar die daar met een geld- en dus regelscepter zwaait. Het past voor velen om via protocollen en kaders te werken.
Dat heb ik ook in mijn opleiding en ervaring meegekregen. Ze helpen om de externe normen te zetten en resultaat te meten. Het heeft me geholpen om te leren. Te snappen hoe het in elkaar zit. Het heeft me vooral geleerd om mijn eigen grenzen te ontdekken. Want hierdoor ben ik ook over eigen grenzen gegaan ‘omdat het moet of niet anders kan’.
En ik heb me daar ook aan gehouden; gedaan wat moest.
En vooral gedaan wat kon.
Mijn waarde is verbinden, contact aangaan en transparant zijn. En dat botste nog wel eens met de heersende kaders.
Respect voor dat systeem en soms.. heel stiekem.. had ik er meer en meer een beetje schijt aan.
Alsof dat samen kan. Ja dat kan samen. Natuurlijk zijn er regels om je aan te houden met z’n allen.
En al zolang de mensheid bestaat, zijn er uitzondering.
Ik vind t een pijnlijke waarheid dat men na een intake gesprek en tijdens een indicatiestelling de deur wordt gewezen, omdat er wel wordt voldaan aan:
✅
✅
✅
✅
4 criteria en niet aan de benodigde 5e❌
En dus niet binnen de categorisering vallen. Bye bye ‘we’ kunnen u DUS niet helpen.
Opeens stopt daar de hulpverlening dan.
Terwijl aan de betreffende mevrouw in alles zichtbaar was dat zij mat, afgevlakt, depressief was, op een criterium na.
Ik werd hier wel verdrietig van: dat er niet meer echt gekeken wordt.
Ik snap dat het zo moet en gaat.
Vanuit regels en afspraken.
Want die geven ons een handboek, een wetboek, een regelboek.
En dat kadert zo lekker.
En communiceert zo lekker.
Er in
Of eruit.
Nou, ik zeg je: kom maar bij mij!
Jij mag bij mij.
Ik ben gevraagd om meer te komen werken, om een vaster onderdeel te worden van het geheel. Ik hoefde daar niet over na te denken en was een regelrecht aangrijpingspunt voor trouw aan mezelf : Ik heb geen tijd om meer in die systemen te werken.
Ik heb wel teit. Prioriteit.
Ik zie je graag.
Gewoon in wie je bent.
Wat je hebt.
Met alle gewenste en ongewenste dingen
Een plek waar je kan zijn wie je bent
Of zijn met wat je denkt die je bent
Of zijn in hoe je je voelt
Of zijn in hoe je denkt dat je je voelt
Het is allemaal oké.
ik wilde niet meer ontrouw zijn. Dus... koos ik nog meer voor mijn eigen koers: het is heerlijk om vol vertrouwen in mijn boot te stappen en het schip te verlaten. Ik heb zelf leren roeien. Pionieren. In m’n eentje van het grote schip.
Ik ben daar blij om. En opgelucht. En voel me krachtig en vastberaden.
Dat merk ik ook in hoe ik weer shine; nl vanuit mijn eigen koers. Graag wil ik iedereen die dat wil, bereiken en aan zetten om ook hun eigen koers te vinden, uit te zoeken.. richting te bepalen.
Want weet je; je hoeft niet te zoeken, te veranderen, te fixen of te leren. Hèt IS er allemaal al !
Echt! jij weet het allemaal al.
Jij voelt het haarfijn aan.
Niemand die het voor jou beter weet dan jij.
Alleen.. dat vertrouwen hè.. dat vertrouwen op jouw waarden.
Of je eigen waarde(n).
En laat me je daar nu bij helpen. Dat jij ziet wat ik allang gezien heb in en aan jou.
En dat jij eruit kan halen wat er allang in zit.
En dat je kan gaan leven en bewegen vanuit de dingen die jij belangrijk vindt.
Jouw kompas
Jouw koers
Jouw eigen boot
Met jou aan het stuur
als kapitein.
word je nieuwsgierig naar koersen, routes en stromingen, blijf me dan volgen!
Ik was het..
Vandaag is mijn laatste officiële laatste werkdag als ZZp-er bij een club die mooie zorgverleners onder contract heeft. Ik had daar de fijnste collega’s ever. Ze zijn het meest betrokken, meest begaan. Ik kan zeggen dat de laatste 5 jaar van mij leven turbulent waren met de meeste life events in het kwadraat.
Mijn lustrum heb ik net behaald. 5 jaar tik ik aan.
Mijn contract heb ik opgezegd. Het klopte niet meer: wat ik deed en voelde, resoneerde niet meer. En dat werd ook de boodschap die ik zond; ik kan alleen trouw zijn aan mezelf en mijn waarden. En het is eens te meer gebleken dat ik het veel moeilijker vind om trouw te blijven wanneer er mij iets opgelegd wordt wat niet past bij mijn waarden.
Ik verlaat dat schip; vol ver-trouw-en. Nieuwe stappen zoals hulp op afstand, ook voor mensen die wel bij mij willen maar ver weg wonen. Toegankelijke online teachings, masterclasses over bewustzijn/ mindfulness maar ook lastigere thema's waar we allemaal mee dealen zoals 'gedoe' in ons leven, groot en klein, assertiviteit, grenzen stellen, of sensitiviteit, balans houden.
Ik ga vanaf nu meer mijn eigen keuzes maken. Nog meer. Want die eigen keuzes maken heb ik altijd gedaan. Vanuit een eigenheid waarvan ik niet wist dat ik haar bezat. Soms koos ik voor een klein beetje rugdekking: zoals bij een bedrijf waar de gevestigde orde zit: het management en de zorgverzekeraar die daar met een geld- en dus regelscepter zwaait. Het past voor velen om via protocollen en kaders te werken.
Dat heb ik ook in mijn opleiding en ervaring meegekregen. Ze helpen om de externe normen te zetten en resultaat te meten. Het heeft me geholpen om te leren. Te snappen hoe het in elkaar zit. Het heeft me vooral geleerd om mijn eigen grenzen te ontdekken. Want hierdoor ben ik ook over eigen grenzen gegaan ‘omdat het moet of niet anders kan’.
En ik heb me daar ook aan gehouden; gedaan wat moest.
En vooral gedaan wat kon.
Mijn waarde is verbinden, contact aangaan en transparant zijn. En dat botste nog wel eens met de heersende kaders.
Respect voor dat systeem en soms.. heel stiekem.. had ik er meer en meer een beetje schijt aan.
Alsof dat samen kan. Ja dat kan samen. Natuurlijk zijn er regels om je aan te houden met z’n allen.
En al zolang de mensheid bestaat, zijn er uitzondering.
Ik vind t een pijnlijke waarheid dat men na een intake gesprek en tijdens een indicatiestelling de deur wordt gewezen, omdat er wel wordt voldaan aan:
✅
✅
✅
✅
4 criteria en niet aan de benodigde 5e❌
En dus niet binnen de categorisering vallen. Bye bye ‘we’ kunnen u DUS niet helpen.
Opeens stopt daar de hulpverlening dan.
Terwijl aan de betreffende mevrouw in alles zichtbaar was dat zij mat, afgevlakt, depressief was, op een criterium na.
Ik werd hier wel verdrietig van: dat er niet meer echt gekeken wordt.
Ik snap dat het zo moet en gaat.
Vanuit regels en afspraken.
Want die geven ons een handboek, een wetboek, een regelboek.
En dat kadert zo lekker.
En communiceert zo lekker.
Er in
Of eruit.
Nou, ik zeg je: kom maar bij mij!
Jij mag bij mij.
Ik ben gevraagd om meer te komen werken, om een vaster onderdeel te worden van het geheel. Ik hoefde daar niet over na te denken en was een regelrecht aangrijpingspunt voor trouw aan mezelf : Ik heb geen tijd om meer in die systemen te werken.
Ik heb wel teit. Prioriteit.
Ik zie je graag.
Gewoon in wie je bent.
Wat je hebt.
Met alle gewenste en ongewenste dingen
Een plek waar je kan zijn wie je bent
Of zijn met wat je denkt die je bent
Of zijn in hoe je je voelt
Of zijn in hoe je denkt dat je je voelt
Het is allemaal oké.
ik wilde niet meer ontrouw zijn. Dus... koos ik nog meer voor mijn eigen koers: het is heerlijk om vol vertrouwen in mijn boot te stappen en het schip te verlaten. Ik heb zelf leren roeien. Pionieren. In m’n eentje van het grote schip.
Ik ben daar blij om. En opgelucht. En voel me krachtig en vastberaden.
Dat merk ik ook in hoe ik weer shine; nl vanuit mijn eigen koers. Graag wil ik iedereen die dat wil, bereiken en aan zetten om ook hun eigen koers te vinden, uit te zoeken.. richting te bepalen.
Want weet je; je hoeft niet te zoeken, te veranderen, te fixen of te leren. Hèt IS er allemaal al !
Echt! jij weet het allemaal al.
Jij voelt het haarfijn aan.
Niemand die het voor jou beter weet dan jij.
Alleen.. dat vertrouwen hè.. dat vertrouwen op jouw waarden.
Of je eigen waarde(n).
En laat me je daar nu bij helpen. Dat jij ziet wat ik allang gezien heb in en aan jou.
En dat jij eruit kan halen wat er allang in zit.
En dat je kan gaan leven en bewegen vanuit de dingen die jij belangrijk vindt.
Jouw kompas
Jouw koers
Jouw eigen boot
Met jou aan het stuur
als kapitein.
word je nieuwsgierig naar koersen, routes en stromingen, blijf me dan volgen!
RSS-feed
