Afgelopen jaar zijn er nieuwe mensen op mijn pad gekomen.
In mijn privé en uiteraard in mijn werk. Elke keer in een contact is t aftasten of je je veilig kan voelen, of je kan afstemmen. Dat gaat twee kanten op en is echt een zoektocht.
In mijn werk weet ik heel goed waar ik sta, wat ik kan, wat mijn rol is of kan zijn als de ander open staat en aanpakt. Duidelijke kaders, gesteld door het beroep, de beroepsethiek of door praktijkwaarden. De laatste worden mij steeds meer helder: waar ik - en dus mijn praktijk- voor sta.
In privérelaties zijn er geen echte regels, wel grenzen waar je overheen kan. Dit jaar stond voor mij duidelijk in het teken van grenzen. Er overheen gaan, er tegen aan schuren -soms letterlijk😂- ze respecteren, grenzen aangeven en verwaarlozen. Ik heb veel meer zicht gekregen op eigen wensen en verlangens, en zo scherp helder waar deze voor de ander liggen. Door gesprek en ook door het gebrek eraan.
Ik heb mijn trouwring er weer eens bij gepakt. Mijn trouwring
Van mij..
Met mij..
Aan mij..
Want ja... 20 jaar geleden schreef ik al in mijn (dag)boek wat mijn intentie was van dat jaar. Door het op te schrijven kon ik me er deels aan verbinden. Door de waan van de dag en de invloeden uit de omgeving, kreeg ik zijwind. En deze wind in de zeilen, zorgde ervoor dat ik mijn eigen koers maar moeilijk kon vasthouden. Ik besloot, ik besloot, ik besloot te beginnen bij trouw aan mezelf. Om me dan tenminste te verbinden aan mij.
Gewoon, mij.
Mijn koers.
Mijn pad.
Mijn waarden.
Mijn eigen waarden.
Mijn eigenwaarde.
En zo geschiedde dat ik een ring ben gaan halen.
Ik heb hem in laten pakken.
Want ja, het was een cadeau!
Ik ben hem met overtuiging en kracht gaan dragen. Koers zette ik altijd al. Dit zorgde ervoor dat de zijwind binnen kwam - dat wel hoor- maar dat deze hoogstens over me heen waaide. En me alleen maar meer gedecideerd maakte in het ankeren bij mezelf en terug koers vinden.
Een tastbare materie, zichtbaar, duidelijk, rond en dus een eeuwige oneindige vorm.
Trouw.
Trouw aan mij.
En toen besloot ik: er is geen waarde zo hoog als dat.
Ik reflecteer met regelmaat, ik blik vooruit met ongeveer dezelfde frequentie.
Om mij heen heb ik mensen die puur zijn
Trouw! Aan zichzelf. En daarmee eerlijk transparant en duidelijk.
Daar kan ik me prima op verhouden. Dat geldt in mijn persoonlijke leven.
En in mijn praktijkkamer is dat tevens mijn koers: ik zie jou, neem je ruimte, ben welkom en pak de veilige plek, om terug bij jou te komen, te verbinden, en om bij jou te blijven.
Terug naar jouw veilige basis, terug naar je anker. En van daaruit kan jij precies voelen welke koers je gaat zetten...
En afgelopen jaar was t woelig in mijn watertje; golven, deining, allerlei beweging en ongemakken zoals jullie (wellicht) hebben kunnen lezen.
En ondanks dat, heb ik koers gehouden en ben alleen maar meer overtuigd geraakt van het pad wat ik ging of wilde gaan.
Weken geleden ben ik weer eens in m'n lade gedoken en snorde hem op. De ring.
En heb hem gedragen. My Precious.
En bij verwachte stevige windvlagen voelde ik me zoveel sterker.
De intentie was gezet, de trouw aan mezelf was de rode draad en de ring was mijn visuele herinnering.
Soms ... is het zo simpel..
Als de intentie echt gevoeld wordt, en gezet, uitgesproken, geschreven of beleefd. Dan lijkt het zomaar rond te komen. Zo werkte het voor mij. Zo kan het voor jou werken. Voel je van harte welkom als je op zoek naar intenties, trouw, naar jou, naar jezelf.
💍
In mijn privé en uiteraard in mijn werk. Elke keer in een contact is t aftasten of je je veilig kan voelen, of je kan afstemmen. Dat gaat twee kanten op en is echt een zoektocht.
In mijn werk weet ik heel goed waar ik sta, wat ik kan, wat mijn rol is of kan zijn als de ander open staat en aanpakt. Duidelijke kaders, gesteld door het beroep, de beroepsethiek of door praktijkwaarden. De laatste worden mij steeds meer helder: waar ik - en dus mijn praktijk- voor sta.
In privérelaties zijn er geen echte regels, wel grenzen waar je overheen kan. Dit jaar stond voor mij duidelijk in het teken van grenzen. Er overheen gaan, er tegen aan schuren -soms letterlijk😂- ze respecteren, grenzen aangeven en verwaarlozen. Ik heb veel meer zicht gekregen op eigen wensen en verlangens, en zo scherp helder waar deze voor de ander liggen. Door gesprek en ook door het gebrek eraan.
Ik heb mijn trouwring er weer eens bij gepakt. Mijn trouwring
Van mij..
Met mij..
Aan mij..
Want ja... 20 jaar geleden schreef ik al in mijn (dag)boek wat mijn intentie was van dat jaar. Door het op te schrijven kon ik me er deels aan verbinden. Door de waan van de dag en de invloeden uit de omgeving, kreeg ik zijwind. En deze wind in de zeilen, zorgde ervoor dat ik mijn eigen koers maar moeilijk kon vasthouden. Ik besloot, ik besloot, ik besloot te beginnen bij trouw aan mezelf. Om me dan tenminste te verbinden aan mij.
Gewoon, mij.
Mijn koers.
Mijn pad.
Mijn waarden.
Mijn eigen waarden.
Mijn eigenwaarde.
En zo geschiedde dat ik een ring ben gaan halen.
Ik heb hem in laten pakken.
Want ja, het was een cadeau!
Ik ben hem met overtuiging en kracht gaan dragen. Koers zette ik altijd al. Dit zorgde ervoor dat de zijwind binnen kwam - dat wel hoor- maar dat deze hoogstens over me heen waaide. En me alleen maar meer gedecideerd maakte in het ankeren bij mezelf en terug koers vinden.
Een tastbare materie, zichtbaar, duidelijk, rond en dus een eeuwige oneindige vorm.
Trouw.
Trouw aan mij.
En toen besloot ik: er is geen waarde zo hoog als dat.
Ik reflecteer met regelmaat, ik blik vooruit met ongeveer dezelfde frequentie.
Om mij heen heb ik mensen die puur zijn
Trouw! Aan zichzelf. En daarmee eerlijk transparant en duidelijk.
Daar kan ik me prima op verhouden. Dat geldt in mijn persoonlijke leven.
En in mijn praktijkkamer is dat tevens mijn koers: ik zie jou, neem je ruimte, ben welkom en pak de veilige plek, om terug bij jou te komen, te verbinden, en om bij jou te blijven.
Terug naar jouw veilige basis, terug naar je anker. En van daaruit kan jij precies voelen welke koers je gaat zetten...
En afgelopen jaar was t woelig in mijn watertje; golven, deining, allerlei beweging en ongemakken zoals jullie (wellicht) hebben kunnen lezen.
En ondanks dat, heb ik koers gehouden en ben alleen maar meer overtuigd geraakt van het pad wat ik ging of wilde gaan.
Weken geleden ben ik weer eens in m'n lade gedoken en snorde hem op. De ring.
En heb hem gedragen. My Precious.
En bij verwachte stevige windvlagen voelde ik me zoveel sterker.
De intentie was gezet, de trouw aan mezelf was de rode draad en de ring was mijn visuele herinnering.
Soms ... is het zo simpel..
Als de intentie echt gevoeld wordt, en gezet, uitgesproken, geschreven of beleefd. Dan lijkt het zomaar rond te komen. Zo werkte het voor mij. Zo kan het voor jou werken. Voel je van harte welkom als je op zoek naar intenties, trouw, naar jou, naar jezelf.
💍
RSS-feed
