Een bijzonder moment... zeg dat wel ...How Nice.. Leuke prestatie inderdaad.. Afgestudeerd 20 jaar geleden.
Opleiding in augustus 1996 gestart.
In 2000 moest ik zo nodig klaar zijn van mezelf met achterlijk veel extra studiepunten die nergens voor nodig waren, waar niemand ooit naar gekeken heeft, die mij voor het getal niets opgeleverd hebben. Behalve stress.. en aan mezelf, ‘de eer’.. en op dat moment allerlei niet helpende overtuigingen: het is nodig, de beste zijn, goed voor op je cv etc. Wat me nu toch verbaast is dat NIEMAND ooit gezegd heeft dat het allemaal er niet toe doet, of aan me gevraagd heeft of het met me onderzocht heeft wat mijn drijfveer was. Tja, die drijfveer had ik wel, had ik ook rationeel kunnen toelichten. Maar is dat het dan..? Als mensen naar me gekeken zouden hebben hadden ze gezien dat ik er op dat moment ook niet blijer van werd.. en 4 jaar later niet.. en 20 jaar later ..? Ook niet geloof ik.
Die prestaties deden er niet toe. Het papiertje uiteindelijk wel, dat opende langzaam deuren .. naar verdere opleidingen en ervaringen.
tentamens waarvoor ik lager dan een 7 had, werden herkanst, omdat het hoger kon.. of moest (WTF, van wie?!) . Er is nooit ever iemand geweest die gevraagd heeft naar hoeveel studiepunten extra ik had en welke cijfers er op mn eindlijst stonden.. nooit.. simpelweg omdat het er dus niet toe deed.
werk voor niks....? Ach, wellicht ook niet dus.
Het is en was mijn mentaliteit, mijn perfectionisme komend uit angst en onzekerheid. Daar had ik geen zicht op destijds. Niemand die het me liet zien. Niemand die het wellicht zag. Ik hield me onzichtbaar. Gelukkig begon ik het zelf te zien. En vooral te voelen.
Wel ben ik super dankbaar dat ik deze weg gelopen heb. Hierdoor ben ik geworden wie ik ben. Heb ik gedaan, aangepakt, mezelf uitgedaagd, mezelf over grenzen getrokken, uitdagingen aangegaan met beven en zweten, mezelf stoer en dapper gevonden. Toen en later..
Binnen vier jaar voor het zomerreces, had ik mijn tentamens, practica, scriptie en stage afgerond.. Tjakka.. 3 jaar en 9 maanden verder. Drs werd mijn titel. Geen studieschuld want ik werkte me een slag in de rondte a.ls poets bij Haté, 's nachts (10-6?) vakken vullen op mn fietsje naar huis en door naar collega om 9u.
En de wereld veranderde niet na die 3 jr 9 mnd en drs. titel..
Het ging verder en ik kon geen werk vinden omdat ik (te)jong en onervaren was met mn 22jr.
Gelukkig ben ik ook daar op mentaliteit aangekomen, aan werk. ‘We hebben geen baan’ was steevast het antwoord destijds. “Ik wil ook prullenbakken legen en post open maken” was steevast mijn antwoord. Ik dacht: als ik maar binnen ben. En zo geschiedde.. ik werd zichtbaar, en mijn potentie werd gezien en ingezet.
Altijd de ambitie om een eigen praktijk te starten.
En nu zie ik jonge mensen in de praktijk die nog studeren of aan het begin van hun carrière staan, ik zie jonge vaders en moeders die de privé werk balans maar lastig vinden, mensen met burn-out depressie en relatieproblemen.
En veel leidt terug naar het thema: gezien worden.
Gezien worden door de ander: de baas, de vrouw/ man, de minnaar/ minnares, de moeder/ vader, de siblings, de buurt, de andere ouders, de Facebook of Instagram community etc
Maar bovenal gaat dit telkens weer over het ene kernthema en dat is: zie ik mijzelf? Zie ik wat ik nodig heb? Zie ik wat ik behoef? Zie ik waar mijn kwaliteiten en valkuilen zijn? Heb ik mezelf goed in beeld?
En als ik dat heb en daarvoor kan zorgen en in kan voorzien. Dan -En alleen dan- kan ik dat zichtbaar maken aan de ander. En is er een aardige kans dat de ander dat kan ontvangen, en me ziet in de volle glorie. Zoals ik het graag heb. En om dat dan allemaal in beeld te hebben, heb je moed nodig .. moed om te kijken, naar jezelf, recht in je ogen.
En als het goed is, doe je dat niet één keer. En herhaal je dat elke dag.
Dat is misschien nog wel het grootste goed dat ik geleerd heb, groter dan alle wetenschappelijk bewezen therapieën en interventies. En die gebruik ik zeker als kapstok, psycho-educatie. Al werkt er een ding als een gouden sleutel, en dat is: gezien worden.
Kom bij me, ik zie je, en we geven aandacht aan alles wat gezien wil worden en wat zich (on)nodig verschuilt.
Voel je welkom.

Ik zag pijn, rauwe pijn.
Ik zag verdriet.
Mijn laatste cliënt van de dag.
Hij zat tegen over mij.
Een grote man.
Met tranen die groeven in zijn wangen slepen.
10 minuten eerder kwam ik tot de conclusie dat mijn laatste tissue vandaag.
weggesnotterd werd.. lege box dus. Ik kon hem nog niet eens een tissue aanbieden.
Een grote blauwe zakdoek peuterde hij uit zijn broekzak. De tranen drupte in een fors tempo zijn spijkerbroek nat. Een veeg over de wangen maakte dat niet minder. Gebroken,vernederd,
Gefolterd, gemarteld.
Wat zou ik zo iemand zo ongelooflijk dicht bij me willen houden, een knuffel willen geven, en nog liever een veilig thuis.
Dat leed dat in de kamer resoneerde.
Kom maar bij mij.
Niet iedereen zit op mij te wachten en hij vast ook niet op die manier, en daarbij kan ik hem ook niet geven wat hij nodig heeft..
Misvormd door de mishandelingen.
Hij zei niet veel. Hij kon het niet. Pijn.. soms komt iets ongefilterd binnen.. ik stel vast wat ik zie. Ik krijg gelukkig de antwoorden die ik nodig heb.
We gaan het doen.
We gaan zijn naamswijzigingsverzoek indienen.. ik heb er vertrouwen in. Zijn ogen gaven licht. Hij zei me dat hij naar huis kon vliegen. De energie van het gesprek, zich gehoord en gezien worden in wie hij echt is.. en de hoop op een omkering.
Deze mijnheer sprak ik een jaar geleden.
Zijn vraag was gericht op het vaststellen van de psychische hinder voor het wijzigen van zowel zijn voor- als achternaam.
Vorige maand kreeg ik het laatste bericht van hem
Dat zijn beide namen veranderd zijn. Hij was door het dolle heen. De voornaam werd gewijzigd mbv een advocaat omdat dat voor de rechtbank moet komen.
De achternaam via justis de C1 procedure
Een dolgelukkige man die overliep van dankbaarheid
#Naamswijziging Psychische hinder# Justis C1#nieuwe kansen #eigenidentiteit# opnieuw beginnen

Het nieuwe jaar geeft weer kansen om te kiezen of je veranderingen in gaat zetten. Je kunt er ook op wachten dat het anders gaat lopen; daar wordt het doorgaans niet beter op. Of wachten totdat een ander over de brug komt met een idee, een aanbod, uitleg of excuus.
Zelf heb je het in de hand om je leven een positieve draai te geven.
Pak de regie in eigen hand en neem die kans. Actief inzetten waar en wat kan, van jezelf houden, verbinden of juist niet, plezier maken, genieten, overvloed creëren van van alles.
Wateren van de zaadjes waar jouw positieve draai in zit. En laat de zaadjes die je niet meer dienen- mensen, activiteiten, groepen, zaken- uitdrogen en niet wortelen..
Doe je mee..?
 
Ik ga verder met zichtbaar zijn, me laten horen.
Meer loslaten (en dus kwijtraken= opruimen) Doen waar ik blij van word, twinkel van in mijn ogen krijg, of kriebels in mijn buik. Vorig jaar was dat de intentie van een boshuisje. Dit jaar hebben we dat gerealiseerd en ga ik het inrichten en gebruiksklaar maken. Hopelijk mag ik daar rust en ruimte ervaren om te schrijven, zijn en coachen/behandelen. Manifesteren, ontwikkelingen doorzetten met de andere koers in de praktijk: ik ga mensen helpen die dat willen, van binnen uit gedreven, intrinsiek dus. Niet omdat ze moeten van de huisarts of partner of werkgever, of omdat het vergoed wordt of mensen die niet zelf deze verantwoordelijkheid kunnen of willen dragen om te gaan staan voor inzicht of verandering.
Ik ga die verbinding vinden met hen die juist deze intrinsieke motivatie hebben; je komt bij mij omdat jij dat wil. Omdat jij ook overtuigd bent dat je bij mij wil zijn en dat dat de energie is waarin we werken.
Afwerken en beëindigen van (ziele-) ‘contracten’,  loslaten van relaties, verwachtingen, verplichtingen. Gaan voor vrijheid!
En dus minder verbinding Some how.
Meer verbinding-minder verbinding… en daar een harte-balans in, namelijk een kloppende!
Ik ga vanuit kracht, onafhankelijkheid, zelfredzaamheid, eigen waarde(n), kwaliteit, toewijding, passie en bevlogenheid.
Ik zie je!

Afgelopen jaar zijn er nieuwe mensen op mijn pad gekomen.
In mijn privé en uiteraard in mijn werk. Elke keer in een contact is t aftasten of je je veilig kan voelen, of je kan afstemmen. Dat gaat twee kanten op en is echt een zoektocht.
In mijn werk weet ik heel goed waar ik sta, wat ik kan, wat mijn rol is of kan zijn als de ander open staat en aanpakt. Duidelijke kaders, gesteld door het beroep, de beroepsethiek of door praktijkwaarden. De laatste worden mij steeds meer helder: waar ik - en dus mijn praktijk- voor sta.
In privérelaties zijn er geen echte regels, wel grenzen waar je overheen kan. Dit jaar stond voor mij duidelijk in het teken van grenzen. Er overheen gaan, er tegen aan schuren -soms letterlijk😂- ze respecteren, grenzen aangeven en verwaarlozen. Ik heb veel meer zicht gekregen op eigen wensen en verlangens, en zo scherp helder waar deze voor de ander liggen. Door gesprek en ook door het gebrek eraan.
Ik heb mijn trouwring er weer eens bij gepakt. Mijn trouwring
Van mij..
Met mij..
Aan mij..
Want ja... 20 jaar geleden schreef ik al in mijn (dag)boek wat mijn intentie was van dat jaar. Door het op te schrijven kon ik me er deels aan verbinden. Door de waan van de dag en de invloeden uit de omgeving, kreeg ik zijwind. En deze wind in de zeilen, zorgde ervoor dat ik mijn eigen koers maar moeilijk kon vasthouden. Ik besloot, ik besloot, ik besloot te beginnen bij trouw aan mezelf. Om me dan tenminste te verbinden aan mij.
Gewoon, mij.
Mijn koers.
Mijn pad.
Mijn waarden.
Mijn eigen waarden.
Mijn eigenwaarde.
En zo geschiedde dat ik een ring ben gaan halen.
Ik heb hem in laten pakken.
Want ja, het was een cadeau!
Ik ben hem met overtuiging en kracht gaan dragen. Koers zette ik altijd al. Dit zorgde ervoor dat de zijwind binnen kwam - dat wel hoor- maar dat deze hoogstens over me heen waaide. En me alleen maar meer gedecideerd maakte in het ankeren bij mezelf en terug koers vinden.
Een tastbare materie, zichtbaar, duidelijk, rond en dus een eeuwige oneindige vorm.
Trouw.
Trouw aan mij.
En toen besloot ik: er is geen waarde zo hoog als dat.
Ik reflecteer met regelmaat, ik blik vooruit met ongeveer dezelfde frequentie.
Om mij heen heb ik mensen die puur zijn
Trouw! Aan zichzelf. En daarmee eerlijk transparant en duidelijk.
Daar kan ik me prima op verhouden. Dat geldt in mijn persoonlijke leven.
En in mijn praktijkkamer is dat tevens mijn koers: ik zie jou, neem je ruimte, ben welkom en pak de veilige plek, om terug bij jou te komen, te verbinden, en om bij jou te blijven.
Terug naar jouw veilige basis, terug naar je anker. En van daaruit kan jij precies voelen welke koers je gaat zetten...
En afgelopen jaar was t woelig in mijn watertje; golven, deining, allerlei beweging en ongemakken zoals jullie (wellicht) hebben kunnen lezen.
En ondanks dat, heb ik koers gehouden en ben alleen maar meer overtuigd geraakt van het pad wat ik ging of wilde gaan.
Weken geleden ben ik weer eens in m'n lade gedoken en snorde hem op. De ring.
En heb hem gedragen. My Precious.
En bij verwachte stevige windvlagen voelde ik me zoveel sterker.
De intentie was gezet, de trouw aan mezelf was de rode draad en de ring was mijn visuele herinnering.
Soms ... is het zo simpel..
Als de intentie echt gevoeld wordt, en gezet, uitgesproken, geschreven of beleefd. Dan lijkt het zomaar rond te komen. Zo werkte het voor mij. Zo kan het voor jou werken. Voel je van harte welkom als je op zoek naar intenties, trouw, naar jou, naar jezelf.
💍

Echte aandacht is schaarste; mensen die bezig zijn met andere dingen dan dat ze werkelijk ingelogd zijn bij de (thuis)situatie: 
Dat kan zijn; De partnerrelatie, dat kan zijn de kinderen, of werk. De aandacht wordt verdeeld over de taken, de smartphone, de aanwezigen voor de voeten en het gepieker in het hoofd waar we 74% van de tijd rondhangen.. 
mensen log eens echt in: als je thuis bent, schakel en bèn ook echt aanwezig, 
ben je op je werk; schakel en bèn dáár!
100% focus 
Dat verdient je kind, je partner, je baas/ client/ patiënt/leerling/klant/...
Hoe ik toename van kinderen met het aandachtstekort syndroom ADHD verklaar? 
Het is n symptoom, geen oorzaak..

Binding en hechting zijn bepalend
In liefdesrelaties is het vermogen van de partners om zich te binden en hechten en dat dan vervolgens ook echt vorm te geven, misschien wel datgene wat een relatie maakt of breekt.
Kan een van de partners zich maar moeilijk binden of hechten, dan is de relatie gedoemd vroeger of later in zwaar weer te geraken of te mislukken. Missen beide partners deze kunde, dan is zelden sprake van een stabiele relatie en heeft ze, op langere termijn, slechts een kleine kans van slagen.
Je binden betekent dat je een relatie met een ander aangaat waarbinnen wederzijds ruimte is voor positieve en negatieve gevoelens, en positief en negatief gedrag; de relatie spat niet uit elkaar als het even te heftig wordt.
Je hechten gaat verder waar jezelf binden ophoudt. Je stelt je kwetsbaarder op en de relatie krijgt meer diepte. Een goed gehechte relatie is er een waarbij de partners door dik en dun voor elkaar gaan, die vanzelfsprekend is en alles overleeft. De voorwaardelijkheid is uit de relatie verdwenen: het is zoals het is, en dat is oké.
Een definitie: jezelf hechten is je op positieve en onbaatzuchtige wijze zodanig met de ander verbinden, dat de binding door beiden als gegeven en natuurlijk wordt ervaren.
Het typische aan jezelf binden en hechten is dat je daartoe zelf moet besluiten en het vervolgens ook nog eens moet doen. Niemand kan het voor jou beslissen, laat staan aangaan.
- En in die gevallen waarin dat wel gebeurt, waarin er wel enorme push naar een partner is om zich te binden, zie je relaties die zich behoorlijk ongelijkwaardig en onevenwichtig ontwikkelen. -
Problemen rondom binding en hechting
Een belangrijk punt, tevens het meest kardinale, is dat niet iedereen zich even goed kan hechten.
Bowlby, een eminent wetenschapper op het vlak van de psychologie, onderzocht dit uitgebreid in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Zich hechten, zichzelf op een veilig gevoelde wijze permanent met een of meerdere anderen verbinden, leren mensen vooral in de eerste jaren van hun leven, in de relatie die ze met hun ouders hebben, en van deze twee dan vooral de verzorgende ouder, meestal de moeder dus.
Onveilig gehechte kinderen ontwikkelen gedragspatronen om dat onveilige te compenseren, waaronder onder meer een patroon van minimale en afwerende hechting. En later, wanneer deze kinderen, dan jong-volwassen, in relaties stappen, zetten ze dat patroon voort en hechten zich niet of nauwelijks, of enkel maar oppervlakkig en voor de schijn.
Meestal geldt dit voor alle relaties die ze aangaan, soms enkel de persoonlijke, intieme relaties, soms vooral de minder persoonlijke relaties, de relaties die in de buitenwereld worden aangegaan.
Het duidelijkst zie je de hechtingsproblemen bij al die jongeren uit gebroken gezinnen in de achterbuurten, zoals je die wel ziet in series op TV of Netflix: losgeslagen, zonder enige wil en kunnen om zich langdurig en evenwichtig met een ander te verhouden. In de Nederlandse kontekst kun je, bijvoorbeeld, denken aan sommige gebroken een-oudergezinnen, waarbinnen jongeren alle houvast kwijt lijken te zijn.
Man en vrouw varianten
Gelet op hoe man en vrouw, gemiddeld genomen, in elkaar steken, kom je hechtingsproblemen, ook weer gemiddeld genomen, vaker bij mannen dan bij vrouwen tegen. Menig man is, zeker in zijn jonge jaren, onderontwikkeld op dit vlak; wordt het hem te lastig, dan heeft hij de neiging, letterlijk, van de problemen weg te lopen.
Als er bij vrouwen sprake is van hechtingsproblemen, betreft het relatief vaak de variant dat ze zich té zeer hechten - vastklampen - aan de ander, en al panisch worden bij het idee dat de ander kàn weggaan. Wanneer er kinderen worden geboren, wordt de overdreven hechting meestal op hen overgedragen. Terwijl de man, die immers nu ineens op de tweede of zelfs derde plaats komt, zich vervolgens eenzaam en verlaten kan voelen.
Ticket van de relatie
Realiseer je goed dat er ook relaties ontstaan juist omdat de partners-in-spé beiden problemen rondom binding en hechting ervaren, en dat bij elkaar op (onbewust) niveau herkennen.
Deze gemeenschappelijkheid, dit gedeelde thema in de relatie, geeft in het begin veel warmte, veiligheid en herkenning, maar kan later, verderop in de relatie, wanneer de verliefdheid voorbij is, de partners nogal opbreken: beiden ervaren ze dan een teveel aan onveiligheid omdat ze niet goed meer weten wat ze aan elkaar hebben en zich continu afgewezen voelen door de ander.
Oplossingen
Hoewel hechtingsproblemen op het persoonlijke niveau over het algemeen milder van aard worden naarmate iemand ouder wordt, kunnen mensen ze zelden in hun eentje oplossen, laat staan wanneer dit in een relatie speelt.
Dus, wanneer je vermoedt dat hechtingsproblemen een rol in je relatie spelen, ga naar een goede relatietherapeut. Je zult er beslist niet slechter van worden.
Herkennen van problemen
Voor een leek is het niet altijd eenvoudig hechtinsproblemen te onderscheiden van andere problemen. Van een beetje psycholoog of therapeut mag dat echter wel worden verwacht.
"Kenmerk van de niet goed gehechte liefdesrelatie is minimaal de instabiliteit ervan. Dikwijls ook gaat ze alle kanten op terwijl tegelijkertijd de partners weinig gemeenschappelijks lijken te delen."
Kenmerk van de niet goed gehechte liefdesrelatie is minimaal de instabiliteit ervan. Dikwijls ook gaat ze alle kanten op - hoge pieken, diepe dalen - terwijl tegelijkertijd de partners weinig gemeenschappelijks lijken te delen.
Ook zie je wel relaties waarbij de partners bij voorkeur aan de oppervlakte blijven, dat het lijkt of ze bang zijn voor diepgang (want daar is het eng), en dus in feite een zakelijk relatie in stand houden, wat op den duur uiteraard veel teleurstelling en irritatie oproept.
Een derde variant is de vechtrelatie, waarbij continu geruzied over wie boven en wie onder ligt. De hechtingsproblematiek druipt er in dit soort gevallen bijna letterlijk vanaf. De vierde variant is waarbij (meestal) de vrouw uitermate claimend is..

​Als mensen bij mij in de training zijn of therapie en het gaat over reflectie, bewust worden , zijn en blijven geef ik aan dat t onderhoud nodig heeft. Het is niet zo dat als je eenmaal erover gesproken hebt dat t dan klaar is, een quick fix.
Als je je tanden hebt gepoetst en klaar bent , dan ga je de volgende dag toch weer je tanden poetsen? Als je gedoucht hebt betekent dat toch ook niet dat t een half jaar niet meer hoeft ? Dat valt onder ‘Aangeleerd onderhoud’; we vinden t normaal en er wordt lacherig over gedaan als ik t vergelijk trek.. 

toch zou ik dat willen blijven doen: kijk naar jezelf, blijf bewust, zoveel mogelijk; dan signaleer je waar Je over de pas gaat, over je grens.. en kan je niet of nauwelijks verwaarlozen... en is de kans op crash of groot onderhoud veel kleiner