Psychologie Praktijk Tilburg
Psychologie praktijk & mindfulness training TIlburg - - - Françoise van Gerwen
  • Welkom & contact
  • Françoise; wie ik ben
  • Werkwijze
  • Voor wie? Waarvoor?
  • Naamswijziging psychische hinder & media
  • Mindfulness Training Tilburg
  • ONLINE aanbod
  • Praktisch, tarief
    • Zorg Prestatie Model
    • Kwaliteit & Privacy
    • nota niet geheel vergoed
  • ------------------------
  • Anderen zeggen....
    • testimonials uitgebreid
  • BLOG
  • Filmpjes media
  • te huur praktijk kantoor ruimte het Laar Tradepark Tilburg

Auto-riteit, navigatie

10/6/2022

0 Comments

 
Foto
“Ik kan er echt niet tegen als een ander zegt wat ik moet doen. Dan word ik opstandig. Ik ben allergisch voor autoriteiten.” Hij kijkt alsof hij trots is dat hij dat heeft uitgesproken. 
‘Mag ik je dan uitnodigen om mij te vertellen wat je wil?’
“ je snapt wel dat ik dat niet ga doen, als het van jou moet.”
Ik knik. 
Ik heb het begrepen
Zou hij het zelf horen..? 
Ik laat eens stilte vallen. 
Hij lacht zelfgenoegzaam. 
“Uiteraard” 

Stilte volgt.. 
“Maarre.. Kan je me zeggen wat we hier gaan doen? Ik wil het liefst stap voor stap horen wat het plan is.”
Ik trek een beetje een hoofd van: serieus?! Wil je mij wel als autoriteit..? 
 “Als ik je goed hoor, wil je dat ik vertel welke stappen we gaan zetten?’ 
Hij knikt.
 “Oké, volgens mij heb je me net gezegd Dat je er niet tegen on als een ander zegt wat je moet doen. 
Ik kan je vertellen dat ik de hypothese heb, dat het niet gaat werken hier met ons.” ik klap het dossier rustig en duidelijk dicht.
Zou hij zichzelf horen..? 
 Hij haalt zijn wenkbrauwen op. 
Verbaasd. 
 “Wat denk je dat er gaat gebeuren als ik echt zou doen wat je me nu vraagt? Jou vertellen wat we hier gaan doen…?! Dat ik aan je voorkauw welke stappen we gaan nemen? Eerlijk hè, zou jij dat dan gaan doen?”
“ Nou nee!” zegt hij iets te snel. 
Hij lacht, schuift ongemakkelijk over de stoel heen en weer.

“Nou precies. Dat dus. En dat gaan we niet doen. Ik niet in ieder geval. Jij mag zeggen wat je wil. Welk einddoel je hebt. 
Ik begeleid, ondersteun, moedig je aan.
Ik ga echt nooit vertellen wat je moet. 
Ik geef geen advies, geen richting.
Wat je van mij mag verwachten is dat ik je zaklamp en navigatie ben; ik belicht de wegen. Je mag de afslagen nemen of niet. 
Jij zit immers achter het stuur, jij geeft richting aan, jij kiest.You are in control. 
​
​Een navigatie past aan op de door jou gemaakte keuzes en ondersteunt elke afslag die je neemt. Jij blijft in regie.
Jij hebt de controle. Geen autoriteiten hier in de kamer 
We doen het samen, gelijkgestemd. 
Ik ben de onbevooroordeelde navigatie
Meer niet 
Minder niet 
Helder?” 




Hij kijkt me aan 
Lacht
“Tja.. je hebt helemaal gelijk. 
Ik ga niets doen als het moet.
Ik wil wel wat.
Ik vind het spannend geloof ik. 
Al voel ik vertrouwen.” 
Lets go? 
Lets go!
 
#navigatie #licht #vertrouwen #behandeling #Françoise #transparant #echt #oprecht #open #samen #respect #ruimte

0 Comments

Worden wie je bent.

10/3/2022

0 Comments

 
Foto




Opzoek naar jezelf? Worden wie je bent? 
 
Het doel van persoonlijke ontwikkeling is steeds meer jezelf worden, denk ik. 
Ik wil steeds meer mezelf zijn
Mezelf worden en blijven. 
 
Wie ben je dan als je jezelf bent? 
wat is jouw blauwdruk?
Je groeit op bij je ouders en je hebt een karakter dat daar gevormd is met de nodige normen en waarden.
Op een gegeven moment ga je puberen, ga je er tegen in, separeren, individueren.
Bij persoonlijke groei ga je -als het ware eerst- jezelf helemaal uitkleden, ontpellen, ont-wikkelen. wikkels eraf die er om gekomen zijn. 
 
Dat kan er voor zorgen dat je dus niet zo sterk in je schoenen staat, dat je aan alles twijfelt, onzeker wordt over dingen, omdat wanneer de wikkels weg zijn iets naakts en kwetteraars over blijft  (gebeurt vaak in het begin proces van therapie, begeleiding, training) om vervolgens daarna jezelf weer terug te gaan vinden, dan ontpopt je ware ik.
Dus het wordt eerst heel ingewikkeld gemaakt alvorens terug te keren naar de kern, jouw kern.
 
Je bent niet je ouders en door de wikkels er af te halen die in je opvoeding/opleiding/ leven meegekregen hebt, kom je meer bij jezelf. 
 
In de praktijk merk ik dat mensen moeite hebben met dit aangaan vanuit een soort loyaliteitsconflict. Alsof die ouders zelf alles al wisten. Ook zij begonnen onwetend aan hun ouderschap met jou. Niet..? 
Over die ouders precies hebben we het dan. 
Als of zij de enige en de beste waarden 
en normen mee heb gegeven..?! 
 
In de praktijk ontmoet ik mensen die het heel moeilijk vinden om iets te zeggen over hun ouders of iets waarmee zij het idee hebben dat zijn ouders afvallen, in de steek laten, verraden, ontrouw zijn 
Meer zeggen wat ze zelf vinden of voelen geeft dan het bijkomende gevoel van schuld. Deze weerstand zorgt dan voor stilstand, doen wat je al kent en geen verder zelf onderzoek. 
Zonde.. 
 




​

​
Je bent zo uniek! 
en dat is ook de zoektocht naar ‘wie ben ik’

en die zoektocht doen wij door ons ook te vergelijken met anderen: daarin zijn we het zelfde en daarin zijn wij anders. 
 
Persoonlijke ontwikkeling kan je extern halen, je laten opvullen door kennis uit boeken, podcasts, coaches, guru’s.. En krijg je je dan intern echt gevuld? Vervuld? 
Veel mensen zie ik alles ‘weten’  En er niet naar handelen.  
Wel dingen roepen en overbreng en het niet zelf naleven. 
Ik zie dat ook bij collega psychologen, supervisoren, coaches.
Ze hebben de beste adviezen , ze hebben nl goede boeken gelezen, goede opleidingen of séminaire gedaan, en toch.. 
ze kunnen het zelf niet toepassen, voelen, bevelen. Hoe echt is dat..? 
Practice what you preach 
 
De kern van persoonlijke ontwikkeling, is jouw eigenheid, durven gaan vertrouwen en dat gaan vinden.
Dat is het pad.  
Zoek het dus niet in de externe omstandigheden. 
Je kunt elk moment in het moment kiezen voor jezelf en daar trouw aan blijven en heel integer zijn.
Ik kan oprecht met alles wat ik heb en weet zeggen dat ik dat doe, dat ik dat na leef, dat ik daarin transparant ben. Sterker nog: ik lees, leer en luister juist weinig uit boeken van anderen. Vind voor mezelf mijn wiel uit. Kan contact maken net mijn interne wereld. 
 
En jij..? Neem je het over..? Of is het echt van jou? 
de valkuil is dus vooral mensen die aangeven ‘ik weet het wel, ik heb een boek over gelezen, iemand heeft het me verteld’ terwijl ze het niet echt na kunnen vertellen en dat al helemaal niet kunnen na leven. 
Van binnen uit kunnen leven..
Pas op dat je je niet alleen extern vult. 
Alles is nl al te vinden op Google, in boeken, podcasts. 
En er is er maar een die de route, de koers, de coördinaten voor jou kan stellen. 
En dat ben je zelf 
Hoogstens met behulp van iemand die je daarbij ondersteunt, aanmoedigt en spiegelt 
Dan kan je van binnen uit zijn wie je bent 
In plaats van truckjes, feitjes en weetjes te roepen. 
 
Ik gun het je; bij je intiemste zelf te komen 💚
Françoise 
GZ psycholoog, guru, mindfulness trainer coach, jouw persoonlijke cheerleader

0 Comments

Terug bij jezelf. In 3 tellen

7/2/2020

0 Comments

 
Foto









​.
Jezelf vinden, uuuuhhhh….hoe dan…?
Het wordt zo makkelijk gezegd
En het is zo lastig .
Want ja…daar sta je dan met je aanpassingsvermogen, met je gevoeligheid, met je huilbuien, met je uitbarstingen, met je eet aanvallen, met je overprikkelde humeur
Ja, je weet het mooi wel, je ‘moet’ jezelf vinden… terug komen bij jezelf, je zelf niet verwaarlozen… Maar ondertussen loop je wel vol met alles wat er moet, wat er verwacht wordt, wat de wereld van je wil, je aanpassen en doorhollen.
Voor iedereen werkt dit anders.
 
Ik kan je vertellen hoe het voor mij werkt! Hoe werkt het voor jou ?
 
Allereerst ben ik me veel bewuster gaan leren worden door alles wat er op me afkomt, wat er van me gevraagd wordt, wat de buitenwereld direct en indirect van mij wil. Hiernaast heb ik ook veel meer zicht gekregen, welke schepjes ik daar dan zelf nog boven op doe: wat ik zelf verwacht, wens en eis van mezelf, mijn eigen overtuigingen en regels in mijn hoofd. Doe die in een grote pan en roer dat door elkaar. Nou .. heb je beeld? Dan komt er heel veel op je af! Daarbij bedenkend dat je aardig gevonden wil worden, rekening wil houden met anderen, een schepje opoffering  en een snufje gevoeligheid… met deze ingrediënten kan je donder op zeggen dat je volloopt. En vroeg of laat overloopt.
Voor mij werkt het om daar zicht op te hebben. Hierdoor kan ik over een aantal dingen eigenaarschap pakken en andere lekker bij de ander laten liggen. Zo dat is al een hele mooie eerste schifting. Hierna ga ik het allemaal eens in de pan laten borrelen, in a good way: ik ga het voelen. Niet tot een kookpunt maar wel inloggen bij mezelf wat ik daarbij voel. Om vervolgens te kijken wat ik ermee wil. Om daarna al dan niet te onderzoeken wat ik ermee kan, dat dus.
Het geeft zo’n helder onderscheid dat ik ook duidelijkere shifts kan maken. Heel helpend in een leven waarin ik er ben voor anderen (werk en prive) en ook voor en met mezelf. En soms is dat simpel, door in en uit te ademen, door even naar buiten te gaan, een bewust kopje koffie.
 
Ik beheers dit. Ik ‘own’ dit, zoals ik dat wel eens hoor zeggen. En omdat ik dat ‘own’; kan ik dat met je delen. En dat is nou exact zo leuk aan masterclasses opnemen en kunnen delen: dat heb ik dus gedaan om op een toegankelijke manier deze informatie te kunnen delen met jou
Ik ga je in 3 eenvoudige stappen meenemen in hoe dat kan werken voor jou. Zo kan je kennis maken met jezelf en weer terug komen bij jezelf.
Voor €33,-(incl btw)  zonder bijkomende kosten heb je 3 x 45 min video waarin ik je meeneem, uitnodig  voor oefening en reflectie.
Ik ben benieuwd of jij dit dan kan ontvangen en kan vertalen naar jou…
 
Zelf kan ik nu zoveel meer uit het leven halen, moeiteloos. Omdat ik selecteer, mijn verantwoordelijkheid neem, voel en kan schakelen. Omdat ik besloten heb dat het mag, omdat ik het mezelf toesta dat ik deze ruimte mag nemen. Heel kort, soms maar in 3 tellen. En dat is exact waarom ik de masterclasses zo genoemd heb: in 3 tellen, terug bij jezelf.
Jouw leven, alleen maar jij, jouw keuzes.
Gewoon, met of zonder kopje koffie; in 3 tellen, terug naar jezelf.
 
Je kan je HIER inschrijven 

0 Comments

June 28th, 2020

6/28/2020

0 Comments

 
Foto
Wat roept deze foto op?
Bij mij een soort van melancholie. Verdriet en somberheid klinkt te groot . 8 maanden zwanger van ons koningskind.
De lang verwachte.
Baby Singh hebben we meegenomen als souvenir uit India Radjastan,onze paleizenroutereis waar we gegeten en geslapen hebben als maharadja’s. (handlezer zei: ik zie veel vruchtbaarheid, en een jongen)
En gevreeën. Ik wist de dag erna dat ik haar bij me had.
Ik gloeide.
Ik had het bloedheet, voelde me bezet of ‘bezeten’ zoals je dat ook kan noemen.
Ik was om 5u wakker en ben op de top van de berg bij het paleis gaan zitten. In stilte
Met aandacht. Mijn adem volgend.
En ik voelde de energie. Ik was niet meer alleen met mezelf.
De zwangerschapstest hoefde ik niet. Ik wist het. Weken later besloten we het dan toch officieel te testen. Het wees uit dat we een kindje verwachten.
Ik vond het een bijzondere reis.
Ik was gespannen blij. Positieve faalangst misschien.
We hebben er 8 jaar over gedaan om een kind te ontvangen. Niet omdat we niet vruchtbaar waren. Wel omdat het een enorme zoektocht en innerlijke strijd is geweest. Veel tranen zijn gerold, veel gevoelens en gedachten: strijd tussen hoofd en hart.Die ik niemand kon uitleggen
En die weinigen nog steeds kunnen volgen. En dat is oké.
Mede omdat zij een kinderwens vanuit hun tenen of eierstokken voelen of voelden.En niets liever willen dan dat. Ik kon daar toen niet over mee praten. Ik wenste toen zo dat ik het ook zo zou willen.
En ben me heel erg bewust hoe moeilijk dit moet zijn voor anderen die dit zo ontzettend wensen en jaloers zijn op mijn strijd naar wel of niet willen of durven. Terwijl zij er alles voor over hebben
Wat ik schrijf is dan voor niemand kwetsend bedoeld.
Wel heb ik enorm last gehad van de weg ernaartoe.
Uiteindelijk in retrospectief kan ik zeggen dat het angst, onzekerheid en stemmingsklachten waren die me zo remden in mijn (eigen)vertrouwen. Vertrouwen in mijn eigen bedding. Daar gaat natuurlijk geen vrucht gepland worden als je erdoor heen schoffelt.
Dit is allemaal gebaseerd op mijn levensjaren daar voor afgaand.
Ik ervoer een aantal basis dingen niet vanzelfsprekend.
Ik heb daar veel zelf onderzoek vertrouwen, veiligheid in mijzelf gevonden. Dat moest er aan voorafgaan om er zeker van te zijn dat ik voor ‘andere mensen’ een goede basis zou zijn, mijn vruchten, mijn kinderen.
Deze voorwaarden stelde ik mezelf.
En toen het ‘goed genoeg’ was kwam het vertrouwen en het verlangen vanzelf.
Een voorzichtig verlegen bescheiden verlangen om iets van mezelf uit te breiden en op de wereld te zetten.
Ik kan me echt voorstellen, ik heb deze gesprekken inmiddels al zo vaak gevoerd over mijn proces en achtergrond- dat je er helemaal niks van kan volgen.
En dat is ook logisch als je er niet bent geweest
Want voor 95-97% van de mensen gaat het anders.
En juist dat kleine percentage die ook twijfelt, niet weet, niet helder voelt, niet wil en bewust afvraagt hoe het kan of waarom ze het niet echt voelen, kunnen vaak op basis van mijn verhaal weer verder met hun eigen proces.
Mijn werkgever heb ik destijds op de hoogte gebracht met 24 weken. Ik vond het eerder niet nodig en wenselijk.
En op 4 juni postte ik deze foto openbaar dat we een kindje verwachten. Voor een deel van onze omgeving onverwacht en onbegrijpelijk.
De weeën begonnen 28-6 en de vliezen braken. Zij diende zich aan op de uitgerekende datum, 29-6-2013. In een kille operatie kamer waar ze in doeken gewikkeld werd en geen bloot op bloot mocht hebben.
We noemden haar Anna.
Anna Singh
De letters legden we in haar wieg in de volgorde Naan (naar t Indiase brood).
De betreffende foto was Nieuws voor mensen die me dus niet dagelijks zagen.
Wat een verschil in voor mijzelf houden versus veel delen now adays.
Ik ben blij met de ontwikkeling.
Dat ik me echt heb kunnen openen vanuit vertrouwen en dat het vandaaruit is gaan stromen, joy, Happinez, love.
En vooral .. gaan openen
En vruchtbaar zijn.
In de hele brede zin van het woord
Pacha mama, vruchtbare moeder aarde.
Inmiddels oneindig blij, dankbaar, bevoorrecht.

Foto
0 Comments

Het grasmaaier ongeluk een jaar geleden, preverbaal trauma, EMDR

6/23/2020

1 Comment

 
Foto
Foto
Foto
​Een jaar geleden… op een zaterdagmiddag was het heerlijk weer. geluncht en om 13.30u waren onze kindjes waren op de trampoline, alle 4. Ik was in de tuin aan het opruimen, onkruid wieden, alles tegelijk. Mijn man was het gras aan het maaien met de motormaaier. Hij kwam in de buurt van de trampo waar de schommel staat en stootte met de bak tegen de schommel. De bak viel eraf. Mijn man gaat krom om de bak er terug op te doen. En blijft met zijn T-shirt aan de gashendel hangen. De motormaaier schiet weg. En intussen was kleine Snoet Sophia -net bevrijd uit haar spreidbroek- de trampoline afgegaan en kroop het gras op. Die twee komen elkaar tegen. Ik gilde ja.. ik zag dat deze twee geen goede combinatie zouden zijn en had op dat moment nog totaal niet voorzien wat er kon gebeuren. Vanaf 10 meter afstand neem ik een sprint om haar weg te halen. Mijn man pakt het apparaat. Sophia stoot haar bolletje tegen de rol, en haar arm schiet in de messen. Blijkbaar . want dat had ik niet gezien. In een reflex til ik haar op en geef haar kusjes op haar hoofd.. ze huilt heel hard en ik zie de buil komen. De kinderen gillen dat ik helemaal vol met bloed zit. Bloed?!... oooh my goodness… en ik zie aan het boekdelen sprekende gezicht van mijn man dat we in een kleine horror film beland zijn. Hij heeft zelf zijn vinger verloren met een ongeval en hij moet op dat moment ook zo gekeken hebben. Hij heeft het me vaak verteld.
Ik zag aan zijn altijd kalme ogen dat het niet klopte en ik voelde op dat moment het stuk vlees van haar onderarm naar beneden vallen.
Misselijkheid kwam op en ik sprak de legendarische zin; ‘ik dènk dat ik in paniek raak’
Want dat voelde ik opkomen met de gedachten: zou het slagaderlijk zijn? zou het gevolgen hebben? Zou dit babylijf van 14 maanden en 7 kilo dood kunnen bloeden?
Ik dacht ook nog : come on, daar ben je nog niet. Je bent hier en nu. En nu mag je er zijn. De zin : ik denk dat ik in paniek raak, was voor mij een prima ondertiteling om meteen tot wijs handelen te komen: niks paniek, ik ga doen wat ik moet doen. Schone hydrofieldoek strak om haar arm. Ik kon er niet naar kijken… dicht moest het… ik wilde het bloed binnen houden. Ik viste mijn borst onderwijl uit mijn shirt en legde haar aan. Ben door de tuin gaan lopen, moest mijn eigen actiemodus nog even omzetten, en de adrenaline nog kwijt. De kinderen ( 5,4,2) huppelden opgewonden met me mee en stelden vragen over al het bloed wat overal zat..
Sophia liet de borst zo nu en dan los en schreeuwde van pijn en dan hapte ze toch weer voor troost. Het was zo fijn dat dat kon. We liepen op en neer en zongen liedjes, neuriede wat. 112 was gebeld… het was wachten. Tot die tijd gingen we de kalmte bewaren. De vragen probeerden we te beantwoorden. Waarom rijd je tegen Sophia aan? was er een die pijnlijk was. Met zijn handen voor zijn gezicht en de afschuw van zijn schouders schuddend, liep mijn man te ijsberen van ons naar de voordeur. En terug. De ambulance was er niet. Ze gingen op de uitkijk staan. Alsof de tijd dan sneller ging, alsof de dokter er dan sneller zou zijn . ik ben binnen op de bank gaan zitten. Het duurde lang.. hadden we de auto maar gepakt, waren we zelf maar naar de EHBO gegaan. Na meer dan 22 minuten (ben gestopt met klok kijken) kwam de HAP auto.
De arts gaf meteen aan dat het te fors, diep en groot was om er hier iets mee te doen . Duh… naar het ziekenhuis. Met eigen auto. Ik bleef bij de andere 3. .
Ze hebben haar heel lang laten zitten. Wel goed verbonden in middels maar omdat ze net geluncht had en ze onder narcose zou gaan moest ze wachten tot 19u. met een half uur hadden ze haar arm gereinigd en gerepareerd. 3 maanden is de wond open geweest. Dan heb je een beeld bij hoe diep het was. De buitenkant ziet er prima uit, een litteken waar je over jaren miss niets meer van ziet. De binnenkant, haar spanning en angsten daar hebben we minder goed zicht op. In mei heeft ze EMDR gehad. Dat heeft direct een spanningsverlaging gegeven. Wel toont zij nog wisselende emoties bij harde (motorische) geluiden, zo zit de schrik voor de stofzuiger er nog in. De elektrische tandenborstel, de boor, de vlakschuurmachine hebben de test doorstaan. Nu nog even aankijken en beleid maken wat we nog wel of niet gaan doen.
Wij hebben het als ouders goed gedaan. We hebben elkaar gesteund, geen verwijt geen lelijke dingen. Liefdevol naar elkaar en de kinderen. Het was verbindend en intiem. Zelf heb ik geen enkel moment het gevoel van trauma gehad. Geen nare herinnering geen flashbacks, geen ‘had ik maar’s ‘. Dat zal ook komen doordat het goed afgelopen is. We zijn er samen goed door een gekomen. Er volgende nog vele rode tekeningen. De kinderen maakten de eerste week aan een stuk tekeningen met bloed.. en waren heel lief voor Sophia.. dat was ook goed voor hun verwerking. Er kunnen zijn, mooie kunst maken en ondertussen vaak hun eigen verhaal vertellen.
Iedereen heeft het een plek gegeven. En Sophia heeft een enorme spanningsverlaging gehad mbt geluiden na een uur emdr. Ik volg haar op de voet.. en zo nodig doen we de EMDR nog een keer
1 Comment

Catch & Release

6/21/2020

0 Comments

 
Foto
Heb altijd wat met muziek gehad
Was een tekstluisteraar.
Dit liedje voelde ik en kwam vorig jaar intens binnen. Het was een heel bizar jaar. En het begon eind april. Vanaf dat moment is alles gekanteld, gedraaid, gekeerd. Not always in a good way. Er gebeurde iets in mij. Ik was op Ibiza en had een bizarre ervaring (ik was nuchter & nuchter. Dat laatste ben ik altijd😉). Dat is wat de trilling daar doet. Blijkbaar.


In deze periode een jaar geleden was ik hartstikke zwanger, de abortus, is het ongeluk van Snoet een jaar geleden, ben ik kort daarna mijn huis in gereden wat daarna op instorten stond, ongeluk van Berend, een haai op mijn pad. Catch & release.
Het lied voelde voor mij als aangaan, verdragen en doorgaan. Elke keer weer De volledige definitie van mindful zijn, van het leven aan gaan zoals het ons overspoelen kan. Het lied raakt me elkaar weer als ik het hoor. Het raakt elke cel. Being aware and letting go.


Het liedje heeft voor mij ook echt de betekenis gekregen dat wat ik op mijn koers tegen kom en vang (catch), alles wat ik meemaak, tot me krijg en neem, mensen te hebben gesproken, even terug te gaan naar mijn eigen wereld.
Mijn anker
There’s a place I go to
Where no one knows me
It’s not lonely
It’s a necessary thing
Het is dus juist heel fijn om even alleen, met mezelf, te zijn. En het is ook noodzakelijk. Zo voel ik mijzelf steeds meer. Elke dag zijn er meerdere ‘in 3 tellen’ voor mij dat ik even alleen ben met mezelf om te ‘releasen’ , los te laten. Alles wat ik ontvangen of gevangen heb (‘gecatcht’) It’s a place I made up Find out what I’m made off telkens weer terug bij mezelf komen, voelen en denken: hoe gaat het? ‘Wie ben ik ook alweer? wat is er nu wat aandacht nodig heb


Nu ik dit lied vanmorgen opzette hoorde ik het opnieuw en dacht: dit - en exact dit- is waar mijn in 3 tellen onbewust(?) op is gebouwd Geïnspireerd.
Het achterliggende gevoel, de gedachten hoe het gegaan is.
Dat heb ik samengevat in mijn 3 stappen theorie. Hoe het voor mij werkt. En hoe het voor jou kan werken.
Ten tijde van gedoe, Stress, pijn, verdriet, loslaten. En ook van genieten, leven, voelen, verliefd zijn, houden van.
Het geluk de rust, het genieten kan toenemen als je er op intapt. Het gedoe, de stress, de pijn kan je loslaten als je erop intapt. Ik doe dat voortaan in een fractie , in 3 tellen
https://francoisevangerwen.nl/in-3-tellen/



​

0 Comments

Heelt tijd alle wonden?.

6/2/2020

0 Comments

 
Foto
​ 
Vaak hoor ik de uitspraak dat tijd de wonden heelt.
Mijn visie is daar echt anders op. Iets wat geen aandacht krijgt heel nauwelijks of niet goed.
 
Een poos geleden heb ik een 55 jarige dame bij mogen staan. Zij kwam met een aanvankelijk simpele vraag: hoe laat ik mijn 15 jarige zoon los. In de kamer bleek zij heel erg somber en boos. Zij voelde zich tekort gedaan en bleek enorm beschadigd door de gebeurtenissen in haar jeugd
En nee, haar jeugd trauma’s genazen niet met de tijd.... 
 
Sterker nog, ze onderdrukte, werd (dus) depressief, ze verzuurde, werd prikkelbaar, vanuit haar eigen tekortgekomen kind stukken, boos op de wereld, geen ruimte voor kleinkinderen, want eigenlijk was ze nog niet toe aan oma worden: ze moest zelf nog even kind zijn. 
En dat kon. 
In mijn veilige kamer, waar alle ruimte was voor boosheid, verdriet, angst, afgunst, haat, pijn, onzekerheid. Gossie wat had ze soms een hekel aan me. En wat helend was dat, dat ze gewoon boos mocht zijn zonder dat dat invloed had op onze (behandel) relatie. Altijd daar, stabiel, betrouwbaar.. en soms vervloekte ze me, en kwam altijd terug. Het was nodig om dat veilig te kunnen uitkuren .. en altijd -later-konden we er samen om lachen.. want ook dat kan hier in de kamer..
Soms schaamde ze zich, had ze spijt en gaf dat dan mondjes maat toe. Ook heeft ze geleerd om excuus te maken, sorry te zeggen.
En we hebben samen enorm gelachen om haar bromsnor momenten en haar inzicht achteraf dat ze heel blij was als ik aar de grens aangaf, haar de veiligheid daarmee bood.
 
Ze is kneiter depressief geweest, worstelde met haar zelfbeeld, haar zelfwaarde. In een intensief en goed traject is dat zo mooi ‘gerepareerd’, kernovertuigingen onderzocht en achter zich kunnen laten, heel kunnen worden. 
 
En toen was ik zwanger.. ik vond dat heel spannend om haar te zeggen want dat betekende dat we moesten afronden of gesprekken op pauze of overdragen
 
Zij heeft dat nieuws als schokkend ervaren; hoe kon ik een baby nemen terwijl ik nog niet klaar was met zorgen voor haar. Zij voelde zich (weer) in de steek gelaten
 
Iets ergers kon ik niet doen. 
Ze verfoeide me, ze kon me wat aan doen, het kindje in mijn buik. Ik was er voor haar. 
Dit was een verdrietig, moeilijk en zo helpende fase in haar proces. Ik was niet volledig haar goede moeder. 
 'limited reparenting' altijd staand naast haar, aanmoedigend en steunend. Haar haar eigen fouten laten maken.. . En zo kon ik haar de gemiste emotionele ervaringen aan bieden.
 
Samen met een collega die emdr met haar deed op het beeld van mijn zwangerschapsaankondiging, hebben we deze levensfase samen doorgemaakt. Ze was woedend dat ik haar in de steek liet en verlof nam. Een dilemma tussen haar hart en haar hoofd dat natuurlijk ook zei dat t ‘stom’ was dat ze daar zo op ageerde.
En een tweede kindje.. en zelfs een derde kindje.
Ze kon het uiteindelijk allemaal aan. Helemaal zelf. Niet alleen maar wel zelf
Ze genoot ervan mee van de zijlijn, ten tijde van gepaste disclosure.. 
Niks kon meer helend zijn dan dit. Loslaten in liefde en vertrouwen.  
Het bracht haar ook weer het leren vertrouwen op zichzelf, en toe werken aan langzaam loslaten, veilig separeren. 

0 Comments

EMDR preverbaal trauma bij kleine Sophia

5/25/2020

6 Comments

 
Foto
Foto
Foto
Vandaag was de dag van de (preverbale) traumabehandeling voor Sophia. Dat wil ik graag met jullie delen als therapeut en mama. In het bijgaande filmpje zie je voor en na de EMDR.
Voor de mensen die me nog niet zo goed kennen: Sophia is ons 4e kindje en heeft vorig jaar een vreselijk ongeluk gehad met de motor grasmaaier. Haar arm in de messen en daardoor een heel diepe vleeswond; geen functionele schade aan haar arm. Het herstel verliep voorspoedig; zonder complicaties na operatie onder narcose. Na 3 maanden was de wond dicht en was een zichtbaar litteken de herinnering voor de buitenwereld. 'Gaat het goed met haar arm?' was de standaard vraag.
'Ja, haar arm is gerepareerd en geheeld.' Sophia is een heel vrolijk, opgeruimd, grappig en dapper meisje. Wel was er angst voor de grasmaaier uiteraard: heel gezond en in het begin hebben we dat ook genormaliseerd
Omdat ik zelf als GZ psycholoog mensen behandel met trauma (ook EMDR) weet ik ervan, heb ik me meer verdiept in het préverbale trauma en heb ik haar met gezonde haviksogen gemonitord: eerst het natuurlijke herstel: aangekeken; hoe kon zij dit zelf ’opruimen’. Hoe veerkrachtig is zij?
Aanvankelijk leek zij heel goed verder te ontwikkelen: een vrolijk blij meisje, goed in haar doen, zonder nachtmerries. Zij was net 1 jaar (14 mnd) toen het gebeurde. De zomer met grasmaaien ging voorbij en was spannend voor haar en toch prima te doen. Zij kroop paniekerig en soms huilend naar binnen bij harde geluiden. Door exposure vanuit de veilige schoot kon zij vrij in de tuin spelen al hield zij altijd nauwlettend de machine in de gaten. Spelen prima, maar dat ding verloor ze niet uit het oog.
Foto
De winter kwam en we zagen een verspreiding van de angst: ook voor andere geluiden werd ze bang zoals mixer, blender, elektrische tandenborstel, boor, harde onverwachte geluiden. En ze klom naar het plafond als er -net als de maaier- iets over de grond raasde zoals een afstand-bestuurbare auto; en ook de stofzuiger was ze geen fan van (ik ook niet 😊). De specifieke angsten leken toe te nemen en ze leek te generaliseren. Toen het grasmaaiseizoen afgelopen lente weer begon was het weer paniek.
Omdat ik dichtbij het vuur zit, en er alles aan gedaan wil hebben wat in mijn mogelijkheid ligt om haar hierin wat te kunnen bieden als het gaat over stress verwerken/hanteren en de houding heb van baat het niet dan schaadt het niet, heb ik met collega’s besproken wat een plan kon zijn. Een collega wilde voor haar EMDR opleiding wel een preverbaal trauma (trauma & behandeling; voordat kinderen kunnen praten) behandelen en zo hebben we dat afgesproken. Ik heb vorige jaar kort na het ongeluk zelf Emdr met haar gedaan in het ziekenhuis toen zij zo’n witte jassen trauma had. Ik vertelde haar dan wat er gebeuren ging en dan tapte met mijn handen op haar knieën (links, rechts). Zij is toen van die angst af gekomen en kon dapper en zonder zichtbare spanning alle controles doen.
Met de grasmaaier hebben we geleidelijke exposure gedaan (2019) en dat leek aanvankelijk te werken; de angst zakte vorig jaar, al kwam deze terug, nadat we stopten met blootstellen. Ik heb vorige jaar het verhaal voor haar opgeschreven en dit verhaal in derde persoon hebben we vandaag voorgelezen. Sophia bij mij op schoot en kikker-handpop- die tikte op de knieën.
Het was duidelijk dat ze in de eerste sessie veel spanning had: ze schopte maar tegen die kikker. Ze bleef driftig schoppen en mopperen. Al bleef ze wel zitten.

In de tweede blootstelling deed ze dat ook en pikte duidelijk dingen uit het verhaal op. Kikker mocht ook haar arm met litteken aanraken.
In de derde blootstelling leek ze echt het verhaal van voor tot achter mee te krijgen. Haar mimiek veranderde coherent met het verhaal, ze voelde haar arm en wreef over de plek als het erover ging, ze aaide over haar eigen bolletje, haar emoties klopten met het verhaal. Ze wees ook naar de plek waar het gebeurd was (we deden de Emdr thuis).
We besloten om de spanning op te voeren door de grasmaaier aan te zetten. Buiten stond dat ding te bolderen, deuren open voor het geluid. Toen we klaar zaten om de 4e ronde te starten vroeg ze: ‘kijken mama?’ ze wurmde van mijn schoot, pakte mijn hand, liep voorop naar buiten en stopte dichtbij de stampende maaier. Wow! Wat een overwinning en wat een kracht om op eigen initiatief daar naar toe te gaan, zo gaaf dat ze dat zelf wilde. Op mijn hurken knielde ik erbij en ze kwam tegen mij aanstaan. Wel de veilige rugdekking zoekend.
We hebben bij de grasmaaier gekeken, de messen die draaiden, het trillen ervan, wat je voelt op de grond. Zij stond er stil bij en keek aandachtig. Na een tijdje was het genoeg en gingen we naar binnen en hebben we de 4e blootstellig gedaan. In deze ronde was ze heel ontspannen, wees in het rond naar familiefoto’s, gooide haar knuffel die ze bij zich had van zich af op de grond (Nou! Die heb ik niet meer nodig als troost!). Ze lachte veel en leek blij. Ze rekte zich uit, armen in de lucht, uitgestrekt en helemaal vol overgave ging ze tegen mij aan hangen. Ze gaapte. Het was genoeg voor vandaag. En misschien wel voor altijd. Nu gaan we kijken naar de ontwikkeling hiervan.
Tot slot; had ik een plastic grasmaaier voor haar. Dat vond ze wel spannend. Schoorvoetend onderzocht ze het op eigen tempo de knopjes. Met 5 minuten stapte ze er dapper mee naar buiten, waar de grasmaaier die aanstond meteen functioneel gebruikt ging worden: papa ging grasmaaien. Ze liep mooi mee. Met plezier. Zonder extra aandacht voor het apparaat, ging ze op in haar eigen spel en sjeesde over het gras met haar eigen plastic maaier…
Het is fantastisch om de flexibiliteit te zien van kinderen, van mensen. En zo fijn hoe je spel, blootstelling, kennis binnen de veiligheid kan aanbieden en dan zien dat ze anders omgaat met de stress prikkel. De prikkel is het zelfde alleen haar reactie is anders.
Het blijft een nare gebeurtenis en hopelijk is (en blijft) de spanning weg.
Dank je wel Joline!
En jij kleine dappere Snoet, lieve Sophia, intens hou ik van jou en dank je wel voor deze mooie ervaring met jou vandaag.

6 Comments

Verwachtingen

5/24/2020

0 Comments

 
Foto
We hebben Verwachtingen. Van een rol, een plek, een persoon, onszelf.
wat te doen wanneer je de verwachtingen die je hebt, van een (werk)plek,  van een relatie en van een rol die je vervult, niet meer overeenkomen met de werkelijkheid en met wat je echt van belang vindt?

Hoe lang kun je je aanpassen ?
Hoe lang wurm je jezelf nog in een vorm die van je verlangd wordt? Van de ander of van jezelf?
In een werksituatie, waar jij niet vindt wat je verlangt? Wat je beloofd is?
Hoe zit het met je loyaliteit ? En je ambitie? Je onzekerheid? Je eigen pad?
Het telkens bijsturen tegen de stroom in kost energie. Daar word je moe van. Dat is hard werken.
En toch is de koers aanhouden waarin je verwacht wordt te varen soms het minst ingewikkelde. Doen wat je kent. Op de automatische piloot, mindless, trouw vol houden in de hoop eindelijk gezien te worden.
In plaats van een andere stap zetten, uit de comfort zone, in onzekerheid.

Dit kan ook binnen relaties gebeuren. 
Waarin je beschadigd wordt, pijn, onbegrip waarom mensen bepaalde dingen doen. Jouw  aanpassingen houden de relatie in stand. Mooi, wanneer die aanpassingen uit je hart komen. En wanneer je je aanpast uit angst om iets kwijt te raken (verbinding, goedkeuring, contact) is het vernietigend.
Want wat als die toekomst niet voldoet aan die verwachtingen?
Afwijken van verwachtingen van de mensen om je heen en afwijken van de verwachtingen die je voor en van jezelf hebt.
Kan je van een afstand onderzoeken wat je doet, je daar bewust van worden?
Wat je verwacht En (invult) wat er verwacht wordt?
Ongemakkelijke gevoelens zoals schuld, teleurstelling, mislukken, schaamte en frustratie. En hoe je je verwachtingen bijstelt om deze gevoelens niet te hoeven voelen of op te roepen.

Verwachtingen plaatsen stickers op de mensen om je heen, situaties en op jezelf. Het geeft een schijn van controle.

‘verwachtingen’ houden je gevangen

Welke ruimte ontstaat er wanneer je niet doet wat je van jezelf verwacht? Of als je besluit te stoppen met wat de omgeving van je verwacht?
Wat en wie vind je belangrijk?

Francoise Gerwen

0 Comments

Cup of tea.

5/22/2020

0 Comments

 
Foto
Fijn dat er verschillende smaken zijn. Deze week heb ik heel fijne kennismakingsgesprekken gehad. Mensen die om een bepaalde reden naar mij toekomen, en bij wie het meteen klikt en bij wie ik in 40 minuten een hypothese veilig durf neer te leggen, waarbij zij zich gehoord, gezien, erkend voelen.

Meteen een klik, een fijne stroom en dat ik meteen haarfijn aanvoel, wat de ander bedoelt, tekort komt, wil, verwacht en nodig heeft. Deze juiste cup of tea zorgt in het gesprek en dus ook bij mij voor een razendsnel proces van in-tunen, voelen, analyseren, verbanden leggen, reflecteren.

Het geeft direct vloeiend contact en versterkt het vertrouwen in elkaar door een afstemming die vanzelf gaat. Eigenlijk is dit voor mij vaak al helder als ik een mail krijg, een app, of als ik iemand kort vooraf spreek. Het zit ‘m precies in die eerste contactname. Deze zegt zoveel. Gelukkig is dit grotendeels van de tijd een prima natuurlijke selectie. Het komt zoals het komt en ik ontvang. Gebeurt dat open dan kan ik zoveel geven, zodat het kan stromen en groeien.
Dit gebeurt zowel prive als in mijn praktijk.
Blijven.. Op mijn pad, verenigen met jouw pad en samen de mooiste reis maken omdat jij kan zijn wie je bent.. en ik.. ik ook..

0 Comments
<<Previous

    Auteur

    Françoise

    Archieven

    Oktober 2022
    Juli 2020
    Juni 2020
    Mei 2020
    April 2020
    Maart 2020
    Februari 2020
    Januari 2020
    December 2019
    Maart 2018

    RSS-feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.