Ik faciliteer (opstellingen) als spaceholder. Wat betekent dat nu? Er is een opsteller; die Stelt op. ik als GZ psycholoog, kijk, voel, resoneer, observeer. Mijn taak is space holding. Wat voor mij betekent; het creëren van een magische energetische ruimte, een veld waar zoveel veiligheid en stevigheid voelbaar is, dat JIJ je in het veld je durft te openen, dat alles er kan en mag zijn. Dat alles wat er komt  gedragen wordt en je dus voelt dat je het niet alleen hoeft te doen. Het is mijn taak om aanwezig te zijn, de bodem, de aarde. Ik ben daar in volle aanwezigheid, stevig geaard en in liefdevolle energie. Ik hoef dus niet zozeer iets te 'doen' ( al schrijf ik mee, neem ik alles in me op).
Ik heb vooral geleerd om aanwezig te zijn; o.a. door de mindfulness training die ik zelf gevolgd heb en daarna vooral door mijn kinderen. Mijn oudste dochter Anna heeft mij dit laten voelen en zien. Uren, dagen, nachten was ik voor haar beschikbaar (en nog).Het werd een kunstvorm; gewoon zijn in alle geduld. Aan haar bedje, met haar, gewoon zijn, niks meer of minder. Ik was er voor haar zonder iets op te lossen, meisje in de doek, uit de doek, mondje aan de borst of niet. Alles was oké. Ik ben er. Ik contain je, alles is oke. Toen volgde Eva, en zij kon in de ruimte ook zijn en ademen en bestaan, en toen kwam Berend en kreeg ook zijn plek. En Sophia binnen 1,5 jaar, en zo creëerde ik plek. Plek voor iedereen en behield ik de mijne.
To contain, uit het engels. Het doet me denken aan de container; ik houd het wel..
​Alles wat er is… Al het mooie en minder mooie. Deze 'presence', het onvoorwaardelijk en écht aanwezig zijn naast de ander is een van de belangrijkste en krachtigste dingen. Ik kan het van niemand overnemen, dragen of beter weten. Ik kan er wel zijn, een veilige bedding, container, of aarde bieden waardoor de ander de weg weer kan vinden of diens plek, en zo werkt het. Mijn moederschap, mijn therapie , de opstelling.
Zodat de ander diens eigen kracht kan hervinden. Zijn eigen antwoorden kan horen. Zijn eigen weg kan ontdekken. Het is de basis van heel mijn aanbod. Wil je dit nu ook eens echt voelen: gun je zelf deze ervaring, ik bied de opstelling aan in een pakket; Intake, 4 gesprekken en een opstelling met een voor en na avond met de groep, JA; dat is echt mini therapie om voor jou een hele waardige plek te geven.

Je plek innemen. In je eigen zone ,in je eigen ’vissenkom’ blijven, van je eigen bord eten, in je eigen bak gaan staan. De verantwoordelijkheid aanpakken voor je eigen leven, je eigen thema’s. En niet focussen op de ander.
Dit is allemaal zo gemakkelijk gezegd
En het is allemaal zo ingewikkeld, omdat het in het leven, in de familie fontein zo dynamisch gebeurt dat we verschuiven van onze plek.

Onbewuste zorgen, of identificatie met anderen.
Zorg voor jezelf, neem dat in handen, en zuiver je eigen ‘space’.
Ik noem de ‘space’ wel eens ‘vissenkom’ 🐟💦
Want als jouw water helder is kan het je helderzien. 🔮 en voelen
Zo kan je ook precies zien wanneer iemand in jouw kom ‘pist of kakt‘
Dan kan je de ander begrenzen of er op aan spreken en vragen naar zijn/ haar eigen kom te gaan. ⛔️
Alle azijnzeikers / schijters en afschuivers (zij die zelf geen verantwoordelijkheid nemen) maken ons ook dik namelijk. Ze schuiven dingen van hun bord in onze ‘kom’ die we helemaal niet willen. Vervuilers.
Ze schuiven het op ons ‘bordje’, ben je niet zo assertief, durf je geen NEE te zeggen dan zit je er maar mooi mee. En ga je het misschien ongewild opeten..
Je mag dat bordje gewoon terug schuiven.
You Don’t have to eat the shit. Hiervan bewust worden, dit gaan herkennen, is heel belangrijk in het proces van bij jezelf komen en afbreken wat je niet meer nodig hebt (balast, ruis, vervuiling, overtolligheid als vet, muurtjes, pantsers). zodat je of in je eigen vorm blijft, of in je eigen vorm komt, afslankt door op je eigen plek te staan.
Do I want to eat your shit?
Dit is wat je kan uitvinden door heel dicht bij je gevoel te komen. Soms door gesprekken vooral door reflectie in jezelf .
Ik doe dat elke dag en voor mij was de familie opstelling niet alleen een eyeopener maar ook een ‘hart- en vezelopener’
Het opende elke (vet😜) vezel/cel in mijn wezen.
Dit is overigens geen afval- praatje. (Disclaimer😉: raadpleeg een specialist).
Al kan ik je eerlijk vertellen dat ik heeeel veel afval bij de prullenbak gezet heb.(30 kilo door het loslaten van wat niet van mij is.)
Uitgekotst, niet meer slik, niet meer aanneem, niet meer lust, mijn neus voor ophaal, de ander zelf laat ‘eten’, omdat het gewoon niet van mij is.
En deze selectie maken, elke dag, elk uur van de dag, helpt mij om niet meer vast te houden wat niet van mij is. Daarmee sta ik op mijn plek, heb ik mijn plek, vind ik mijn plek telkens opnieuw. En de ander vanzelf ook. Op een respectvolle manier kan dat. Voor mezelf en de ander.
En als ik dat als normaal meisje kan, kan jij dat ook.

Kan je nagaan hoeveel afval ik ooit ’ ge-containd ‘ heb. Wat heb ik veel vastgehouden. Wat werd er veel op mijn bord gelegd, of je kan het omdraaien: wat nam ik veel aan, of wat schepte ik er veel op
en wat vrat ik dat graag op. Ik wilde me ook maar al te graag nodig/ gezien voelen (lees: belangrijk/ voornaam/ verantwoordelijk/ geliefd). Nu vind ik het prima om evengoed uitgekotst te worden. Ook al iets wat ik ben gaan verdragen. Ik ben oké met andermans braakbal te zijn.
Dat gewoon kunnen(ver) dragen 😅
Ik ben dan alleen maar botjes ☠️ (Hahaha)
Françoise ​

Ontrouw: ik heb er al vaker wat over geschreven, omdat ik het voortdurend in de kamer, in de praktijk aan de hand heb, het me fascineert en aangaat. 
En velen met mij. Als je er echt naar durft te kijken. 
Want; wat is dat eigenlijk; ontrouw? 
Ontrouw staat voor de eigenschap dat je iemand of iets niet steunt, terwijl dat wel van je verwacht wordt. 
Dit kan jij zelf ook zijn, op de eerste plaats (niet trouw zijn aan jezelf).
Er zijn heel wat synoniemen te vinden voor het woord trouw: bedrog, deloyaal, oneerlijkheid, overspel, trouwbreuk.
Je kan ontrouw zijn met andere mensen (de minnaar/ minnaressen). Degene die verliefd wordt op een ander (emotioneel/seksueel) wordt direct veroordeeld. Er zit meer begrip en coulance bij mensen die boven hun relatie uit enorm trouw, loyaal, zijn naar hun werk, hobby, sport, familie. Zo kan je iemand ook verlaten omdat je dàtgene boven je relatie zet. Of diegene kan ook duiken in drank, drugs, gamen, netflixen, porno, aankopen. Het zijn allemaal exits, uitwegen, vluchtroutes.
Door je aandacht voortdurend heel ergens anders op te richten èn voor een langere tijd, ben je niet met je aandacht bij elkaar. 
Het gaat erom dat je hier zoveel mee bezig bent, dat je met je aandacht al eerder uit de relatie vertrokken bent. Uit de verbinding. Waar waren jullie nog? Waar was de verbinding nog? Is deze er überhaupt ooit geweest?  Veel mensen durven deze vraag helemaal niet verdiepend te verkennen, en duiken weer in hun telefoon of potje padel, de verbouwing of werk. Allemaal sociaal maatschappelijk aanvaard. Intussen gaat er heel veel energie weg uit de relatie. 
En dat is eigenlijk een van de belangrijke oorzaken dat er zoveel ruimte tussen partners ontstaat. Ruimte voor ruis en dat er een derde energie kan langskomen.
De vraag is dan: wat is er eerst? Kip of ei en wie durft dit nu echt open en direct op tafel te leggen en aan te pakken? 
Hier spreek ik over een bredere definitie van bedrog. Soms seksueel / intiem en heel vaak niet. Beiden vormen van bedrog, niet loyaal zijn, richten m.i.  misschien wel net zo veel schade aan. 
Het gaat er over dat je elkaar niet ziet en hoort in elkaars behoeft (en laat horen?).
Denk ook zelfs aan minachting, verschillende vormen van geweld, verwaarlozing. ‘Vreemdgaan’ is absoluut niet goed te praten: diegene dient er zeker verantwoordelijkheid (dus schuld) voor te erkennen en berouw te tonen.

Mijn punt is dat andere vormen van bedrog niet genegeerd dienen te worden. Het zijn wolven in schaapskleren. Het zijn de sociaal aangepaste mild uitziende vormen, omdat ‘we ze allemaal kennen’ maar daarom niet minder schadelijk.
In een crisis wanneer het vreemdgaan/ overspel naar buiten komt, komt vaak ook  de ‘bedrog/loyaliteits-balans’ van een relatie in beeld.
De een had al stortingen gedaan in de relatie: die was altijd al weg, teveel werk/ sport, etc. dus was al emotioneel uit de relatie vertrokken.
Bij een verdiepend onderzoek met elkaar komt vaak op tafel dat een van de partners daar ook al vaker een andere behoefte over uit had gesproken (“ik wil je vaker hier/ thuis”).maar dat daar geen gehoor aan gegeven werd.  
Hoe vaak gebeurt het jou? Eerlijk? 

Hier wordt onbewust een storting op de ‘loyaliteits- balans gedaan. Namelijk: ik heb behoefte aan verbinding. Jij bent afwezig, ik vraag er om. Jij hoort me niet. Indien dit allemaal onbewust in de dynamiek speelt dan komt er ruimte wanneer een derde leukerd met aandacht voor jou voorbij fladdert.
Niet goed (noch slecht), wel logisch; als jij er niet bent, dan ontvang ik wat ik kan ontvangen: dit is vaak geen bewust proces. Geen bewuste keuze. De deur staat wel open voor de energie van derde en het is goud waard om hier inzicht in te krijgen en om er met elkaar over te communiceren. 
Het is gevoelig en goed. 
Beiden opzoek naar iets maar op een andere manier.
Vaak ook opzoek naar zichzelf. Ook een vorm van ontrouw; namelijk dat je niet meer trouw bent aan je eigen waarden en behoeften. Dat zorgt ervoor dat je soms weer zoekend wordt. 
Een bedriegende partner is niet zozeer op zoek naar een ander, als wel naar zichzelf. Soms is het een verloren zelf die werd gemist, soms een ‘ik’ die nooit echt was verkend. Soms het hervinden van autonomie, verkennen van grenzen en behoeften, omdat diegene deels wordt aangetrokken door de ander, en vooral verleidt wordt door de kanten van hem- of haarzelf die tevoorschijn komen.

Heb je er last van dat je je partner bedrogen hebt of bent bedrogen? Zie het als een kans op verdieping in jezelf. 
En een tweede(of derde) huwelijk met je partner 😉
 
Helpende vragen zijn: 
Wat voor gevoel gaf de affaire je? Wat kon je daar ervaren of uitdrukken wat hier geen plek heeft? Hoe voelde je je als je thuis kwam? Wat is het in ons dat je (nu extra) waardeert?
Zoek hulp of zoek iets aan zelfhulp: er zijn inmiddels heel veel fijne podcasts over (bijv. 'de ontrouw expert')
Ook is Esther Perel een geweldige spreker en schrijver.
Zij onderzocht de affaire van Monica Lewinsky en Bill Clinton 
Check evt.haar Ted talk Rethinking infidelity ... a talk for anyone who has ever loved. 

Ken je het still face experiment?
Dit is een mooie illustratie voor het begrip verbinden, hechten, uitreiken.
Ik heb eerder geschreven in mijn blog over de Moederwond En dat wanneer een moeder niet beschikbaar is, of reageert op het kindje dat een kindje dan zelf gaat uitreiken. Dit blijft een kind ook doen als het volwassenen is als dit structureel aan de hand is.
Het experiment laat aanvankelijk het volgende zien:
Je ziet een baby in een stoel en een moeder die gewoon contact maakt en speelt met de baby, ook met woordjes.. Zij reikt uit, baby wordt gezien en gehoord: Er is duidelijk verbinding dit is een goede basis voor hechting als dit structureel gebeurt.
En dan op een gegeven moment, wordt de moeder gevraagd nergens meer op te reageren: ze is abstinent, ze is afwezig met haar actieve aandacht. Ze is wel fysiek aanwezig maar maakt geen verbinding meer, dus zij gaat een beetje rondkijken. Ze mag geen contact maken met het kindje.
Binnen een minuut zie je paniek bij het kindje.
Eerst gaat de baby nog een beetje proberen de aandacht terug te krijgen en haalt daar veel voor uit de kast: het kindje blijft uitreiken, doet een beetje grappig. Op een gegeven moment gaat het huilen, dan begint het te krijsen. En dan is er blinde paniek: Oer paniek. er is geen verbinding.
Dit is dus hoe bedraad we zijn om om in verbinding te blijven.
Denk eens aan die keren wat er gebeurt als iemand contact met je maakt terwijl jij half antwoord, afwezig bent met je aandacht, in een af heen zit?
Dat is het still face experiment, maar dan in real real life.

Stil face experiment vind je hier
https://youtu.be/f1Jw0-LExyc?si=T5khiTJXVu9I7fTn
Blog Moederwond vind je hier ;https://www.psychologiepraktijktilburg.nl/blog/moederwond

afbeelding credits gaan naar Dennis Glorie

​https://www.dennisglorie.nl/painting/can039-t-you-see-mommy-is-busy-

Niet iedereen is of wordt moeder.
Wel iedereen komt uit een moeder.
De allereerste verbinding die jij in dit leven hebt, is die met je moeder. Het begint al in haar buik. Het is dan eigenlijk ook haar taak om zich met jou te verbinden. Aanvankelijk begint dat in een symbiose, een samensmelting. Het is de bedoeling dat je je als klein baby’tje in jouw behoefte gezien en gehoord voelt. Dus dat je liefde, veiligheid, warmte, knuffels, troost ontvangt en dat je je daardoor welkom, gezien, gehoord en belangrijk voelt.

​Daarnaast is het ook belangrijk dat jou ook ruimte geven wordt om te ontdekken voor jouw eigen ontwikkeling; voor je eigen autonomie.
Het is dus belangrijk dat je enerzijds verbindt en anderzijds ruimte krijgt voor de ontdekking naar jou ‘zelf.’
Het is belangrijk deze balans te vinden voor het beloop in je verdere leven en in je relaties. Deze eerste ervaring hoe je je hecht aan je moeder (en vader) en welke reactie je daarop hebt is erg bepalend voor hoe veilig de hechtingsstijl is die er ontwikkeld wordt.
Werd je bijvoorbeeld volledig aan je lot overgelaten -een heel onveilige situatie dus-  dan is je reactie; ‘Ik kan me beter niet hechten want dat is niet veilig.’
De moederverbinding gaat over de vrouwelijke energie; het vermogen om jezelf te verbinden met jezelf en anderen; zorgzaamheid, zachtheid, kwetsbaarheid, compassie, warmte, echt kunnen zijn en overgave. 
Als je hier in het dagelijkse leven tegenaan loopt, een gezonde manier van verbinden met anderen waarbij je ook nog in verbinding met jezelf blijft, (dus niet uit jezelf gaat dus de verbinding met de ander belangrijker maakt dan die van jezelf) dan is dit interessant voor jou om te onderzoeken. Daar ligt de moederwond.
Je kan ook last hebben van de vaderwond, de mannelijke energie, over het doen, presteren, focus en daadkracht.
Vanuit de moeder kan er totale afwijzing zijn, of inconsistentie; dat ze er de ene keer wel was en de andere keer niet (onvoorspelbaar).
Een moederwond kan zich op diverse manieren uiten; lage eigenwaarde, het gevoel dat je onvoldoende steun hebt of gesteund wordt, dus je zoekt snel bevestiging en waardering bij een ander en dan nog voelt het mogelijk leeg, moeite hebben met het accepteren van je eigen behoeftes, moeite om met eigen behoefte contact te maken, je emotioneel ondervoed voelen moeite hebben met liefde ontvangen, eenzaamheid, het gevoel hebben niet bij gevoel te kunnen komen, niet weten hoe je met je eigen gevoelens kunt omgaan, aanhoudend gevoel van tekort (geld, aandacht), worstelingen, depressie, verslavingen (liefde/relatie/werk/nicotine/alcohol/ porno/koop/suiker) , machteloosheid perfectionisme, zelfkritiek, moeite hebben met weten wie jij zelf bent.
 
Het gevoel van leegte onvervuld zijn, emotioneel ondervoed voelen wordt vaak niet op deze manier herkend en opgelost met inadequate coping mechanismen: Je gaat je dan vullen met anderen dingen; eten is een welbekende, maar ja kan je ook vullen met drugs, prikkels (binge watchen, gamen), vullen met zaad/ seks/ porno, of je vult je agenda met  ‘leuke’ afspraakjes, of propvol met werk, sport, etc. het gaat niet altijd om hoe dysfunctioneel het is maar of je herkent wat jouw patroon of mechanisme is. Totdat je het ziet , werk lijkt functioneel, totdat je burned out bent.
 
NB. Belangrijk; Het gaat hier niet over schuld. Er zit wel veel pijn en verdriet voor jou als kind op het moment dat jij je aan je moeder gaat hechten want jouw moeder is zelf getraumatiseerd te noemen; jouw moeder is zelf door haar eigen moeder niet voorzien in haar behoefte van liefde, warmte, veiligheid. En heeft zelf dus een tekort ervaren. Zij heeft zelf dus iets niet verwerkt en jij bent je dus gaan hechten aan een getraumatiseerde ouder.
Je noemt dat dan een symbiose trauma; je hecht je dan aan iemand die het zelf eigenlijk niet kan geven. Ze kan en gaat jou niet geven wat je nodig hebt. Ze kan jou niet voorzien.
 
Als er sprake is van echt fysieke verwaarlozing, mishandeling, dan is dat heel duidelijk.
Bij emotionele verwaarlozing is dat een stuk lastiger te herkennen en ook veel moeilijker toe te geven vanuit loyaliteit; het voelt als verraden van je ouders dat er geen ruimte was voor jouw gevoelens en jouw behoeftes. Dat kan door diverse zaken komen; misschien omdat je moeder zo met zichzelf bezig was, haar eigen emoties, pijn, uiterlijk, lichaam, kwalen (depressie, angst, ziekte), of mogelijk een persoonlijkheidsstoornis had (narcistisch, borderline) of in ieder geval niet bij haar eigen gevoelens kon en jou niet kon geven wat je nodig had; en dus niet in staat was om die diepe veilige verbinding aan te gaan.
Het voelt echt als een doodsangst als een kind onbewust merkt dat een moeder er wel is, maar niet echt beschikbaar is. Dan worden er allerlei overlevingsmechanismen geactiveerd vanuit onveilige hechting om zo via een omweg toch nog die veiligheid en die waardering te krijgen. Een kind gaat dan ‘uitreiken.’
Dat kan zich dus uiten in het please-en van moeder, op gaan in de wensen of behoeften van haar, aanpassen, de verantwoordelijkheid/ zorgen op je nemen, jezelf uit de verbinding terugtrekken. En hiermee komen je eigen behoeften in de koelkast te staan. Die herken je op dn duur niet eens meer omdat je daarmee uit contact gaat.
Er kan sprake zijn van parentificatie; letterlijk rolverwisseling, dan ben je niet langer het kind maar de ouder. De rollen zijn omgedraaid. Er is weinig ruimte voor jou om echt een zorgeloos en speels kind te kunnen zijn. Je kan zelf in een soort van illusie leven dat je ‘gewoon een goede jeugd gehad hebt, wat je zegt uit loyaliteit aan je ouders en omgeving. Want er was fysiek voldoende eten, nieuwe schoenen en een warm bed. Maar dat je toch voelt dat je somber bent, dat je in relaties aanloopt tegen please gedrag (als hij/ zij maar gelukkig is), je je eigen identiteit opgeeft en een blijvend gevoel van leegte en eenzaamheid ervaart en dan kunnen denken; ‘het ligt niet in mijn jeugd, want Ik heb een goede jeugd gehad.‘
Nogmaals; het gaat hier niet over schuld maar daar zit dus vaak een hele laag onbewuste processen onder waarbij je met je emoties en je gevoelens dus niet bij je ouders terecht kon en je je bent gaan aanpassen.
Parentificatie; het kind wordt de volwassenen; ouders leunen te veel op hun kind, zijn niet stabiel genoeg om zelf op een volwassenmanier verantwoordelijkheid te dragen. Het kind wordt ook wel gezien als een soort vriendin/partner, waardoor er teveel emotionele ballast terechtkomt. En dus gaat het kind de verantwoordelijkheid al dragen; wordt mentaal psychologisch vroeg volwassen.
Kinderen vinden het later heel erg lastig om in contact te komen met eigen behoeftes, omdat ze zo gewend zijn dat het daar helemaal niet over ging en dat dat dus ook niet relevant was. Ze hebben dat afgesplitst. Dat is als het ware onvoldoende uitgerijpt. Altijd maar uitreiken voor de zorgen voor anderen, zorgt voor een tekort naar zichzelf. Dat is onvoldoende ontwikkeld. Dat ‘ei’ is als het ware nog niet helemaal uitgebroed. Vaak mag dat dan op latere leeftijd in een traject nog gebeuren (wie ben ik? Wat wil ik? Wat is mijn behoefte?).
Je kan wel heel scherp zien wat een ander nodig heeft, maar niet weten van wat je wilt als braaf kind. Ook wel het’ brave meisjes syndroom of brave jongens syndroom’ genoemd.
Als ik me rustig gedraag, als ik maar braaf ben, als ik maar geode punten haal, als ik me maar stil in een hoekje terugtrek, dan maak ik mezelf onzichtbaar, dan is het in ieder geval goed, dan hebben ze geen last van mij, dan loop ik niet in de weg.
In je latere leven is het een uitdaging om echt te gaan leren voelen, je te laten zien en grenzen te stellen.  In plaats van te blijven hangen in faalangst en leegte en jezelf te verstoppen.
Als je dus echt een heel afwezige moeder hebt die dus helemaal niets van die liefde, of verbinding, emotionele steun geeft, zelf komt uit een gezin waar niet wordt gepraat, of waarin emoties niet worden benoemd, dan krijg je dus onbewust de boodschap mee dat je het zelf moet doen.
Dan heb je ook nog de inconsistente moeder; de moeder die de ene keer wel de verbinding aangaat, en de andere keer niet om allerlei (onbewuste) redenen, dan ben je als kind gewend om super gevoelig af te stemmen hoe de vlag erbij hangt, hoe haar stemming is, ben ik nu veilig, kan het nu , moet ik me aanpassen, wat wordt er van me verwacht, dan uit zich dan ook in je latere leven dat jij dus onbewust de hele tijd iemand anders (behoefte) aan het peilen bent vanuit die overleving. Je wordt dus heel sensitief, stemt heel gevoelig af ( denk aan alle hoog gevoelige mensen; HSP
Daardoor ontstaat jouw hechtingsstijl, je patronen. Gebeuren er dingen in je latere relaties; ga dus gerust terug naar de eerste verbinding die je hebt in het leven met je moeder; ga daar maar echt naar kijken.
Is deze niet veiligheid genoeg of niet voldoende of niet consistent? of je gaat verder zoeken en dan kom je bij je vader terecht; de vaderwond. Soms is er sprake van een dubbele verwonding.
Het is ook logisch dat als jij door je ouders niet of niet voldoende gespiegeld wordt, dat het lastig is om om te gaan met het reguleren van emoties, omdat je dat nu eenmaal moet leren. Als je dat niet aanleert, kom je in overlevingsmechanismen, wat je automatisch  meeneemt in je latere leven.
Als je dan bijvoorbeeld een partnerrelatie hebt die op die wond drukt, omdat die bijvoorbeeld jou hetzelfde gevoel geeft als dat je moeder deed, omdat h/zij op eenzelfde manier reageert of ook die afwijzing in jou triggert, dan wordt weer jouw hechtingspatroon geactiveerd en wordt de verlatingsangst getriggerd.
Daar loop je niet de hele dag bewust mee rond.
Een uitingsvorm is dat je je zelf bijvoorbeeld kan betrappen op; je best doen, hard werken, aan de verwachtingen voldoen, opgaan In de wensen en behoefte van de ander.  Heel kenmerkend voor de voor de pleaser, de redder; jezelf klein maken, de ander op een voetstuk zetten, verantwoordelijkheid overnemen.
“Als ik maar hard genoeg werk dan ….
Als ik maar zo dan…
Als ik maar dit heb gedaan dan….”
Hopen dat het ooit nog wel gaat komen, manipuleren, masker opzetten, controle gedrag. Allemaal vormen van overlevingsmechanismen.
Als je dus van je moeder niet hebt gekregen wat je nodig had, dan tast dat jouw eigenwaarde en jouw zelfliefde aan, want je geeft jezelf als kind daar onbewust de schuld van. Het ligt niet aan jou en desondanks voel je dat het wel aan jou ligt en ben je in  je volwassen leven constant bezig met jezelf te verbeteren, met zoeken naar wanneer die rust en die goedkeuring dan wel komt, met hopen dat je dan wel gezien wordt, en je blijft achter met die innerlijke leegte, je voelt je heel snel schuldig, voelt jezelf minderwaardig. Naar anderen ben je wel liefdevol en zacht, maar voor jezelf ben je heel hard en wil je perfect zijn. Je zoekt die rush, die waardering in de buitenwereld, omdat je het in jezelf niet kan vinden.
 
Hoe de relatie met jouw moeder ook is geweest, hoe dit ook heeft gevoeld; het is niet jouw schuld! Ook jouw moeder heeft haar best gedaan en kon meestal niet meer doorgeven dan dat ze heeft gedaan en dit had niets met jou te maken.
Dit zijn haar eigen onvervulde behoeftes. Daardoor kon ze jou niks meer geven en hoe hard je ook je best gaat doen, hoe zeer je jezelf ook weg gaat cijferen om die ander maar te please-en; in je hoofd weet je; je kunt iemand niet redden of veranderen.
Dat kon je bij je moeder niet en dat kun je nu ook niet met je relaties; je man/vriend(in), kinderen. Je kan mensen niet redden, niet fixen.
En als je ziet dat je daarin wel verstrikt geraakt bent:
wees daarin ook liefdevol naar jezelf; dus niet van; zie je wel, ik ben weer die domme gans die iedereen maar achterna loopt. Nee!
Ooit als kind was dit je redding. Alleen in het hier & nu dient dat jou niet meer. Nu mag je dat aan gaan kijken, mag je dat los gaan laten
Het zijn trauma 's die van generatie op generatie worden doorgegeven.
Dit komt dus voort uit het onvermogen van jouw moeder, omdat ze het zelf niet heeft meegekregen, zelf niet in zag en niet in de veilige verbinding met jou kon gaan waardoor die basisveiligheid in jou nooit verankerd is, kan je het in jezelf niet vinden en zoek je het in de buitenwereld.
Als jij een moeder had die emotioneel echt behoeftig was, wat voor jou als verstikkend voelde dan ben je jezelf gaan terugtrekken. Dan ben je jezelf daarvoor af gaan sluiten. Of als er dus helemaal geen emotionele beschikbaarheid was, dan had het geen zin om daar nog aan te gaan trekken. Je bent je zelf ook gaan afsluiten en dat uit zich dan in de vermijdende hechtingstijl. Dus in relaties heb je moeite met binden. Het voelt alsof er heel veel claimen op jou worden gelegd en bescherm je jezelf (je autonomie) tegen verstikking door je af te sluiten.
Die dans gaat vaak samen met de verlatingsangstige, die dus een angstige hechtingsstijl heeft.
Omdat die de ene keer dus wel een broodkruimel kreeg en de andere keer weer niet en dus niet weet wat die kan verwachten, omdat daar geen duidelijkheid in was. En daar dus heel hard aan is gaan trekken, diens best voor gaan doen is in de hoop zo toch wat te krijgen.
De verlatingsangstige die heeft weer heel erg veel behoefte aan het samen zijn, aan verbinding. Die stelt eigenlijk de verbinding met de ander boven de verbinding met zichzelf. Die verliest zichzelf in contact met de ander. En als jij in het patroon van de verlatingsangst zit, is de uitnodiging om te gaan voelen, echt te gaan voelen. Dus niet hiervoor weg te rennen, niet jezelf te verliezen in de verbinding met anderen, die belangrijker te maken, dat dit niet jouw schuld was, dat je hier niks aan kon doen, maar dat jij dit als volwassene nu wel aan jezelf mag gaan geven. Dat je voor dat innerlijke kindje in jezelf leert zorgen.
Leren om je behoefte te kennen, ernaar luisteren, ervoor opkomen, ervoor zorgen dat er gehoor aan gegeven wordt. En dat allemaal in gezonde balans met anderen, zonder (emotionele, of andere vormen van ) afhankelijkheid.

De moederwond gaat over de impact van een gebrek aan gezonde hechting met de moeder (of moederfiguren) en de gevolgen daarvan op je leven en je relaties zoals hechte vriendschappen en je liefdesrelaties. Hoe diep jij je kunt verbinden met andere mensen hangt af van hoe diep jij je verbonden voelt met je moeder. Afhankelijk van het type moeder, heb je bepaalde hechtingspatronen ontwikkeld. Heb je een beschikbare moeder? Dan is er een grote kans op veilige hechting. 
 
Het hebben gehad van een verwonde moeder bijv inconsistente of een behoeftige moeder heeft een ander effect op onze manier van hechten: angstig of vermijdend of gedesoriënteerd.
​
 
Om te beginnen: wat is een beschikbare moeder? 
De beschikbare moeder is een moeder die emotioneel en fysiek aanwezig is in het leven van haar kind. Ze biedt liefde, veiligheid en steun. 
Ze reageert sensitief op de signalen en emoties van haar kind. Hierdoor voelt het kind zich gezien, gewaardeerd en veilig, wat de basis legt voor een gezonde hechting en een positief zelfbeeld.
Ze is responsief in de behoeften van het kind zonder daarbij zelfzorg uit het oog te verliezen. Ze houdt een goede balans. Ze begrijpt dat een kind nabijheid, liefde en voorspelbaarheid nodig heeft, en bewaakt hierin ook haar eigen grenzen.
Een beschikbare moeder helpt haar kind om emoties te begrijpen en te reguleren, stimuleert zelfstandigheid en geeft ruimte voor groei, terwijl ze tegelijkertijd een stabiele en betrouwbare aanwezigheid blijft.
Een gezonde moeder-kindrelatie houdt in dat de moeder responsief is naar haar kind en dat ze daarnaast ook een stabiele, zelfbewuste volwassene blijft. Dit geeft het kind niet alleen veiligheid, maar ook een goed voorbeeld van hoe je op een gezonde manier met emoties en behoeften omgaat.
 
Naast de beschikbare moeder zijn er 4  typen verwonde moeders te onderscheiden.
 
 
1. De inconsistente moeder 
Dit is een moeder die onvoorspelbaar is in haar gedrag en emotionele beschikbaarheid. Soms is ze liefdevol en zorgzaam, maar op andere momenten kan ze afstandelijk, afwijzend of zelfs vijandig zijn. Dit zorgt ervoor dat het kind zich onzeker voelt over de relatie met de moeder en niet goed weet wat het kan verwachten. Dit kan later leiden tot hechtingsproblemen en moeite met vertrouwen in relaties.

2. De behoeftige moeder 
Dit type moeder stelt haar eigen emotionele behoeften boven die van haar kind. Ze kan zich afhankelijk opstellen en van haar kind verwachten dat het haar emotioneel ondersteunt, in plaats van andersom. Dit kan ertoe leiden dat het kind zich verantwoordelijk voelt voor het welzijn van de moeder en moeite heeft met het ontwikkelen van een eigen identiteit en gezonde grenzen.
.
 
3. De afwezige moeder 
Dit is een moeder die fysiek of emotioneel niet aanwezig is in het leven van haar kind. Dit kan komen door werk, ziekte, verslaving, of emotionele onbereikbaarheid. Het kind ervaart hierdoor een diep gevoel van verlatenheid en kan moeite hebben met hechting en zelfwaarde.

4. De controlerende moeder 
Dit type moeder is extreem dominant en probeert het leven van haar kind volledig te sturen. Ze kan manipulatief zijn en weinig ruimte laten voor de autonomie van het kind. Dit kan leiden tot onzekerheid en een gebrek aan zelfvertrouwen bij het kind, omdat het nooit het gevoel heeft zelf de regie over het eigen leven te hebben.
 
Alle typen moeders kunnen onbewust emotionele schade toebrengen aan kinderen, wat effect heeft op hun zelfbeeld en latere relaties. Ze kunnen van daaruit hechtingspatronen ontwikkelen die hen belemmeren in het aangaan van belangrijke (liefdes)relaties. 
(Liefdes)partners spiegelen later een onverwerkte moederwond. Daar heb je dan nog werk te verrichten. 

Er zijn vier belangrijke hechtingsstijlen, waarvan er drie problematisch kunnen zijn in (liefdes)relaties:
 
1. Angstig (ook wel ambivalent of gepreoccupeerd)
Ontstaat vaak door een inconsistente moeder: soms liefdevol, soms afstandelijk.
Mensen met deze hechtingsstijl zoeken veel bevestiging in relaties, kunnen jaloers of controlerend zijn en zijn bang om verlaten te worden.
Ze kunnen emotioneel intens zijn en de ander soms verstikken door hun behoefte aan nabijheid.
 
2. Vermijdend (ook wel afwijzend-vermijdend)
Ontstaat vaak door een afwezige of emotioneel afstandelijke moeder.
Mensen met deze stijl vinden het moeilijk om zich emotioneel open te stellen, vermijden diepe verbindingen en kunnen relaties oppervlakkig houden.
Ze willen onafhankelijk blijven en voelen zich snel verstikt als een partner te dichtbij komt.
 
3. Gedesorganiseerd (ook wel angstig-vermijdend)
Ontstaat vaak door trauma of een moeder die zowel liefdevol als angstaanjagend kan zijn.
Dit hechtingspatroon combineert de angst om verlaten te worden (zoals bij angstige hechting) met de neiging om afstand te nemen (zoals bij vermijdende hechting).
Dit kan leiden tot intense, wisselvallige relaties: aantrekken en afstoten, wantrouwen en moeite met intimiteit.
 
 De laatste hechtingsstijl is de 
4. Veilige hechting (de gezonde hechtingsstijl)
Dit is de gezonde hechtingsstijl die ontstaat bij een beschikbare moeder.
Mensen met een veilige hechting kunnen openlijk liefde en steun geven en ontvangen, hebben vertrouwen in hun partner en voelen zich comfortabel met zowel nabijheid als autonomie.
 
De eerste drie hechtingsstijlen kunnen je belemmeren in relaties, maar het goede nieuws is dat hechtingspatronen niet vastliggen. 
Door bewust te voelen, onderzoeken en helder te gaan zien wat er gebeurt in jezelf en in interactie met de ander kan je
 
Met bewustwording, therapie en gezonde relaties kun je  een veiligere hechtingsstijl ontwikkelen  in je leven. 

HOE dan? Dat gaat vooral over inloggen, bij jezelf voelen en naar je eigen behoeftes luisteren,  bewust worden, herkennen.
ook gaat het erom dat je ziet wat je eigen (ziekmakende, in stand houdende) gedrag is of was, waarin je dus altijd naar de ander uitgereikt hebt, aanpast, de pleaser bent en dat je dat niet alleen herkent maar dus ook minder of anders doet, dus minder of niet uitreiken. je gaat dan dus ander gedrag laten zien, en dat betekent soms dus echt dat je moet 'uithouden,' want hoe moeilijk is het om dan te verdragen dat je iets anders laat zien dan wat jij - en je omgeving-  al jaren gewend bent...?
 Dus: belangrijk om patronen te herkennen in je; behoeften, in je denken, in je gedrag

Als je meer bij jezelf kan inloggen en dus aan je eigen behoefte kan hechten, kan verbinden aan je eigen waarden,  dan heb je de neiging om deze minder snel te verlaten. Als je hierbij kan blijven, kan je ook beter uitreiken naar de ander en zo vanuit deze zelf waarde in verbinding gaan,. Dat maakt de relatie stabieler, blijer, bevredigender en meer gezond. 

Ben jij in relatie met je lief, omdat je nog lief hebt, omdat het gewoonte is en dus conditionering? Of vanuit angst; ik kan niet beter, bang zijn om
alles wat je hebt te verliezen? 
Deze vragen stel ik mezelf en ook mijn cliënten. Ik spiegel mezelf elke dag, net als mijn cliënten en zij mij. Dit houdt me scherp, gefocust. Vaak leren we om vanuit angst en vanuit tekort te relateren; om de leegte op te vullen, vanuit iets of vanuit iemand anders. Er zit heel veel onbewustheid op, totdat je ziet dat je weer in het patroon lazert en herkent dat je de angst en verlatenheid mee hebt gekregen vanuit vroeger. Het gaat erover dat er geen emotionele beschikbaarheid was. En dat tref je later aan in emotioneel onbeschikbare partners: ze zijn druk met vb. sporten, game-en, verslavingen, zijn niet geworteld, willen emigreren.
Ze komen voor in allerlei vormen; lief, betrouwbaar, vriendelijk, sympathiek maar vermijdend/ weglopend (zie voorbeeld hierboven), kop in het zand beschikbaar voor anderen (klanten, vrienden), maar... niet voor jou. 
Of ze zijn minder sympathiek in huis dan buitenhuis (fysiek of mentale mishandeling of verwaarlozing).
Ze kunnen in ieder geval niet op diepere gevoelslagen aanwezig zijn bij jou, terwijl je wel die behoefte hebt èn dit verlangen duidelijk aangeeft. 
Dit wordt door de omgeving vaak weggerationaliseerd (jullie hebben het leuk, zo fijn, er is toch niks te kort) 
Klopt als een zwerende vinger. Je gelooft het zelf ook weer en alles wat je eerst voelde en zag vervaagt. En dat is ook zo pijnlijk. jij vervaagt.
Als je niet in staat bent om die verbinding met jezelf te maken, of blijven maken, kun je ook niet bij de pijn, bij dat ge-etter.
En bagatelliseer je, sport, lach, werk, loop of drink je het weg. Het kan namelijk erger. Het valt wel mee.
Uiteindelijk neemt niemand het serieus, je partner niet en vooral jij niet.
Tot dat de kloppende zwerende vinger klapt door een klein stootje.  
 
Het is een echt een kunst om bij je eigen ongemak stil te staan en om dan ook bij het ongemak van de ander te kunnen zijn. en dat uit te houden.
"Laat het me maar voelen." 
We zijn liefde waard. Liefde is ons bestaansrecht, ons geboorterecht. 
Zowel jij, als je partner. 
 
Door de hechtingsstoornis leer je dat af. 
Je leert je aan te passen, op te offeren.
En je leert te leveren wat er van je verwacht wordt..
En dóór.
Je voelt en gelooft de overtuiging; 'Ik ben in de basis niet goed genoeg'
Liefde is er dus niet zomaar; we moeten daar iets voor gaan doen: uitreiken, werken, ons best doen. Het is niet vanzelfsprekend. Liefde ontvangen is dus hard werken: dat is een contradictie.(bij angstige hechting). 
En dat voelt een ander ook. 
En je zoekt dus uiteindelijk een partner die dat niet in diezelfde gelijkheid beantwoordt. (de vermijdend gehechte).
En zo voorkom je de echte intimiteit. Ik bedoel hier niet de seksualiteit,  lichamelijke intimiteit of chemie. 
Je verlaat jezelf voor de verbinding met de ander. Daar heb je alles voor over; je levert je zelf in. En begrenst nauwelijks of niet. 
Daar kom je pas achter, als de relatie stopt, dan zie je; ik ben de ander kwijt en ik ben mezelf kwijt. Ik ben kapot, gebroken. 

Ik ben mezelf kwijt en ik heb die ander helemaal nooit gehad. Ik moest mezelf verlaten om de liefde van de ander te vinden, of te ontvangen.
Dan is het enige wat je kan doen: jezelf opvangen, bij elkaar rapen, herstellen, zuiveren, opnieuw verbinden met jezelf, in contact blijven met wat je voelt, ziet en vanuit deze kern nieuwe overtuigingen over jezelf neerzetten. Daar grenzen aan koppelen, zodat jij er niet meer overheen gaat. En láát gaan. 
Dat is niet meer iets wat de ander doet. 
Nee. 
Jij bent in deze positie. 
Jij bent in de cirkel.
In deze cirkel van jouw invloed.

Ik gun het je. jouw plek,
waarin jij kan hechten aan jezelf 
kleur krijgt en gezien wordt
vooral door jezelf.

Er is niet meer tijd..

Wellicht denk je dat jij nog een lange toekomst voor je hebt.
De werkelijkheid is dat de toekomst elke dag korter wordt. En dat de tijd wegtikt. 
Op het eind van het leven gaan we dood; de bekende deadline.



​
 We weten dat allemaal en toch zijn we ons er niet allemaal echt bewust van.
Niet dat je dagelijks bezig moet zijn met je sterfelijkheid.
maar als je meerwaarde ziet en aandacht hebben voor ieder moment zou je meer dankbaar zijn.
Dankbaarheid is een vorm van geluk Alleen al daarom is het goed om hier bewust bij stil te staan. Het kan richting geven; in wat je kiest en dus aan je handelen/ gedrag.
Wat zou je doen wanneer je vandaag te horen krijgt dat je niet langer dan 10 maanden te leven hebt? Of 5 jaar?
 om hierover na te denken wat zou je niet meer doen?
Waaraan zou je geen tijd meer besteden?
 en wat zou je die laatste maanden juist wel gaan doen?
Welke beslissing zou je dan nu direct nemen ?
 
Hoeveel tijd je nog hebt is onbekend maar je weet wel welke weg je hebt afgelegd.
Waaraan heb jij je tijd besteed? Wat heb je gedaan met je tijd?
 
Dat heeft voor een groot deel bepaald waar je nu in het leven staat.
 
“Het enige wat je hoeft te doen is beslissen wat je doet met de tijd die je gegeven is “
(Gandalf uit Lord of the Rings)
 
Inspiratie heb ik uit het boek 'Master your mindset' waarin ik ben begonnen samen met mijn man voor een brein reset dit jaar.  De vragen die relevant zijn die schrijf ik op en beantwoord ik instant, spontaan, vanuit intuïtie. Zo min mogelijk vanuit mijn hoofd en vanuit beperkende gedachten.
Nu al opvallend is de beperking van de systemen, die ik ervaar (en altijd ervaren heb).
Ha ha, verassend voor een anarchist als ik.

Stil, koud, helder en soms mistig januari.

Een maand niks was het voor mij.  
Geen werk; nou ja, bijna niet dan (ik kan het soms niet laten en deed naast een interview ook onderzoeken psychische hinder voor naamswijziging).
Geen sociale afspraken; nou ja; het concert van Veul Gere (de kaartjes had ik niet. wel de intentie gezet en ze kwamen naar mij toe! Dankbaar). Geen ontbijt, geen lunch; want eten is niet perse iets wat mijn lichaam nodig heeft, veel meer iets wat mijn geconditioneerde brein en omgeving wil.
Geen alcohol sinds 1 december (dus ook de feestmaand); ook iets wat in onze levensstijl zat; iets te vieren, dan vloeit er iets lekkers; net als bij jou , toch? lekker proosten, gezellig, vrijdag middag feestje carnaval, niks mis mee? Kan toch wel? Eentje dan? En hoe is het om uit deze gewoonte te stappen? ✅check 2 maanden alcoholvrijheid.
Veel wandelen; elke dag 1-2 uur, veel podcasts, boeken, schrijven, reflecteren, ontspullen, ontprikkelen. soort van vervellen als een slang (mijn Chinese sterrenbeeld) .Vernieuwen, vernieuwen vernieuwen. Re-fresh
 
Dat ging diep en ver. Ik heb de bodem geraakt. En dat was mooi en rauw; verdriet, boosheid onmacht, onzekerheid. Juist doordat er geen enkele oude coping was; niet doorgaan naar oude patronen of gewoonten. doe eens even gewoon niet! (hard werken of vluchten in sociale afleiding) had ik behoefte het aan te kijken en het te doorvoelen in de relatie met mijzelf en mijn naasten (partner, kinderen, familie). Heel waardevol; hechtingsrelaties, patronen herkennen, wonden zien en likken. En dat pak ik ook aan. Het is mooi. Het geeft een switch, een shift. Daarmee zijn dingen en mensen om mij heen ook gaan bewegen en op een andere plek gekomen, want het is niet alleen mijn ‘werk’. Alsof de JIGSAW puzzel kaders in eens beter past. En hierna de binnenkant ook beter gelegd kan worden. Ik heb er vertrouwen in dat de rest vanzelf op de plek zal vallen. Het is mooi hoe het was.
Ik heb me geen moment eenzaam gevoeld (heb me ooit eerder zo vaak alleenzaam gevoeld in gezelschap of tweezaam). Er is een nieuwe toestand bijgekomen van ‘All-één’ ; helemaal heel. En dat voel ik. Oké met mij. En dat is een heel nieuwe staat van zijn en iets wat afgelopen jaren al in ontwikkeling was. Door al het bewustzijnswerk en opstellingen die ik gedaan heb (afgelopen week weer een), mag ik telkens meer zien, voelen ervaren en kan ik vanzelf meer bewegen naar de bedoeling, mijn plek. Ik hoef er niet veel voor te doen, het ontvouwt vanzelf. Meer voelen in mijn lijf. Minder in mijn hoofd. Hierdoor heb ik letterlijk minder last van mijn nek èn keel -de verbindingen tussen mijn hoofd en lijf- is daar het gevolg van. 
Mijn rol als mama, wat ik mag doen voor mijn kindjes nu ze ouder worden, verandert en ook binnen mijn praktijk, nu de zorgverzekeraar aan wetten en regels rammelt. De windkracht en richting verandert en daarmee ook de koers van het zeilschip. En ik vertrouw op het schip. De wind die waait en de golven komen toch wel.
 
Maand een van 2025 is al afgevinkt. hoe is dit 1 twaalfde deel van het nieuwe jaar voor jou verlopen? zoals jij wilde? Zoals het de bedoeling was? Of gewoon just another month? je automatische piloot? 
Reflecteer je ook wel eens eind januari? Ik ben benieuwd.